Hoe Willow van ‘Buffy’ me hielp om uit de kast te komen

Elk slim, onbeholpen, nerderig, klungelig of simpelweg "anders" meisje heeft tegenwoordig een hele rits rolmodellen om tegen op te kijken wanneer ze de televisie aanzet of door Netflix scrolt. Maar ver voordat Jane the Virgin het cool maakte om slim te zijn of Jess van New Girl stuntelig zijn schattig maakte, was ik een tiener zonder voorbeelden in de popcultuur waar ik me aan kon spiegelen.

Dat alles veranderde toen ik op mijn zestiende Buffy the Vampire Slayer ontdekte. Ik voelde gelijk een band met de boekenwurm-wordt-badass-heks Willow Rosenberg – en het kwam door dit personage dat ik eindelijk mijn ware ik kon omarmen en ervoor uitkwam dat ik biseksueel ben.

Toen de show twintig jaar geleden in première ging, was Willow nog een buitenbeentje, een nul. Tenminste, dat was wat Buffy gelijk werd verteld door koningin van de klas Cordelia toen ze bij Sunnydale High aankwam. Die "nul" was een nerd die van lezen hield, het goed deed op school en "computeren" al volledig onder de knie had terwijl wij nog moesten uitvogelen hoe je een floppy disk erin moest stoppen. Ze was het lievelingetje van de leraren, en het type personage dat in de meeste televisieshows al snel aan de kant wordt geschoven, verbannen naar een onbeduidend bijrolletje waarin ze constant het mikpunt is van nerdgrappen. Maar niet bij Willow.

Willow werd al snel een belangrijk lid van de Scooby Gang –de bijnaam die de slayer en haar vrienden zichzelf gaven – en het duurde niet lang voordat haar personage zich op nieuwe manieren begon te ontwikkelen. Aan het einde van de middelbare school had ze een vast vriendje (aan wie ze haar maagdelijkheid verloor) en een groeiend talent voor hekserij. En als Willow er niet was geweest, zou de vampier Angel nooit zijn ziel terug hebben gekregen aan het eind van seizoen twee.

Zelfs toen Willow in het ziekenhuis lag met een verwonding die ze opliep toen het team van Angelus (Angels kwaadaardige helft) Giles ontvoerde, heeft ze nog steeds het volste vertrouwen in zichzelf en in haar vermogen om haar vrienden te helpen – vooral in haar vermogen om de ziel van Angel te herstellen op het cruciale moment in Becoming: Part 2. Hoewel het toen een klein moment leek in de serie, had dit zelfvertrouwen grote invloed op de manier waarop ik niet alleen naar het personage, maar ook naar mezelf keek.

Toen ik mezelf voor het eerst met Willow begon te vereenzelvigen, was dat om dezelfde redenen dat "populaire" mensen zoals Cordelia de spot met haar dreven. Ik was ook slim maar sociaal onhandig, hield van school maar had niet veel vrienden, en het belangrijkste, ik wilde ongelofelijk graag bij de Cordelia's van mijn school horen. Maar Willow had er helemaal geen behoefte aan om erbij te horen.

Terwijl ik zag hoe Willow opbloeide in haar leven, wilde ik ook opbloeien in het mijne. En toen kwam het moment dat Willow uit de kast kwam.

In het begin gebeurde dat allemaal zo langzaam dat ik (net zoals veel van de andere kijkers) het eigenlijk niet doorhad. Op de universiteit bleef Willow geïnteresseerd in wicca. Dat ze lid werd van een wiccagroep op U.C. Sunnydale was een logische stap, en ik keek uit naar het moment dat ze haar vriendengroep zou uitbreiden en nieuwe verhaallijnen zou omarmen. Ik verlangde ook naar dat soort vrijheid in mijn studententijd – om gelijkgestemden te ontmoeten die me zouden accepteren zoals ik ben, ook al was ik er zelf nog niet helemaal achter wat of wie dat dan was.

Maar het was niet alleen dat Willow haar draai vond als intelligent meisje waardoor ik van haar hield, het was ook de manier waarop ze haar seksualiteit – en liefde voor Tara, een vriendin die later een geliefde werd – omarmde die me uiteindelijk de moed gaf om zelf uit de kast te komen.

Ik zat zelf nog op de middelbare school terwijl ik toekeek hoe Willows seksualiteit zich ontplooide in haar studententijd, en ik vroeg me af of ik ook moest wachten tot die tijd om mijn echte zelf te worden. Ik realiseerde me toen ik ongeveer vijftien jaar oud was dat ik een beetje anders was dan mijn vrienden – dat ik net zoveel oog had voor de aantrekkelijke meiden om me als de knappe jongens die we met z'n allen uitcheckten. Het was geen lange en zware strijd, maar gewoon een eurekamoment toen ik het woord "biseksualiteit" zag staan op een online forum waar werd gediscussieerd over de show. "Oh," dacht ik, "dus dat is wat ik ben." Opeens werd het me allemaal duidelijk. Dus toen Tara voor het eerst aan Willow vertelde dat ze "de hare" was, maakte mijn hart een sprongetje. Ik hoopte dat een vriendinnetje van mij, die ook het eerste meisje was waar ik ooit een crush op had, op een dag hetzelfde tegen mij zou zeggen. De ontluikende relatie van Willow gaf me hoop.

Kort daarna, toen Willow tegenover haar vrienden uit de kast kwam, maakte ik me zorgen om haar. Toen Buffy even flipte, was ik doodsbang. Toen Spike de onzekerheden van Willow over haar nieuwe relatie gebruikte om haar vrienden uit elkaar te drijven, schrok ik me kapot. Maar daarna werd alles langzaamaan weer beter voor haar.

Haar vrienden waren uiteindelijk oké met haar coming-out. En haar eerste kus met haar vriendin Tara in de aflevering The Body van seizoen vijf, was voor mij de eerste keer dat ik twee vrouwen zag zoenen op televisie. Het zien van hun uitingen van genegenheid – intieme aanrakingen, romantische uitspraken en zelfs het pikante einde van het nummer "Under Your Spell" in de musicalaflevering – hielp me om langzaam maar zeker mijn eigen seksualiteit te omarmen, en tegenover mijn vrienden als biseksueel uit de kast te komen op mijn zeventiende. Het was veel eerder dan ik ooit had gedacht dat ik eerlijk over mezelf kon zijn, maar mijn vrienden accepteerden en omarmden mij net zo krachtig als Buffy en Xander Willow omarmden.

Al snel leerde ik andere lhbt-tieners kennen die uit de kast waren en vormde ik mijn eigen gemeenschap, met de constante steun van vrienden die er voor me waren vanaf het begin. We waren een hechte groep die veel gemeen had, inclusief een gedeelde liefde voor Buffy the Vampire Slayer. Het is een programma dat ons nog steeds verbindt, en de vele andere biseksuelen, lesbiennes en transgender vrouwen die Willow ook hebben omarmd als één van hen.

Mensen op televisie zien waarmee ik me kon identificeren hielp me om mezelf te vinden en om de dingen die me anders maakten te accepteren. Het zou nog lang duren voordat ik een personage zou zien dat net als ik Latino is en geen stereotype, of een personage dat dezelfde eigenaardigheden en interesses had als ik – zoals mijn voorliefde voor alles tot in detail plannen of het dragen van felgekleurde jurken met grappige printjes. Willow Rosenberg was het eerste personage dat me hielp om te zien wie ik echt was – nerderig, biseksueel en (uiteindelijk) daar trots op.

Het is geen verrassing dat haar personage me al die jaren is bijgebleven, net zoals ik weet dat ze heel veel anderen is bijgebleven. Haar boosheid op de wereld wanneer ze een geliefde verliest, hielp me om te gaan met de dood van iemand die dichtbij mij stond. En, bovenal, haar vasthoudendheid ondanks alles hielp me om het belang van hechte vriendschappen en innerlijke kracht in mijn eigen leven te begrijpen. Ik verf zelfs mijn eigen donkerbruine haar vaak koperrood, net zoals Willow het had in alle zeven de seizoenen van BTVS.

Wat ook de precieze reden is, er is één ding dat ik zeker weet: geen enkel ander personage of persoon heeft meer voor mij betekend dan Willow Rosenberg.