'Light Barrier', KIMCHI&CHIPS, 2014 , viaIn aanloop naar de STRP Biënnale van 20 - 29 maart maken we in deze serie alvast kennis met de kunstenaars die je straks op het festival in Eindhoven kunt bewonderen. Vandaag: KIMCHI&CHIPS.Voedsel heeft het nobele lot om gedeeld te worden. Het is een gedachte die KIMCHI&CHIPS niet alleen in hun naam maar ook in hun kunst doorvoeren. Het kunstenaarsduo dat wordt gevormd door de Koreaanse Mimi Son en de Britse Elliot Woods is namelijk van mening dat kunst vooral gedeeld en ervaren moet worden, als het even kan samen en met een grote groep mensen. Tijdens de STRP biënnale 2015 zullen ze dat doen met hun lichtinstallatie Light Barrier, waarin honderden spiegels, projectoren en mist samenwerken om fantomen van licht in de lucht te creëren. "Light Barrier gaat over de universele wet die licht en materie scheidt,” zegt het duo. Het is een onderwerp dat ze al jaren bezighoudt: de visuele taal van ruimte en lucht en hoe wij als mensen de realiteit ervaren.
Advertentie
Ik sprak in aanloop van de biënnale met KIMICHI&CHIPS over hun nieuwe kunstinstallatie, inspiratie en wat hun gelukkigste moment van het werkproces is.The Creators Project: Wat zijn jullie van plan op STRP?KIMCHI&CHIPS: Wat wij eigenlijk doen is de notie van de ‘afbeelding’ vanuit een andere invalshoek benaderen. Als we naar de kunstgeschiedenis kijken, en dan heb ik het over schilderijen of foto’s, was dat altijd een poging om de werkelijkheid vanuit het menselijk oogpunt te representeren. In die werken zie je nog altijd hoe de fysieke wereld om ons heen vanuit het menselijke perspectief is waargenomen. Je kijkt nog altijd vanuit de originele 'kijker'. In onze installaties proberen we een heel ander soort beeld te creëren, door dat menselijke perspectief weg te nemen. Het mooie vind ik dat je zo een heel ander soort beeld ervaart, omdat het geenszins impliciet is. Het is eigenlijk juist minder menselijk. Op de STRP biënnale doen we dat met een vernieuwde versie van onze installatie Light Barrier. In plaats van twee of vier projectoren gebruiken we er nu acht en in plaats van tweehonderd spiegels gebruiken we er vierhonderd.Wat houdt voor jullie de visuele taal van ruimte en licht in?De shift van een natuurgetrouwe representatie naar een meer expressionistische uitingsvorm begon eigenlijk bij het impressionisme, en in wezen borduren wij daarop voort. Door de uitvinding van de camera was het voor het eerst mogelijk om kunst te maken zonder het subjectieve perspectief van een mens, maar vanuit de lens van de camera. Je schoot daarmee eigenlijk hele accurate momenten in de tijd, maar het betekende ook de geboorte van een aantal nieuwe ideeën die minder ‘menselijk’ waren, zoals het idee dat iets uit focus kon zijn, of het idee dat je ‘emotie’ kon vastleggen. Daarin is een parallel met ons werk te trekken, omdat we in ons geval helemaal geen perspectief meer hebben. De figuren die wij via de projectoren in de lucht creëren, bestaan in en op zichzelf. Het zijn een soort zorgvuldig aan elkaar gebreide penseelstreken, die je zelf met het blote oog en in de echte wereld kunt waarnemen.
Advertentie
'Lunar Surface', KIMCHI&CHIPS,2014, viaEn waarom vinden jullie dat belangrijk?Nou, eigenlijk vinden we dat niets daadwerkelijk zo belangrijk is, maar het is in ieder geval relevant omdat het je de natuur van dat ding leert kennen. Als je de realiteit wil creëren, en dat is wat we doen als menselijk ras, dan moet je begrijpen hoe het mechanisme van de realiteit in elkaar steekt. Wat vormt onze realiteit en onze digitale realiteit? Dat is onze collectieve zoektocht, toch? We willen allemaal weten hoe onze geest werkt, en hoe we die link ‘digitaal’ kunnen leggen. Wat betekent het nog om ‘echt’ of materieel te zijn?Wat zijn voor jullie de gelukkigste momenten in jullie werkproces?Het moment dat je er zeker van bent: dit gaat werken, ook al heb je nog geen helder referentiekader. Ik heb een nieuwe regel met mezelf afgesproken; ik mag tijdens werktijd alleen een sigaret roken als beloning. Toen we de eerste keer Light Barrier gingen uittesten, wisten we totaal niet of het zou werken, of het überhaupt enig effect zou hebben. Alle lichten kruisten elkaar op één punt in de lucht, maar de rookmachine was nog uit. Ik zette hem aan en toen zag ik het: de cirkel hing compleet stationair in de lucht en was wel tien centimeter breed. Missie geslaagd. Ik heb toen alles stil gezet, ben buiten gaan zitten en heb een sigaret opgestoken. Het gaat om dat moment dat je even bij jezelf stilstaat, wat heb ik nu geflikt? Dat zijn de gelukkigste momenten.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
