Ongemakkelijke festivalsituaties en de lessen die je ervan leert

"Je ne regrette rien" is een domme leugen. Je kunt mij niet vertellen dat je nog nooit hebt gebaald van een onnodige boete omdat je zo nodig je belastingaangifte eindeloos moest uitstellen, Edith Piaf. Spijt is een nuttige emotie, omdat het betekent dat je zit opgescheept met gebakken peren die je had kunnen voorkomen als je de dingen anders had aangepakt. En dus kun je er lessen uit trekken.

Zélfs op festivals – waarvan je zou zeggen dat dat nou net de plekken zijn waar je lekker helemaal alles kan doen en laten zonder ooit ergens spijt van te hebben – kun je in ongemakkelijke situaties verzeild raken, die je had kunnen voorkomen als je andere keuzes had gemaakt. Hier zijn er een paar, waar je wellicht iets van op kunt steken.

Snert. Uitkijkend over een oceaan van tenten, terwijl de zon al opkomt, probeer je je te herinneren wat je tien uur geleden tegen jezelf zei vlak voor je richting festivalterrein rende: "Een groengrijze Quechua-tent naast een pad." Hoezo …HIK… hebben er in de afgelopen paar uur …HIK… duizend mensen …HIK… ook een groengrijze Quechua-tent naast een pad ge..HIK gezet??? Wie draait mij hier een loer??? Kom… HIK.. uit de bosjes, Ralph …HIK… Inbar!!!!

Kijk na het opzetten van je tent altijd nog even één keer goed om en zeg drie keer hardop tegen jezelf waar je tent staat, voor je als een peuter in de Jamin hysterisch richting het partygedruis sprint.

Na een dag lang festivallen en pintjes drinken is het heerlijk indommelen, en al helemaal als je je niet iedere dertig seconden het leplazerus schrikt door een luide "KKPPTSSJJJJJJ" van je lachgasburen. Helaas is dit vrijwel altijd wel het geval, waardoor de drang om woedend je tent in te pakken en ladderzat terug naar huis te rijden haast onhoudbaar groot wordt. Maar: doe het niet! Alcohol en bloedirritante lachgasburen zijn nog altijd doodsoorzaak nummer #1 in het verkeer.

Breng oordoppen mee of richt zelf een lachgasclub op.

Ja hoor, heb jij weer. Net als je even helemaal klaar bent met dat slappe festivalpisbier en besluit je neer te leggen bij de gentrificatie van festivals, door je tussen de bebaarde mannen te hijsen in de speciaalbierbar voor een koude microgebrouwen trippel-IPA, loopt je punkvriend langs, aan wie je hebt gezworen het altijd real te houden. Heb jij weer.

Verloochen nooit je idealen, maar zie ook de zonzijde in van betrapt worden. Het is namelijk ook wel weer fijn dat je het nu net zo goed gelijk allemaal kan laten varen, en eindelijk je broekspijpen kunt oprollen, een afspraak bij een snorrenkapper kunt maken en een schilderij van Banksy in je huis kan hangen.

Je besloot het weer eens een avondje 'ouderwets' bij bier te houden, maar uiteindelijk kruipt het yolobloed toch waar het niet gaan kan, en por je toch een vriend in z'n zij om te vragen of je heel even zijn plastic zak in mag duiken. Gulzig duw je je vinger tot aan je huig in je mond om hem tot aan de wortel te bevochtigen, en hem vervolgens als een gretige staafmixer door de zak te roeren. Net als je met een vertrokken gezicht van de vreselijk bittere smaak paniekerig naar het biertje van je vriend wijst om die gore kristallen weg te spoelen, klinkt er: "Ja ja lieve jongens en meisjes, geef het nog één laatste keer op voor de afsluiter van de avond: DJ Rupseflups!" All night long wordt ingestart, de paniek slaat toe.

Gefeliciteerd, je hebt de meest kollossale timingsfout gemaakt sinds de Mongolen in 1274 probeerden Japan te veroveren – precies op het moment waarop er een zware tyfoon opstak, waardoor ze ten onder gingen. In 1281 probeerden ze het nog een keer – en kregen ze wéér te maken met een tyfoon die precies op dat moment de kop opstak en hun vloot verwoestte.

Als je je geschiedenisgame op orde had, dan had je wel beter uitgekeken met het maken van kollossale timingfouten, en had je nu niet de komende uren voor je tent hoeven zitten klappertanden.

Op weg naar het festivalterrein begint het te gieten, maar gelukkig heb je op het busstation van 't Harde een PVDA-poncho gekregen die nu enorm van pas komt, ook al vind je die Samson maar een inhoudsloze opportunist. Ook moet je poepen, en zo komt het dat je diep in je volwassen leven op een zaterdagavond ladderzat zit te poepen in een PVDA-poncho, en beseft: dit is het leven niet.

Deze waargebeurde situatie uit mijn leven is misschien iets te specifiek en ik zou niet precies weten hoe hier lering uit te trekken valt.

Je staat vooraan bij het concert van deze rapper die je – geloof je – wel vet vond. Je verveelt je een beetje omdat je de liedjes niet kent, maar dan! Hela! Dit is een hit die je kent! Extatisch brul je mee, met je ogen dicht en je hiphopvuisten in de lucht. "DON'T YOU OPEN UP THAT WINDOW!!! DON'T YOU LET WOW THAT DOUGH!! POPPO PEES SAWWA WOEEH NO! IN THE SWILL EEZ SOWIEWOW!" Je doet je ogen weer open, en ziet… jezelf. Jouw verschrikte gezicht prijkt op de twee enorme schermen die aan beide kanten van het podium hangen. Je was waarschijnlijk al een volle tien seconden in beeld, want mensen om je heen lachen. Iedereen heeft gezien hoe je absoluut de tekst niet kent, maar wel de schijn ophoudt dat je een van de kenners bent die vooraan staat mee te schreeuwen. Daarnaast is er ook nog eens precies op dit moment geen enkel dodelijk wapen in de buurt om jezelf razendsnel van kant te maken. Dubbel pech!

Zorg altijd voor een halfvol glas bier in je hand, zodat je bij de stukken tekst die je niet kent in je beker kunt meezingen.

Na zes uur bier en complimenten uitdelen aan een kennis die je niet per se heel graag mag, geeft ze je eindelijk haar felbegeerde envelopje mee. Eenmaal in een wc-hokje merk je dat alle hamburgers en broodjes frikandel van vandaag aan de derde wereldoorlog zijn begonnen in je maag, en dus besluit je eerst even een bruinvis te lanceren. Zoals Angela Merkel ooit zei: met een volle endeldarm kun je niet snuiven (ze zei dit nooit echt, maar het had gezien haar wijze levensvisie best gekund.)

Nou is hetgeen je aanvankelijk in je neus wilde stoppen – gezien de vijfentwintig Peruaanse boeren die ervoor zijn gestorven – alles behalve fris te noemen, maar wat er na het kakken je neus in komt walmen is met geen vijfentwintig ontbindende lijken na te bootsen. Het is letterlijk van levensbelang om nu snel te handelen, maar terwijl je in je zakken voelt en je oogbollen ineen krimpen van de zure lucht, besef je dat je geen sleutels bij je hebt, aangezien de ingang van je tent alleen beveiligd is met een rits.

De Ten crack commandments van Biggie hadden er elf moeten zijn, want never get high in de geur van je bloedeigen festivalkak.

Precies op het moment dat je even al je vrienden uit het oog bent verloren word je gespot door Mariek, een saaie en net iets te oude kennis uit een ver verleden, die het gezien de twee schotelantennes in haar oogkassen duidelijk niet bij een cola-tic heeft gehouden vanavond. Beleefd beantwoord je haar vraag "HEEEY HOE GAAT HET MET JOUUU?" met "Ja goed hoor, goed." Haar vragen "WOON JE NOG STEEDS IN WEST? HOE GAAT HET MET JE VROUW? WAT LEEEUK! ZIE JE DIRK NOG WEL EENS?" beantwoord je met een kalme "Yep", "Prima", "Soms" en "Hey maar ik moet gaan, ik had afgesproken in de India-tent."

Haar "OH LEUK WIJ GAAN WEL MEE! JES! JEEEES! EWOUT VRAAGT OF WE OOK MEEGAAN NAAR DE INDIA-TENT" beantwoord je met: "Ho ho, bitch, dit beleefdheidspraatje omdat ik in 2011 één keer met je heb moeten samenwerken was geen uitnodiging om ooit nog één minuut samen door te brengen." In je hoofd, want je bent natuurlijk een veel te zachtaardige goeierd om Mariek event flink af te poeieren. De komende vier uur staan ben je de trofee van deze veertigjarige-meidenclub.

Zwijg altijd over je plannen bij mensen waar je vanaf wil, lieg of het gedrukt staat en sprint weg als niemand kijkt.

Het regent al zesendertig uur, je bent je vrienden al een etmaal kwijt, je schoenen en sokken zijn doorweekt, en je laatste sigaret heb je zojuist in de modder laten vallen. Je denkt aan de Griekse strandvakantie die je hebt laten schieten "om niets van het festivalseizoen te hoeven missen", aan droge sloffen aan je voeten, aan een kopje hete runderbouillon, aan dobberen in een subtropisch zwemparadijs, aan je moeder. Van je laatste twee munten koop je een hamburger, die helaas smaakt naar een overleden soa.

Laat voor één weekend je fashiongame thuis en trek laarzen aan, want droge voeten zijn het halve werk. Laat je daarnaast nooit uit het veld slaan en denk aan iets dat nog vervelender is, zoals op een Grieks eiland zitten en er dan achter komen dat je per ongeluk in een opname van Jan Smit: De Zomer Voorbij terecht bent gekomen.

Check ook_ festivals.vice.com _voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.