De vrouw die 25 landen vroeg om haar gezicht te photoshoppen

Esther Honig verkent schoonheid op een globaal niveau. Overdag is ze een freelance journalist en social media manager en ziet ze in haar werk regelmatig gemanipuleerde foto's voorbij komen. Hierdoor kwam ze op het idee om via een inventief online experiment de verschillende interpretaties van esthetiek van cultuur tot cultuur te onderzoeken. In een fotoserie genaamd Before and After - die viral ging en waarover werd geschreven op alle uithoeken van het internet - deed ze een simpel verzoek aan grafisch ontwerpers uit 25 verschillende landen:

"Hi, mijn naam is Esther Honig en ik zou graag willen dat je deze afbeelding zou verbeteren met Photoshop. Ik vertrouw erop dat je de stappen neemt die je noodzakelijk acht. Zorg dat ik er mooi uitzie."

De resulterende werken van iedere designer zijn opzienbarend verschillend. De kleuren van Honigs ogen, kleding, haar en zelfs de teint van haar huid werd door de grafische artiesten met digitale beitels bewerkt. Niet geheel verassend is Honig in landen als Pakistan, Servië en de Filipijnen een compleet ander persoon geworden. Ieder detail onthult iets van de cultuur waar de ontwerper vandaan komt - of laat misschien wel simpelweg zijn of haar persoonlijke idee van schoonheid zien. "Ondanks dat er overkoepelende thema's van schoonheid zijn te bespeuren," vertelt Honig ons, "hadden individuen, afgezien van hun cultuur, verschillende percepties van wat het woord schoonheid precies inhoudt."

Het brein (en gezicht) achter dit project sprak met Creators over hoe het was om 25 keer digitaal verbouwd te worden, de invloed van Photoshop op de moderne samenleving en wat ze heeft geleerd van het proces.

Creators: Wat was je inspiratie voor de fotoserie Before and After? Was er één duidelijk gephotoshopt project dat het balletje deed rollen?
Esther Honig: Ik wilde mezelf in het gesprek plaatsen en mijn eigen beeld gebruiken als basislijn voor het experiment. Nieuwe verhalen en collecties die de implicaties van Photoshop onderzoeken komen constant online. Ik zou niet willen zeggen dat er één specifiek verhaal is dat me heeft geïnspireerd. Ik realiseerde me echter dat er een manier bestond om zelf letterlijk een onderdeel van die conversatie te worden. Ik ben een fervent lezer en digitaal consument, dus ik lees veel over hoe Photoshop beelden van onbereikbare schoonheid genereert. Wat daarin echter tot nu toe onbehandeld bleef was de manier waarop die standaarden van het onbereikbare van persoon tot persoon en van cultuur tot cultuur verschillen.
Het idee ontstond tijdens mijn werk. Ik werkte als social media manager voor een lokale startup. Mijn baas introduceerde me bij Fiverr: een internationaal freelanceplatform waarmee freelancers ingehuurd kunnen worden om grafisch ontwerp, voice-overs, animaties en vertalingen te doen. Terwijl ik mezelf bekend maakte met het platform stuitte ik op honderden individuen afkomstig uit tientallen landen die hun Photoshop-diensten aanboden. Het kwam in me op dat in deze poel met arbeiders, ieder individu wel een esthetische voorkeur moest hebben. Dus als ik ze allemaal dezelfde afbeelding zou sturen dan kon het niet anders dan dat ze die op contrasterende manieren zouden aanpassen. Ze worden immers beïnvloed door hun verschillende culturele en persoonlijke concept van schoonheid. De relatief recente introductie van freelance outsourcingsplatform zou een experiment als deze voor de eerste keer mogelijk maken.
Ik begon met het versturen van mijn foto naar misschien vier of vijf freelancers per keer en ontving iedere keer weer intrigerende portretten terug. Ik zag echter niet de patronen of de vooropgestelde archetypen van schoonheid die ik had verwacht. Ik besloot om er een project van te maken dat onderzocht hoe de standaarden van onbereikbare schoonheid verschillen tussen culturen op een globaal niveau.

Kun je ons vertellen over de gesprekken die je had met globale medewerkers? Hoe koos je de deelnemers?
In een paar gevallen wilde de freelancer dat ik een foto stuurde die ze als voorbeeld konden gebruiken. Ik vertelde ze zich te verbeelden hoe mijn foto aangepast zou worden voor de publicatie in een fashion magazine in hun land. Ik wilde mijn verzoek zo open mogelijk houden om ze volledige creatieve vrijheid te geven zodat hun werk authentiek zou zijn.
Ik koos de freelancers willekeurig. Het kon alle kanten opgaan. Sommigen gooide er een filter en een klein beetje airbrush overheen terwijl anderen echt alles uit de kast haalden. Voor mijn serie heb ik wel de afbeeldingen gekozen die wat meer gemanipuleerd waren. Ik wilde een brede representatie van individuen uit zoveel mogelijk verschillende landen. Iedere keer dat ik een freelancer zag uit een land die ik nog niet gecollecteerd had, sloeg ik ze aan de haak.

Ben je blij met het eindresultaat? Is het geworden zoals je verwachtte?
Nee, het is totaal niet geworden wat ik had gepland. Eerst zag ik niet de patronen terug die ik had verwacht en wilde ik zelfs bijna helemaal stoppen met het project. Maar toen begon ik er op een andere manier naar te kijken. Deze individuen werkten niet alleen vanuit hun culturele voorkeur van schoonheid maar ook vanuit hun persoonlijke esthetiek. Daardoor realiseerde ik me dat ondanks dat er overkoepelende thema's van schoonheid waren, individuen, ongeacht hun cultuur, verschillende perspectieven hebben op de betekentis van het woord "schoonheid."

Wat was het meest uitdagende gedeelte van het project? Hoe ging je om met de taalbarrières? Had iemand moeilijkheden om te maken wat je van ze verlangde?
Ik denk dat de taal op een manier wel een barrière was in de creatie van deze afbeeldingen. Wanneer je communiceert via indirecte boodschappen weet je niet zeker wat de ander daarvan begrijpt. Voor het grootste gedeelte kon ik in het Engels schrijven met iedere freelancer, maar in sommige instanties was ik er vrij zeker van dat ze eigenlijk gewoon Google Translate gebruikten.
Een aantal mensen stuurden me afbeeldingen die niet zo veel aangepast waren. Ze hadden misschien een filter aangebracht of hadden wat clone brushing gedaan, maar ik toch zie die afbeeldingen nog steeds als valide representaties van dit project, ze zijn alleen minder interessant om naar te kijken.

Heeft dit project enige culturele verschillen of percepties van schoonheid rond de wereld blootgelegd of aangestipt die je niet verwacht had? Was er een afbeelding van een specifiek land die je in het bijzonder verbaasde?
Het is belangrijk te onthouden dat iedere foto is aangepast door een individu. Het is moeilijk te zeggen in hoeverre het resultaat persoonlijk dan wel cultureel is bepaald. Maar dat is juist ook wat er zo intrigerend aan is, het uitvogelen van die mogelijke invloeden. Veel van de foto's lijken afgeleid te zijn van verschillende tijdperken - van ge-airbrushte 70's tot de glam rock van jaren '80. Het toont hoe verschillende schoonheidsidealen verschillende plekken op de wereld bereikten, en hoe daar vervolgens weer nieuwe idealen uit ontstonden.

Heb je favoriete afbeeldingen van jezelf? Waarom? En ook minst favorieten?
Marokko stuurde me de meest dynamische afbeelding. De keuze van de maker om me in een Hijab te kleden introduceerde een nieuw element aan de notie van schoonheid en religieuze gebruiken die ik nog niet had overwogen. Maar ik schrok van de afbeelding die ik van de VS kreeg (met het blonde haar) toen ik deze voor het eerst opende. Het is zo radicaal gemanipuleerd dat ik het gevoel had dat ik in de spiegel keek maar het gezicht niet herkende.

Wat heb je persoonlijk geleerd van het project? Heb je het gevoel dat het je perceptie of jezelf heeft veranderd?
Wanneer je door de collectie van Before and Aftergaat, zie je misschien trends in modellen van schoonheid die de cultuur van iedere ontwerper representeert, maar dit is volledig gebaseerd op iemands eigen interpretatie. Wat ik over het algemeen heb geleerd van dit project is dat Photoshop ons in staat stelt om onbereikbare standaarden van schoonheid te verwezenlijken. Als je de schoonheidsidealen over de hele wereld vergelijkt dan wordt het bereiken van dat ideaal nog onbereikbaarder. Het neutraliseert bijna het geloof in een universele schoonheid.
Om heel eerlijk te zijn heeft dit project ook mijn beeld van mezelf beïnvloed. Ik zocht vrijwillig naar deze mogelijkheid en was opgetogen met hoe het is uitgepakt, maar het maakte me ook bewuster van bepaalde dingen, zoals de ongelijke tint van mijn huid die door bijna iedere editor is aangepast. Het herinnerde me er ook aan dat mijn wenkbrauwen dikker zijn dan normaal, aangezien ze vaak dunner en gekleurd werden.
Before and After was een heel ander proces vergeleken met mijn journalistieke werk. Ik heb een speciale plek gevonden tussen zelfreflectie, sociaal commentaar en fotojournalistiek die ideaal is voor sociale mediakanalen. In de toekomst zou ik graag meer van mijn werk als journalist vertalen naar deze platformen. Uiteindelijk zal dat denk ik de toekomst zijn van hoe we met elkaar omgaan en samen informatie ontdekken.

Welke ideeën heb je voor je volgende project? Hoe heeft Before and After je toekomstige plannen beïnvloed?
Ieder uur sturen vreemden me nu nieuwe foto's waar ze mijn originele foto hebben bewerkt als een 'dienst.' Maar de oorspronkelijke bedoeling is voor het grootste gedeelte verloren gegaan, aangezien de nieuwe aanpassingen een fundament hebben om op voort te bouwen door alle media-aandacht die het project heeft gekregen. Alhoewel dat natuurlijk niet betekent dat ze niet nog steeds interessant zijn op zichzelf. De mensen die ze sturen hebben misschien dieper gekeken naar hun eigen culturele en persoonlijke blikken op schoonheid. Er is zeker het potentieel om het project uit te breiden. Daarnaast ben ik bezig om na te denken over hoe ik het project nieuw leven in kan blazen door bijvoorbeeld te werken met een foto van iemand anders, of door de tegenstelling tussen Photoshop professionals en amateur-freelancers te laten zien.

Gerelateerd:

Perfecte symmetrie is ongelofelijk creepy