​Hoe je van 4,5 kilometer hoogte uit een vliegtuig valt, tegen de grond klapt, en het toch overleeft

In December 2006 sprong Michael Holmes uit een vliegtuig boven de Nieuw-Zeelandse stad Taupo. Het was een normale dag voor de 25-jarige skydive-instructeur, die al meer dan 7.000 parachutesprongen had gemaakt. Maar op deze dag ging zijn parachute niet open, en viel Holmes 4,5 kilometer naar beneden, voordat hij de grond raakte. Op de een of andere manier over leefde hij de val, waarmee hij toetrad tot een extreem kleine club van mensen die hem daarin voorgingen.

In de luchtvaartgeschiedenis is het vaker voorgekomen dat mensen van zeer grote hoogte vielen, en het op een haast onmogelijke manier toch konden navertellen. Als je ze allemaal apart bekijkt lijkt elk geval een wonder, maar er zijn een paar overeenkomsten die erop wijzen dat er behalve dom geluk een paar dingen zijn die je kunt doen om je overlevingskansen te vergroten.

Omdat uit een vliegtuig vallen een van mijn grootste angsten is, belde ik Michael op om hem om wat advies te vragen.

VICE: Hoi Michael, laten we beginnen op die dag zelf. Kan je me vertellen wat er gebeurde?
Michael Holmes: Het was geloof ik mijn derde sprong van die dag. Ik had mijn parachute aan het begin van de dag gecontroleerd, daarna nog een keer toen ik mijn pak aantrok en daarna nog een keer toen ik het vliegtuig instapte. Alles leek te kloppen. We hadden niets overhaast en alles ging precies zoals het altijd gaat. Checken, dubbelchecken en daarna iemand anders nog eens laten kijken of alles goed zit.

We sprongen van 4,5 kilometer hoogte. Ik deed de sprong samen met een tandempaar [twee mensen aan één parachute], en maakte een paar rondjes om hen heen om wat foto's te maken. Op een meter of 600 opende ik mijn hoofdparachute, en toen begon ik meteen als een gek rondjes te draaien. De parachute zat ergens mee in de knoop, en ik wist meteen dat ik er niets aan kon doen omdat ik zo hard ronddraaide. Daarom probeerde ik de parachute los te koppelen. Als je dat doet, is het de bedoeling dat-ie helemaal los komt en je weer in een vrije val terechtkomt, met je reserveparachute. Maar de hoofdparachute bleef vastzitten, en ik bleef maar ronddraaien. Dat was me nog nooit eerder overkomen. Ik wist meteen dat het er dik in zat dat ik dood zou gaan, omdat het totaal niet de bedoeling was dat dit zou gebeuren.

Wat deed je toen?
Ik probeerde de parachute achter me door te snijden met mijn mes, maar ik draaide zo hard dat ik mijn armen niet omhoog kreeg. Ik overwoog om mijn reserveparachute te gebruiken, maar de kans was groot dat die met de eerste parachute in de knoop zou raken, en niet zou uitklappen. Maar ik had geen andere opties, dus op 200 meter hoogte probeerde ik dat toch maar. Er gebeurde niets. Toen dacht ik: oke, je hebt alles gedaan dat je kunt doen, dit is hoe je gaat sterven. Ik was niet echt in paniek, ik probeerde de situatie gewoon te accepteren zoals-ie was.

Wat dacht je op dat moment?
Nou, ik dacht er nog aan om een boodschap in te spreken ofzo, maar ik besefte dat ik daar niet genoeg tijd voor had. Daarom zwaaide ik naar de camera en zei ik: "Oké, doei." Daarna raakte ik de grond.

Kan je je iets herinneren van het moment dat je de grond raakte?
Nee, helemaal niets. Ik had alleen een soort emotioneel gevoel van: oh shit, ik ben dood. Toen raakte ik bewusteloos. Pas toen mijn vrienden over me heen gebogen stonden realiseerde ik me dat ik niet dood was, maar omdat ik bewusteloos was geweest was ik erg in de war. Ik had geen idee wat er was gebeurd. Ik was vooral bang dat ik, met al mijn ervaring, een fout had gemaakt.

Je schaamde je bijna, toen je wakker werd?
Ja, maar het was meer verwarring, tot ik hoorde wat er was gebeurd. Daarna kwam de schaamte.

Je kwam in een bramenstruik terecht, toch?
Ja, die struik was nog geen meter hoog, en ook niet echt compact, maar het was beter dan gewoon op de grond klappen, of in het meer terecht komen. Als ik in het water was geld, was ik net zo goed knock-out geslagen, en had ik evengoed botten gebroken. Het enige verschil is dat ik dan was verdronken, omdat ik bewusteloos was.

Hoe kwam je terecht?
Ik raakte de grond met mijn linkerenkel, die samen met mijn voet min of meer van mijn been af brak. Daarna kwam ik terecht op mijn linker heup, linker schouder en toen op mijn hoofd. Ze zeiden dat ik het mede daardoor heb overleefd. Heb je weleens een freerunner ergens vanaf zien springen? Je weet hoe ze bij de landing zo'n soort judorol doen toch? Omdat ik niet plat op de grond sloeg, werd de val gebroken door andere lichaamsdelen.

Deed je dat bewust?
Nee, ik kwam niet expres zo terecht, omdat ik er vanuit ging dat ik dood zou gaan. Ik had alles gedaan dat ik kon, waardoor ik bijna vrede had met het feit dat ik zou sterven. Ik denk dat het ook hielp dat mijn lichaam ontspannen was.

Denk je dat een ontspannen landing de beste manier is om neer te komen?
Ja, en dan liefst een grote, dichtbegroeide struik. Het is vroeger wel vaker voorgekomen dat piloten van de luchtmacht uit hun vliegtuig sprongen en in dikke bomen terechtkwamen. Bij mij ging het een stuk moeizamer, maar in de laatste paar seconden gebeurden er een paar dingen waar ik geluk mee had: vooral de manier waarop ik de grond raakte, en het feit dat ik in een bosje terecht kwam. Als je iets kan leren van mijn val, is het dat je niet je spieren moet spannen vlak voor je landt, laat het gewoon gebeuren.

Wat heeft deze ervaring je geleerd over situaties waarin je moet zien te overleven? Heb je nog algemeen advies?
Dat is een moeilijke vraag. Ik zou zeggen dat je net als bij alles in het leven alleen gecalculeerde risico's moet nemen. Als er dan iets mis gaat, ontspan, en probeer de situatie te vertragen. Denk aan je basistraining, en probeer het probleem stap voor stap op te lossen. Gok niet op een van je opties. Ik had bijvoorbeeld meteen mijn reserveparachute kunnen openen en er het beste van kunnen hopen, maar ik wist dat ik daarmee een risico zou nemen. Ik wachtte tot ik op 200 meter hoogte was, dat was een gecalculeerd risico.

Tenslotte: zoals ik in de intro schreef gebeurt dit wel vaker. Heb je weleens iemand ontmoet die net zoiets als jij heeft meegemaakt?
Ja, maar die persoon zat niet in hetzelfde schuitje als ik. Ik ken deze persoon al jaren. Wat er met hem gebeurde was compleet zijn eigen schuld, maar hij dacht: oh, jij en ik hebben echt iets gemeen, maar dat zie ik anders. We reden allebei bij wijze van spreken op een betonnen muur af. Ik heb alle stappen ondernomen om erachter te komen waarom de remmen niet werkten. Hij deed gewoon zijn ogen dicht. Je moet niet opgeven voor je alle opties hebt geprobeerd, laat ik het zo zeggen.