Mijn 2013: Falty DL

Nadat hij zijn LP "Hardcourage" uitbracht op Ninja Tune, begon hij zijn eigen label Blueberry Records en bracht dit jaar eigenhandig een EP uit onder zijn pseudoniem Donna Chambray Loren. Falty DL werkte zich geleidelijk op tot een van de meest intrigerende figuren van de Amerikaanse underground in 2013. Na verloop van tijd leek hij ons de ideale kunstenaar – actief, behouden en experimenteel – die wel iets kan vertellen over hoe de elektronische muziek er tegenwoordig voor staat. En ja hoor, toen we hem vroegen om zijn gedachten op papier te zetten, stelde hij ons niet teleur. 

THUMP - Mijn 2013: Falty DL

Het kostte me maar liefst drie versies en een volledige week om dit stuk te schrijven. Ik ploeterde om 300 woorden op papier te krijgen en paste dat vervolgens aan tot het zijn laatste adem uitblies.

Er zijn veel ontwikkelingen in de muziekwereld waar ik blij van word – steeds jongere, getalenteerde muzikanten, producers en zangers. Geweldige nieuwe labels. Geweldige oude labels. Ik was extreem productief dit jaar, en veel van mijn vrienden ook. Mensen maakten 12" toen ik tekende met meerdere albumdeals bij goede record labels. Interessante rappers die worden geproduceerd bij interessante producenten. Wauw, 2013 wat was echt een belangrijk jaar.

Wat ik niet leuk vond, wat ik eigenlijk steeds probeerde te vermijden in dit stuk uit angst om chagrijnig of ondankbaar over te komen, beslaat helaas wel het grootste deel van de tekst. Ik vind veel van de 'beste' nieuwe muziek helemaal niks. Ik haat veel van de genomineerden. Ik kan het niet uitstaan dat mensen overstappen op dancemuziek omdat het aanslaat bij het grotere publiek. Ik ben underground. Ik hou verdomme van underground muziek. Ook hing dit jaar mijn album artwork in elke apple store in de hele wereld voor iets van vier maanden lang. Dus, fuck me. Maar jullie zitten ook mis, omdat jullie die onzin leuk vinden die oorspronkelijk voor kinderen is geproduceerd door een 38 jaar oude veteraanproducer. Zie ze dan, krioelend over de vloer om hun apparatuur aan te sluiten.

Vermomd in een keurig verzorgd pakketje van slechte elektronische muziek, wordt het in werkelijkheid door een groep mannen in pak gemaakt die nauwkeurig populaire cultuur vormgeven. Vergeet dat niet. Het is niet geschreven door de kindersterretjes die het zingen. Vaak gaat het zelfs nog verder, en zijn het de kinderen van de mensen in pak die het uitvoeren. De kroost van de freaking duivel, man.

De wereld is erg veranderd. In de muziekindustrie zijn we teruggekeerd naar het Wilde Westen. Enorme bedrijven gaan ten onder en ze proberen het hoofd van instituten in de gevarenzone boven water te houden. De reddende engel, de onafhankelijke markt, faalt eveneens. Misschien niet altijd op het gebied van geld, maar het is toch een watje geweest. De grote hoop die een jonge rapper opwekt, rappend over nieuwe onderwerpen en baanbrekend in de rapwereld, wordt snel de kop ingedrukt door de oude rapmentaliteit van jaloezie en geld.

Ik had gisteravond mijn kabelbedrijf aan de telefoon. Nico, die zorgt voor mijn klanten, vertelde mij dat hij van digitale reggae houdt. Ik zond hem vanmorgen wat digitale reggae toe. Hij was er super gelukkig mee. Meer contact tussen mensen in 2014. Minder op afstand bestuurbare DJ sets vanuit het comfort van je eigen masturbeerhok. Minder streamen, meer maken. Werken, werken, werken! "Ik ben een schepper verdomme!"

Stel je hier een regel voor die super positief is.

Neem gewoon geen genoegen met de middelmaat, met de bass drop. Ik weet niet zeker of dit stuk wordt geplaatst zoals ik het origineel geschreven heb. Het maakt niet echt uit. Ik loop toch achter voor een remix deadline. Deze boodschap, deze publicatie vernietigd zichzelf over 3 maanden.

Liefs, Drew