Dancemuziek heeft dringend een eigen Ed Sheeran nodig

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de afgelopen paar maanden zie ik Ed Sheeran overal. Ik ga zwemmen en hij staat in het kleedhokje zijn rosse haar af te drogen, in een wolkje van talkpoeder. Ik ga naar de Dirk en Ed Sheeran hangt rond bij het schap met blikvoer, loerend naar sardientjes in olie. Als ik 's avonds mijn hoofd op mijn kussen leg, lijkt het alsof Ed me instopt, alsof hij me zachte tandpastakusjes geeft en me een goede nacht wenst. Hij is er ook in mijn dromen, en als ik wakker word, begint het weer van voren af aan.

Ik ben niet de enige die in de wereld van deze troubadour leeft. Mocht je het vergeten zijn: Ed Sheeran is groot. Zo groot als Coca-Cola en Drake. Groot in de zin van McDonalds en georganiseerde misdaad. Ed Sheeran is groter dan kapitalisme en religie bij elkaar. Op dit exacte moment luisteren miljoenen mensen naar hem. Ik overdrijf niet, hij is gewoon echt heel groot.

Hij is het wandelende bewijs van de onomkeerbare mars die popcultuur maakt richting een soort totalitair systeem waarin iedereen uit vrije wil en met veel plezier precies dezelfde producten koopt. Individuele smaak wordt steeds minder belangrijk. De mensen die naar Ed Sheeran luisteren zijn erg verschillend. Allemaal nemen ze hun eigen verhalen en hun eigen levens mee terwijl ze naar zijn muziek luisteren. In een tijdperk waarin 'herkenbaarheid' een centrale positie inneemt in vrijwel elke discussie rond elke uiting van cultuur – van een zorgvuldig georkestreerde viral-video bedacht door een team van creatives voor een chocoladefabrikant tot een prikkelende installatie in een galerie – is Sheeran de meest herkenbare artiest van iedereen. Hij is een allemansvriend. En daarom kan dancemuziek haar eigen Ed Sheeran goed gebruiken.

Denk daar eens over na: terwijl we maar doorzeuren over eenheid en inclusiviteit, zit clubcultuur eigenlijk vol met strijd en verdeeldheid. "Wij kunnen geen vrienden zijn, want jij houdt van Tale of Us en ik hou van Drexciya," is een idee dat meer speelt dan ooit. We prediken acceptatie terwijl we in de praktijk precies het tegenovergestelde doen.

Wat we nodig hebben, om iets te creëren dat voelt als echte harmonie, in plaats van dat gelul over 'één zijn', zoals je dat hoort in rookruimtes en in woonkamers op zondagochtend terwijl de zon net opkomt, is iemand als Ed Sheeran. Iemand die de hele wereld samenbrengt.

Stel je de scene eens voor: liefhebbers van tech-house knuffelen met fans van psytrance. Gabbers met uitpuilende ogen staan arm in arm met de volgelingen van Avicii. DJ Sneak deelt sigaretjes uit aan iedereen die hij ooit boos heeft gemaakt. Allemaal voor het goedkeurende oog van de Ed Sheeran van de dancemuziek.

Wie de persoon die we uiteindelijk uitkiezen als onze eigen Ed ook is, hij moet precies die karaktertrek hebben die ervoor zorgt dat Sheeran iedereen aanspreekt, van tieners met Supreme-kleding tot ouderen die niet veel meer doen met hun tijd dan naar Divide luisteren en ijsjes eten op winderige boulevards: hij moet sympathiek en aardig zijn.

Helaas vallen de grootste idolen uit de dancewereld in twee categorieën. Het zijn – uitzonderingen daargelaten – health freaks, die aan yoga doen en blikken bier hebben omgeruild voor kamillethee en afleveringen van Heel Holland Bakt, of het zijn idioten van het soort dat je ten koste van alles wil proberen te vermijden. In elk geval zijn het mensen die niet zo leuk en aardig zijn als Ed Sheeran.

Hij is net als jij en ik, Ed. Gewoon een gast die zijn werk zo goed mogelijk probeert te doen, een aardige knul met een droom in zijn hart en een lied in zijn keel. Een doorsnee vent die op dates gaat met andere beroemdheden. Als je denkt dat ik een grap maak ten koste van Ed Sheeran, dan heb je het mis. Ed Sheeran lijkt aardig omdat hij zich oprecht bewust is van de absurditeit van zijn roem. Dat heb je niet bij iemand als Jamie Jones.

Je zou kunnen denken dat de transformatie van Calvin Harris tot internationale ster, via samenwerkingen met Migos en een relatie met Taylor Swift, hem een uitstekende keus maakt voor de Ed Sheeran van dance, maar Harris is te onbereikbaar. Zijn wereld stel ik voor als hermetisch afgesloten, waarin elk detail zorgvuldig geregeld wordt. Ook andere grootheden als Skrillex, Diplo of the Chainsmokers komen niet in aanmerking. Ze zijn afstandelijk en, nou ja, onvriendelijk. Ze missen iets menselijks. EDM was en is luid en opzichtig, een verschrikkelijk onplezierig iets. Het belichaamt een soort leeg Amerikaans pseudo-nihilistisch. Bret Easton Ellis voor de Xanax-generatie.

Maar als we een figuur hadden waar we allemaal oprecht van konden houden, die we het beste konden wensen, hoeveel we aanvankelijk ook zouden terugdeinzen, zou dat de wereld van dance veel goeds brengen. We zouden gedwongen worden om te accepteren dat vasthouden aan verzuiling in elektronische muziek goed is voor niemand.

Josh zit op Twitter