Deze Amerikanen zijn naar Europa gevlucht om van hun studieschuld af te komen

Het is moeilijk om te overdrijven als je het hebt over de omvang van de Amerikaanse studieschuld. In totaal hebben volwassenen in Amerika 1.3 biljoen dollar aan studieschuld, en daar komt elke seconde zo'n tweeduizend dollar bij. De gemiddelde student leent zo'n 28.000 dollar (dat is iets minder dan 26.000 euro), maar sommigen lenen veel meer. Veel voormalig studenten, die gevangen zitten tussen de lage lonen en de hoge onderwijskosten, kunnen nauwelijks de rente betalen, laat staan dat ze de hoofdsom kunnen aflossen.

Dit leidt bij sommige wensen tot zoveel wanhoop dat ze denken onder hun schuld uit te komen door het land uit te vluchten en zich te verstoppen voor banken en incassobureaus die uiteindelijk onvermijdelijk naar ze op zoek zullen gaan.

Het klinkt ongeloofwaardig, en het is waarschijnlijk ook geen slim plan op de lange termijn, maar deze schuldontwijkers bestaan. Ik heb zelf een aantal van deze Amerikanen ontmoet in Berlijn, waar ik nu woon. Het is me niet gelukt om statistieken over de hoeveelheid vluchters te vinden, maar ik ben zeker niet de enige die dit fenomeen is opgevallen.

"Ik ben er bekend mee," vertelt advocaat en auteur Adam S. Minsky. "Mensen vertrekken omdat hun situatie hopeloos voelt, en ze betere kansen zien in een andere land, meestal door een combinatie van hogere lonen en lagere kosten van levensonderhoud. Ze denken dat ze beter af zijn door hun schuld vanuit een ander land af te lossen, of door te sparen in een goedkoper land en hun schuld een paar jaar later af te lossen."

Veel studenten met wie ik heb gesproken zijn bang voor de consequenties, maar tot nu toe heeft geen van hen de gevolgen hoeven inzien. Volgens sommige experts zal dat misschien ook nooit gebeuren.

Joshua R. I. Cohen, die zichzelf de Student Loan Lawyer noemt, vertelt me dat het plan voor sommige mensen inderdaad kan werken, mits ze bereid zijn om nooit meer in Amerika te gaan wonen. Studenten die naar het buitenland verhuizen en stoppen met het betalen van hun studieschuld "zullen alleen de consequenties voelen als ze werken voor een Amerikaans bedrijf," vertelt Cohen.

Als je in het buitenland woont en je geld verdient bij een buitenlands bedrijf, geen Amerikaanse belasting betaalt of een bijstandsuitkering krijgt, kunnen leeninstanties je niks maken en zal de overheid je niet in het buitenland achtervolgen.

"De overheid heeft geen goede middelen om geld te innen van mensen die naar het buitenland zijn verhuisd," vertelt Mark Kantrowitz, een andere expert op het gebied van studentenkrediet, die tevens in het bestuur van de Journal of Student Financial Aid zit. "In theorie kun je de rest van je leven in een ander land verblijven."

Als je familie garant staat voor je lening en in Amerika woont, zijn zij de sigaar. Als deze studenten ooit besluiten om terug te keren naar de Verenigde Staten "zal de schuld er nog steeds zijn – deze vervalt nooit," zegt Cohen. "Het enige wat ze doen, is de gevolgen uitstellen."

Om meer inzicht te krijgen over het ontwijken van schulden, sprak ik met meerdere Amerikanen die naar Berlijn zijn verhuisd en gestopt zijn met het betalen van hun leningen. Alle namen zijn veranderd.

Ik besloot een lening te nemen toen ik naar school ging in Californië. Op dat moment was mijn studiebeurs hoog genoeg om de helft van het collegegeld te betalen, en de lening dekte de rest. Ik dacht niet na over aflossen, of hoe het zou zijn als ik eenmaal afgestudeerd was. Ik moest en zou naar school gaan en dat was alleen mogelijk met een lening.

Toen ik eenmaal naar het buitenland vertrok, was ik ervan overtuigd dat ik niet langer mijn schulden hoefde af te betalen. De rente steeg en de angst bleef groeien. Ik weet zeker dat Duitsland en Amerika een bepaalde regeling hebben op dit gebied, net zoals ze met belastingontwijkers hebben. Ik probeer er gewoon niet aan te denken.

Ik sta op het punt om bij verstek veroordeeld te worden, en ik ben bang voor de gevolgen. Ik heb de e-mailadressen van de kredietbedrijven geblokkeerd. Ik weet zeker dat ze binnenkort achter mijn ouders aan zullen gaan, maar dat heeft weinig zin, want die hebben ook geen geld.

Volgens mij heb ik op dit moment zo'n 37.000 euro aan schulden openstaan. Ik wil het echt, echt niet terugbetalen. Natuurlijk weet ik dat ik de verantwoordelijkheid op me heb genomen toen ik het contract ondertekende, maar dat had ik eigenlijk nooit moeten doen. Ik voel het als mijn plicht om ze niet terug te betalen, alsof mijn protest – hoe klein ook – het verschil kan maken.

Ik heb twee vrienden die hun lening volledig hebben terugbetaald en er een flinke hoeveelheid zelfvertrouwen voor terug hebben gekregen. Ik ben trots op ze, maar ik zit niet zo in elkaar. Ik geef mijn geld liever uit aan dingen die ik nodig heb, zoals voedsel en onderdak.

Na het halen van mijn bachelor ben ik naar een particuliere universiteit in New York gegaan. Omdat ze niet al mijn studiepunten accepteerden heb ik ongeveer drie jaar gestudeerd. Dat kostte me 49.000 euro per jaar. Mijn moeder en ik vroegen een lening via de particuliere bank Sallie Mae. Iedere Amerikaan kent die bank, de naam Sallie Mae klinkt ook zo vriendelijk; het klinkt als een lieve tante die soep voor je maakt.

Binnen 48 uur had ik 28.000 euro op mijn rekening staan. Het was zo bizar, ik had nog nooit zoveel geld op mijn rekening gehad. Na het betalen van alle studiekosten was het weg, alsof ik het nooit had gehad. En ik betaalde er niet eens mijn levensonderhoud voor. Tijdens mijn hele schooltijd had ik een parttimebaan.

De dag dat ik afstudeerde vertrok ik naar Berlijn. Ik kon mijn leningen een jaar uitstellen. Het was lastig om de leningen samen te voegen, omdat we bij zoveel verschillende banken hadden geleend. Ik heb nooit de lening van de overheid terugbetaald. Mijn ouders staan daar ook niet garant voor. De enige reden waarom ik me ooit zorgen heb gemaakt om de schulden die ik heb bij particuliere kredietverstrekkers, is omdat het mijn ouders erbij betrok. Ik geef niks om de leningen die enkel op mijn naam staan.

Een jaar geleden werkte ik bij een duur restaurant in Berlijn, waar ik een hoop geld verdiende. Gedurende tien maanden betaalde ik een paar leningen af, maar toen ik de baan verloor, stopte ik daar ook mee.

Schuldeisers hebben me nog niet lastiggevallen. Ze hebben me nog niet gevonden, denk ik. Maar als ik naar huis ga, staat mijn telefoon roodgloeiend. Ik denk altijd dat het een oude vriend is die wil afspreken, maar het is Sallie Mae. Elk uur gaat de telefoon.

Ik schaam me tegenover mijn ouders. Dit is niet wat ik in gedachten had toen ik besloot om te gaan studeren. Ik had verwacht dat ze trots op me zouden zijn. Ik was het eerste kind in de familie met een diploma. Maar toen realiseerde ik me dat we nooit hebben nagedacht over de schuld die het zou opleveren. Wonen in New York en studeren op een particuliere universiteit was misschien niet het beste idee. Ik had ook ergens anders heen gekund en politicologie of geschiedenis kunnen studeren, dan had ik nooit meer dan 46.000 euro aan schuld gehad en zou ik mijn schulden nu wel afbetaald hebben. Maar toch ben ik blij dat ik voor deze opleiding heb gekozen, de opleiding waar ik altijd van had gedroomd.

Zonder geld kan ik moeilijk leningen afbetalen. Ik moet ook eten en leven, ik wil geen slaaf zijn van mijn schulden. Maar ik ben ook bang. Als ik erop terugkijk, vraag ik me af wat ik anders had kunnen doen.

Ik wilde eigenlijk nooit studeren. Het was nooit mijn bedoeling. Maar toen ik een jaar vrij nam, realiseerde ik me, Fuck, ik kan niet de rest van mijn leven in de fucking supermarkt blijven werken. Ik belandde op de filmacademie in Californië.

Deze particuliere school was te duur voor me, dus ik zei tegen mijn ouders dat ik dit heel graag wilde, en ze ondertekenden de leningen voor me. Het was zo'n 28.000 euro per jaar. Een belachelijk bedrag.

Ik was sowieso van plan om mijn schulden terug te betalen. Onze docenten vertelden ons dat we er lang over zouden doen om het terug te betalen, maar dat iedereen in Amerika het doet, het is net zo normaal als ontbijten. Zo worden Amerikanen opgevoed.

Het idee dat je je geen collegegeld kunt veroorloven en dus maar leningen afsluit is belachelijk. Hoe kan je na je school ergens mee beginnen als je in een diep gat zit?

De schulden an sich hebben er niet voor gezorgd dat ik naar Europa ben verhuisd. Ik vertrok voor een betere carrière, maar in mijn achterhoofd wist ik dat dit de manier was om met een schone lei te beginnen. Toch kon ik niet helemaal ontsnappen, mijn ouders hadden de papieren tenslotte ook ondertekend. Ze bezaten een huis dat ze aan mijn zus en mij wilden schenken als erfenis. Ze waren bang dat het huis zou worden afgepakt, dus lieten het snel op naam van mijn zus zetten, zodat de bank het niet kon afpakken.

Eerlijk gezegd zie ik mezelf niet meer in Amerika wonen – niet alleen vanwege mijn studieschuld. Mijn ouders gaan terug naar hun thuisland El Salvador en dan heb ik niemand meer in Amerika.

Ik moedig iedereen aan om in het buitenland te studeren. Het is zoveel goedkoper. Je wil je carrière echt niet beginnen met een berg aan schulden, of het land moeten ontvluchten.

Ik hoefde pas te lenen aan het eind van mijn eerste jaar. Ik kreeg een onvoldoende en verloor de helft van mijn studiebeurs, die er juist voor zorgde dat ik NIKS hoefde te lenen. Ik heb dat ene jaar verpest, en dat was de grootste fout van mijn leven.

Toen ik klaar was met school, had ik misschien 22.000 euro schuld. Ik wilde een jaar uitstel vragen en daarna beginnen met afbetalen. Ik realiseerde me dat ik nog lang bezig zou zijn met afbetalen. Mijn broer, die zes jaar ouders is dan ik, was nog steeds bezig met afbetalen. Zelfs mijn vader, die zijn master haalde toen wij nog kleine kinderen waren, was nog niet klaar.

Een jaar na mijn afstuderen begon ik met terugbetalen. Ik werkte en had echt een goede baan. Ik denk dat ik zo'n honderd euro per maand afbetaalde. In mijn laatste schooljaar besloot ik om, als ik klaar was, naar het buitenland te verhuizen. In de laatste zes maanden in de Verenigde Staten probeerde ik al mijn schulden op orde te brengen. Ik wist dat ik ze niet zou betalen als ik eenmaal in Europa was.

Nadat ik wist wat ik precies moest betalen vertelde ik de bank dat ik ging verhuizen en gaf ze mijn e-mailadres. Toen ik in het buitenland was, stopte ik met betalen. Als je eenmaal verhuisd bent, sluit je dat soort dingen in je leven gewoon af. Ze kunnen je niks maken; je bent ongrijpbaar. Maar toen belden ze mijn ouders, grootouders en zelfs mijn laatste werkgevers. Ondertussen zat ik in Europa, ik had niks door.

Het is pas zes maanden geleden dat ik ben begonnen met aflossen. Ik realiseerde me dat ik nu al dertig ben en ik mijn schulden niet eeuwig kan ontwijken. En wie weet wil ik ooit weer terug naar Amerika.

De afgelopen twee jaar heb ik mijn hoop gevestigd op geruchten over Obama's Student Loan Forgiveness Program, een wet die nog niet ondertekend is. Ik denk dat ik gewoon door blijf gaan me wat ik doe, tot ze weggaan. Ik bedoel niet tot ik ze heb afbetaald, maar dat de regering zoiets heeft van: "Je hoeft die leningen niet meer af te betalen, jij millennial! We weten dat je geen geld hebt."