Ontmoet de ethisch verantwoorde carnivoor die al een jaar lang zelf dieren doodt

FYI.

This story is over 5 years old.

Eten

Ontmoet de ethisch verantwoorde carnivoor die al een jaar lang zelf dieren doodt

Louise Gray heeft een boek geschreven over haar leven als ethisch verantwoorde carnivoor.

"Snel, voordat de slagboom dichtgaat!"

Louise Gray rent terug naar de auto als haar tante haar roept vanaf de bestuurdersplaats. We gaan door de tolpoort om naar Seacliff Beach te komen, zes kilometer ten oosten van North Berwick in Schotland. We rijden over een modderige weg, die uiteindelijk splitst in twee aparte wegen het bos in. We klimmen de auto uit met een hele verzameling aan thermosflessen, jassen en camera-apparatuur, terwijl haar tante ons achterlaat.

Advertentie
ethical-carnivore-louise-gray2

Seacliff Beach, ten oosten van North Berwick in Schotland. Alle foto's door Will Eckersley.

LEES MEER: Zoveel langer leef je als je stopt met vlees eten

We moeten tussen de bomen door om bij het strand te komen. Donker zand strekt zich uit over de kustlijn, waar een witte pick-uptruck staat te wachten. We zijn een beetje laat, en Gray rent over het zand met een tempo dat ik op mijn regenlaarzen nauwelijks bij kan houden.

Nadat ze vier jaar werkte als milieucorrespondent voor The Daily Telegraph verhuisde Gray van Londen naar Edinburgh. Ze daagde zichzelf uit om alleen vlees te eten dat ze zelf had gedood. The Ethical Carnivore, haar boek dat deze maand werd gepubliceerd, gaat over de achttien maanden dat ze probeerde om uit te vinden wat het betekent (en of het überhaupt mogelijk is) om ethisch verantwoord vlees te eten.

ethical-carnivore-louise-gray11

Louise Gray, auteur van The Ethical Carnivore. Grays neef en kreeftman Sam Lowe halen de vangst naar boven.

"Vlees eten is niet rechtvaardig of makkelijk," vertelt ze me. "Je krijgt geen vrijkaart als je zegt dat je het zelf hebt gedood of dat je het ethisch hebt gedaan. Mensen die het oneens zijn met het nemen van een dierenleven – er is geen mogelijkheid dat ik daar ooit mee in discussie ga. Ik accepteer dat dit hun visie is. Het boek is geen filosofische verhandeling. Het is gewoon mijn persoonlijke avontuur, en mensen kunnen daar hun eigen oordeel over vellen."

The Ethical Carnivore bevat natuurlijk ook de verschrikkelijke verhalen van de bio-industrie die de meeste lezers ook wel verwachten in een boek over de ethiek van vleesconsumptie – maar het is niet zo heftig als ik had verwacht. Maar het onderwerp achterwege laten helpt uiteindelijk ook niemand.

Advertentie

En dus ga ik een dag mee met Gray om te zien hoe het leven van een ethische carnivoor eruitziet. We gaan een kreeft vangen en opeten.

Als we de kleine Schotse haven van Seacliff bereiken, begroeten Grays neef en zijn vis-bemanning ons. We klimmen op de boot en onze kreeftman, Sam Lowe, zet koers richting de Noordzee.

De boot is klein en bedekt met rubberen matten. Er is geen mogelijkheid om niet betrokken te raken bij de vangst. Tussen emmers vol vissenhoofden en radioapparatuur, sandwiches en thermosflessen vol groene thee trekt Lowe een nieuwe lading vrolijk spartelende vissen en krabben omhoog uit het water.

Hij haalt voorzichtig de kreeften uit het net zodat Gray kan meten of ze groot genoeg zijn om te houden. Het is een strenge procedure, en ze riskeert een boete van twaalfhonderd euro als ze een te kleine kreeft meeneemt. Mijn handen trillen als ik met een tang banden om de klauwen van de kreeft doe. Met de klauwen aan elkaar gebonden gooien we ze in een emmer, en we varen verder.

ethical-carnivore-louise-gray15

De kreeft wordt gemeten, om er zeker van te zijn dat-ie groot genoeg is om te houden.

Als we terug aan wal zijn bij de haven van North Berwick gaan we naar Lobster Shack, een klein hutje dat verse langoustine, mosselen en makreel serveert tijdens de zomermaanden. De eigenaar, Stirling Stewart, helpt ons met het bereiden van onze lunch.

De uitverkoren kreeft wordt op een snijplank gelegd, en we doen een paar stappen naar achter zodat Gray het dier kan doden. Stewart geeft haar een groot, scherp mes en ik kijk toe hoe Grays postuur subtiel verandert. Tot nu toe was Gray de hele dag een beetje chaotisch– een mengeling van bedrijvigheid en verloren autosleutels. Nu is ze stil en rustig. Ze staat met haar voeten op heupbreedte stevig voor de tafel.

Advertentie
ethical-carnivore-louise-gray6

Gray met de vangst van de dag. De kreeft wordt hier met een mes gedood, klaar om te grillen.

Ik hoor het kraken als Gray het mes in de kreeft steekt. Het geschud van keukengerei op de tafel volgt, afgesloten met een laatste kreet voordat het beest stopt met bewegen.

Gray en Stewart halen de darmen eruit, verwijderen de klauwen en plaatsen het vlees op de grill. Het kraakt terwijl het kookt, en kleurt van nachtblauw naar perzik voordat het zo rood als een roos wordt.

Ik had nog nooit eerder kreeft gegeten, maar het smaakt precies zoals ik het verwachtte: ongelooflijk rijk, zoet en het smelt in mijn mond.

"Ik denk dat het belangrijk is om weer met elkaar in contact te komen zonder behulp van beeldschermen, vooral voor onze generatie," zegt Gray. "Vlees eten – en eten in het algemeen – is een manier om met elkaar in contact te komen, vooral als je het zelf vangt en klaarmaakt. Ik vind niet dat we alleen nog maar ons eigen vlees moeten vangen, want veel mensen zijn daar te gevoelig voor, en kunnen het niet. Het neemt ook erg veel geld en tijd in beslag. Daarom heb ik het boek geschreven – zodat jullie het niet hoeven te doen."

ethical-carnivore-louise-gray8

Kreeft gebakken in knoflookboter. De kreeftenkwekerij in de haven van North Berwick, die jaarlijks duizenden jonge kreeften loslaat in de zee.

Minder dan een minuut lopen van de Lobster Shack wacht Maggie Sheddan, om ons rond te leiden bij de kreeftenkwekerij van de haven. De kwekerij laat jaarlijks duizenden jonge kreeften los in de zee.

Sheddan vertelt dat een kreeft in het wild tussen de achtduizend en tienduizend eieren legt, met een kans van 0.01 procent om te overleven.

"De jonge kreeften zijn hier twaalf tot achttien dagen, en ze hebben veel meer kans om te overleven in de kwekerij dan in de zee."

Advertentie

De kwekerij staat vol met witte containers, gevuld met minuscule wezentjes die ik eerst aanzie voor kleine garnalen. Het zijn kreeftjes, gescheiden op leeftijd. Ze wonen in de container totdat ze oud genoeg zijn om losgelaten te worden.

ethical-carnivore-louise-gray13

"De kwekerij staat niet onder toezicht van Europese wetten," zegt Gray. "Het wordt geleid door de lokale vissers omdat zij de kreeften willen beschermen."

"We zeggen niet dat je ze niet moet eten – je moet gewoon nemen wat je nodigt hebt," voegt Sheddan toe.

De volgende dag zie ik Gray in haar huis in Edinburgh. Ze laat de vriezer zien die ze moest kopen om al het vlees in te bewaren dat ving toen ze aan The Ethical Carnivore werkte. Ze vertelt me dat ze ook veel weggaf aan vrienden en familie.

ethical-carnivore-louise-gray5

Is er naast de vriezer en de regenlaarzen nog meer veranderd in het dagelijks leven van Gray, nu ze het afgelopen jaar haar eigen vlees heeft gevangen en gedood?

"De manier waarop ik naar vlees kijk is veranderd," zegt ze. "Ik begon dit geweldige avontuur om te begrijpen waar mijn eten vandaan kwam. Soms wens ik dat ik dit avontuur nooit was begonnen, want het is veel makkelijker om vrolijk en onwetend door het leven te gaan. Maar ik heb een passie om dingen aan mensen uit te leggen, en om de wereld te kunnen begrijpen. Daar ben ik nu een stuk beter in."

MEER LEZEN: Verantwoord slachten begint met een aai achter de oren

Ik vraag me af hoe mensen die in een stad wonen reageren op The Ethical Carnivore, of hoe mensen zonder toegang tot veeteelt of kreeftenkwekerijen een stap kunnen zetten richting het worden van een ethisch verantwoorde carnivoor.

Advertentie

"Boeren en jachtopzieners zijn vaak niet goed in het uitleggen van hun werk," geeft Gray toe. "Maar ik denk dat dat aan het veranderen is. Daarom zou ik zeggen: probeer om vlees te vinden waar je je mee kan verbinden – bijvoorbeeld door een goede slager, markt of verse maaltijdbox.

ethical-carnivore-louise-gray9

Mensen zullen altijd vlees willen eten, maar Grays ervaringen laten zien dat het belangrijk is om verantwoordelijk om te gaan met het vlees.

Ik heb een ellendig lange reis terug van Edinburgh naar Londen, en als we Lake District bereiken, maken de grijze wolken plaats voor de zon. Ik heb nauwelijks een dag doorgebracht met Gray, en ik kijk nu al op een andere manier naar het landschap.

Alle foto's door Will Eckersley.