Vrouwelijke feeders houden ervan om mannen vet te mesten

Gabriela was bezig met een feestmaal. Een berg hamburgers met stukjes knapperige bacon, een huisgemaakte saus, kersen-kokosnootmuffins (haar specialiteit) en nog wat ijs als dessert. Er zou maar één gast aanschuiven en hem voeren is voor Gabriela net zoiets als voorspel.

Gabriela is 1,58 meter lang en 59 kilo zwaar. Daarmee lijkt ze in de verste verte niet op de vrouwen die je normaal associeert met feederism, een fetisj waarbij voeren, eten en vet worden wordt geërotiseerd. In de media wordt er relatief weinig gesproken over deze fetisj, maar het beetje beschikbare informatie wordt vaak gepresenteerd naast beelden van vrouwen met ballonvormige buiken, zo volgepropt dat ze amper meer kunnen bewegen. Gabriela is niet zo'n vrouw. Ze wil niet gevoerd worden, ze voert.

Maar haar verhaal zie je doorgaans niet in de media, of zelfs niet in de reguliere feedergemeenschap. Er is amper iets geschreven over vrouwelijke feeders en als je niet diep in de subcultuur zit, zou je niet weten dat ze bestaan.

Dr. Kathy Charles, psycholoog aan Edinburgh Napier University, bestudeert de rol van vrouwen binnen de feedergemeenschap en schrijft mee aan het eerste academische boek over feederism, dat later dit jaar verschijnt.

"Er waren een aantal documentaires over feederism – met name over vrouwen die werden gevoerd tot ze niet meer konden bewegen – waarin de gevaren van de fetisj werden belicht," vertelt Charles. Ze zag verhalen zoals die van Donna Simpson, die halverwege de jaren 2000 beroemd werd omdat ze de dikste vrouw ter wereld wilde worden. In 2007 lanceerde Simpson een website waar fans haar konden betalen om haar te zien eten. Op haar zwaarst woog ze 273 kilo.

Charles raakte gefascineerd. "We wilden uitzoeken waarom mensen dit doen en waarom ze in zo'n relatie willen zijn."

Samen met Michael Palkowski – haar collega en medeschrijver – kwamen ze tot de conclusie dat er een kortzichtig beeld over de feedergemeenschap bestaat. Keer op keer typeerden de studies gevoerd worden als vrouwelijk en voeren als mannelijk. Een boek uit 2006 ging zelfs zo ver door te stellen dat de subcultuur wel aantrekkelijk voor vrouwen moest zijn, want eten is "bijna net zo lekker als een orgasme".

Hetzelfde beeld kwam terug in zowat alle media. De subcultuur was te zien in verschillende afleveringen van TLC's Strange Sex en Taboo op National Geographic. Op beide zenders waren het vrouwen die de kilo's aankwamen (Donna Simpson was te zien bij Strange Sex). Bitchmagazine schreef in 2009 een artikel over de subcultuur en omschreef de fetisj als "een feeder (meestal mannelijk) die een 'feedee' (meestal vrouwelijk) aanspoort om dikker te worden". Een jaar later schrijft The Guardian een artikel over vrouwen die obees willen zijn en legt daarin uit dat "er veel mannen zijn op feedersites, maar het is het beeld van de dikke vrouwen dat het meest opvalt. Tussen alle nietszeggende figuren zijn zij controversieel, gewaagd en politiek." Nergens, zo lijkt, wordt er gesproken over vrouwen als feeders.

In 2011 veranderde dat beeld geleidelijk. Een groep onderzoekers aan de Universiteit van Lethbridge stuitten op wat zij "een bijzonder geval van vrouwelijk feederism" noemen. In het onderzoek is te lezen hoe Lisa fantaseerde over dikker worden en voeren. Lisa had zelf geen overgewicht en ze had een monogame en normale relatie, maar het voeren van haar partner vond ze een opwindende gedachte. Toch begon ze nooit een 'feederrelatie'. Volgens de onderzoekers ging om een "unieke parafilie".

Charles en Palkowski waren ervan overtuigd dat er meer was dan mannen die vrouwen voeren, dus begonnen zij mensen uit de gemeenschap te interviewen. Uiteindelijk mondde dat uit in het grootste archief van feeders en gainers ooit verzameld in de academische literatuur. "En we vonden zeker geen wereld die werd gedomineerd door mannelijke feeders en vrouwelijke feedees," aldus Charles.

Sterker nog, volgens Charles en Palkowksi zijn bijna alle gangbare opvattingen over feederism fout – of geven ze op z'n minst een incompleet beeld van de diversiteit van de gemeenschap en de rol van de vrouw hierin.

Een van die vrouwen is Tanya, die naar eigen zeggen al heel haar leven gefascineerd is door gewichtstoename. Ze herinnert zich een verhaal over een oude vrouw die een vlieg inslikte en raakte meteen geinteresseerd. "Iets 'klikte' in me. Ik droomde er zelfs over. Ik was toen nog maar zes, dus ik was niet echt opgewonden, maar ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd."

Tegenwoordig scrollt Tanya dagelijks door verschillende websites over feederism – sites als Dimensions, een site vol fanfictie en erotica over gewichtstoename, en Curvage, waar vrouwen worden gevolgd tijdens het dikker worden. Hoewel ze al jaren deze sites bezoekt, neemt Tanya nooit deel aan online discussies en raakt ze nooit in gesprek met andere bezoekers.

"Bijna alle feeders zijn mannelijk [op deze sites]," vertelt ze, en voegt daaraan toe dat ze zich als vrouw "niet thuisvoelt" op de meeste forums. "De manier waarop ze daar over vrouwen praten – het is net een jongensclubje."

Er zijn genoeg sites voor vrouwen om hun verhalen over gewichtstoename te delen, zoals Fantasy Feeder, de allesomvattende datingsite voor feederism, vooral populair onder dikke vrouwen en hun aanbidders. Maar er zijn ook sites als Grommr, waar je als homoseksuele gainer en feeder terechtkunt. Maar volgens Gabriela "zijn er zo goed als geen sites voor heteroseksuele mannelijke gainers en vrouwelijke feeders."

Gabriela probeerde het eerst op Fantasy Feeder, dat bekend staat als de meest populaire website. Maar ze had al snel genoeg van de bult berichten die ze kreeg van mensen die dachten dat ze een gainer was. "Veel mannelijke feeders op die site gaan er vanuit dat alle vrouwen dikker willen worden," zegt ze, "zelfs als je in je profiel aangeeft dat je een feeder bent."

Myriam is zowel feeder als gainer. Ze scrollt vaak door Tumblr waar ze op haar gemak naar de voortgang van gainers kan kijken. "Ik word zo opgewonden van 'tummy Tuesdays', dan laten veel mensen hun buik zien," vertelt ze.

Myriam en Gabriela zijn allebei lid van Grommr, waar ze gek genoeg de beste ervaringen hebben opgedaan. Hoewel het is gemaakt voor homoseksuele mannen, worden vrouwen niet geweerd van de site. Gabriela heeft verschillende biseksuele mannelijke gainers gevonden, waarvan sommigen verrukt waren om een vrouwelijke feeder te vinden.

Toch zijn er volgens Gabriela nog steeds weinig sites specifiek voor vrouwelijke feeders. Sinds kort heeft ze daarom het magazine HORNGRY, waarin ze ervaringen deelt met vrouwen zoals haarzelf, met de hoop meer vrouwelijke feeders te betrekken.

Voeren wordt gezien als dominant, terwijl gevoerd worden passief en onderdanig is. Dat past bij gangbare beeld van heteroseksuele seksualiteit, waarbij een man meer dominant is en de vrouw onderdanig," legt Charles uit. "Bovendien zorgt het voor sensationele documentaires als je grote hulpeloze vrouwen hebt. Dat is veel vermakelijker dan twee vrouwen die samen voeren of een man als feedee."

Zowel Gabriela als Myriam is het niet eens met de karakterisering van voeren als iets "dominants", aangezien zij vinden dat de feedee juist controle heeft door om meer eten te kunnen vragen.

"Een deel van de opwinding komt door de wil van de feedee om gevoerd te worden en dikker te worden," legt Charles uit. "We hebben niemand gesproken die het idee van eten onder dwang ondersteund." Hetzelfde geldt voor onbeweeglijkheid. Het leek misschien het doel van Donna Simpson, maar Charles en Palkowksi hebben nog niemand ontmoet die dit ziet zitten.

Tanya heeft haar voormalige partners nooit over haar fetisj verteld, uit angst dat haar intenties verkeerd worden begrepen.

Ze heeft een vriend aan wie ze recentelijk haar fetisj opbiechtte. Hij ging daar goed mee om. Ze wil hem ook graag langzaam voeren om te zien of hij dit ook ziet zitten. Op het moment dat we praatten, was hij op reis en had Tanya hem al een maand niet meer gezien. Maar het zou zomaar kunnen dat ze een feestmaal voor hem bereidt als hij terugkeert. "Ik vraag me de hele tijd af of hij dikker is geworden sinds hij is vertrokken," zegt ze. "Ik kan niet wachten om zijn buik te aaien."