​Hitman, amper gerecenseerd

Welkom in onze nieuwe game-rubriek 'amper gerecenseerd' waarin we oprecht een poging doen om games te bespreken op een zo min mogelijk saaie manier.

Toen de eerste Hitman in 2000 uitkwam ging ik altijd naar mijn buurjongen om het te spelen, omdat mijn ouders het te gewelddadig vonden. Het was een spel waarin je geduld moest hebben om de missies te halen, en vaak opnieuw moest beginnen omdat je een nog betere manier had bedacht. Na een week of twee hadden we het uitgespeeld. Het was fantastisch.

16 jaar later kreeg ik de kans om de bèta van de nieuwste Hitman te spelen, om een review te schrijven voor Motherboard. Het werd een pijnlijke ervaring. Niet alleen blijk ik in de tussengelegen 16 jaar een vreselijk ongeduldig persoon te zijn geworden, maar ben ik ook nog eens zo slecht in gamen dat het me niet gelukt is om voorbij de trainingsmissie te komen. De fucking trainingsmissie. Ik ben een waardeloos mens geworden.

Om de teleurstelling in mezelf enigszins te verwerken (en omdat Square Enix een gepubliceerde review verwacht) besloot ik mijn ervaring toch iets gedetailleerder vast te leggen. Zie het als een geschreven monument voor mijn aftakeling.

POGING 1:

Met de controller rustend op mijn almaar groeiende buikje start ik de trainingsmissie op. Alles ziet er net zo uit als in de eerste Hitman, maar dan ietsje scherper: de doodse blik die uit de ogen van Agent 47 straalt – een blik die je ook ziet bij Afrikaanse kindsoldaten of bij mensen die op zaterdag door de Kalverstraat hebben gelopen – de onverklaarbare en voor slachtoffers ongetwijfeld zeer opvallende streepjescode op zijn achterhoofd, en natuurlijk de altijd aanwezige wurgdraad.

Ik moet een soort jacht van karton (?) op om mijn slachtoffer te vinden, maar als ik door twee politieagenten tegengehouden word aan de loopplank, omdat ik een enge kale man zonder uitnodiging ben, haal ik per ongeluk die wurgdraad uit mijn zak. Ze schieten me neer. Ik vraag me af of ik me net zo kaal moet scheren als mijn inhammen dieper worden, en bij welke diepte dat gepast is.

POGING 2:

Deze kale man gaat luisteren naar de instructies. Ik moet een klein huisje in om het kostuum van een nietsvermoedende monteur te stelen. Het is overigens raar dat hier monteurs zijn, het level is namelijk een soort enorme filmset in een gigantische koker waar niets echt is. Ik draai zijn nek om, trek zijn nog warme kleren om mijn lijf en sleur zijn lichaam het toilet in. Daar komt zijn levenloze lichaam vast te zitten in een muur waardoor het lijkt alsof hij een ernstige epileptische aanval krijgt.

Met de gestolen kleren kan ik de 'boot' op via het ruim. Daar staan meer monteurs. Waarom? Waarom heeft deze kartonnen boot monteurs nodig? Zijn al deze mensen hier alleen neergezet om mij te trainen? Wat gaan mijn bazen dan de familie van die arme monteur vertellen die nu in de muur van een toilet rust?

Eenmaal op het 'dek' kan ik gewoon doorlopen richting mijn doelwit. Niemand lijkt het raar te vinden dat een lange kale man in een reflecterend hesje door een sjiek feestje loopt. Zelfs niet als ik achter mijn slachtoffer/gastheer ga staan en zijn bodyguard opzij beuk omdat ik controllers niet snap. Ik krijg de optie om het doelwit te wurgen. Dit kan ik niet weigeren. Kan ik nu zijn nek breken en wegrennen?

POGING 3

Dat bleek niet zo. Omwille van tijdsbesparing bespaar ik je de stappen uit de vorige poging. Als ik het doelwit moet volgen nadat ik me nét kon inhouden om niet hetzelfde te doen als vorige keer, raak ik verdwaald. Uit frustratie wurg ik een ober.

POGING 4

Misschien is er een manier om dit te doen zonder het opgelegde script te volgen. In plaats van links naar de nepboot te lopen, loop ik naar een bewakershuisje rechts. Ik klim door een raam dat zich pal naast de deuropening bevind. Er staat een bewaker in die deuropening die mij dat duidelijk kan zien doen, maar in de wereld van Hitman is het kennelijk niet uitzonderlijk dat een angstaanjagend kale man in een coltrui door een raam hupst.

Ik wurg de dombo en pak zijn pistool. Ik schiet een patroon af op een agent die dichtbij staat. Voordat ik kan uitvogelen hoe het miksysteem werkt hebben andere agenten me al overhoop geschoten.

POGING 5

Blijkbaar had ik dus de hele tijd al een pistool bij me?

POGING 6

Dit begint een aardig deel van mijn dag te kosten en ik moet ook nog normaal werk doen. Ik volg dus maar weer de instructies, het is tenslotte een trainingsmissie. Maar dan: op het moment suprème, vlak voordat ik mijn doelwit een kogel door zijn brein jaag, word ik afgeleid door een gedachte. Als ik de kleren van die monteur aan kan trekken, dan kan ik vast toch ook vrouwenkleren aantrekken? Dat is hilarisch! Die grote kale huurmoordenaar in een bloemenjurk!

In plaats van doelwit Kalvin Ritter, schiet ik de dichtstbijzijnde vrouw door haar kop.

Het blijkt niet te kunnen.

Ik voel me een minder volwassen mens dan in 2000.

POGING 7

Wat nou als ik me ergens verschans en iedereen, maar dan ook íedereen op de boot afschiet? Dan kom ik op gegeven moment toch wel toe aan die Kalvin?

Het gaat voortvarend, tot ik geen rekening gehouden bleek te hebben met een deur ergens achter me. Daar waren zes politieagenten door naar binnen gekomen.

POGING 8

Ik leg mijn controller verslagen neer. Blijkbaar ben ik alleen maar ongeduldiger en baldadiger geworden sinds mijn veertiende. En daarnaast dikker en kaler. Als er één conclusie is die ik kan trekken uit het spelen van Hitman, dan is het dat de game in zestien jaar tijd beter is geworden. Ik takel daarentegen alleen maar af.

Hitman komt 11 maart uit voor PC, PS4 en Xbox One