Ik was samen met zijn grootste fans bij de inauguratie van Donald Trump

Ik zag de eerste rode honkbalpet rond een uur of kwart voor zes 's ochtends. Hij was op weg naar het Capitool, net voor zonsopgang, uren voordat Donald Trump beëdigd zou worden als de nieuwe president van de Verenigde Staten, en daarmee een einde – of misschien slechts het begin – zou breien aan wat wellicht de vreemdste verkiezingen zijn geweest in de geschiedenis van ons land. Het was officieel ochtend in het Amerika van Trump.

Ik hoor dan wel bij de pers, maar was niet bekend genoeg om op de tribune recht achter het podium te mogen staan. Dat betekende dat ik bijna een uur moest lopen om op het National Lawn te komen, me een weg banend door hordes trotse Trumpsupporters die van heinde en verre waren gekomen om Amerika weer groots te zien worden. Er waren tieners met dollarbiljetten in hun handen met Trumps gezicht erop, bikers met patches met "Don't Tread on Me" op hun jassen gestikt, groepen dagjesmensen die samen door de donkere straten dwaalden.

De hekken naar het grasveld gingen net na zessen open, en mensen stonden te dringen om een goed plekje te vinden. Dankzij mijn perskaart mocht ik voordringen – wat dit publiek niet echt kon waarderen – en kwam ik in het zicht van het Capitool toen de zon net opkwam. Gelukkig was er een koffiekarretje. Ik vroeg de medewerkers of ze zich Obama's eerste dag nog herinnerden. "Het was magisch," zei de manager. "Maar deze keer…" Ze viel stil.

De fotograaf en ik hadden zes uur te doden voordat Trump de presidentiële eed zou afleggen, dus dat gaf ons meer dan genoeg tijd om zijn fans te leren kennen, die langzaam binnenstroomde in de ruimte tussen het Capitool en het Washington Monument. Ik ontmoette Trumpsupporters uit Illinois, Florida, Ohio, Tennessee, en New York; mensen die me vertelden dat ze jaren hadden gewacht op een man als Trump. Een man zei dat hij veertig jaar had gewacht – en hij was net over de zestig.

In zijn inauguratierede benadrukte Trump dat hij Washington zou terugnemen voor de "vergeten mannen en vrouwen," en hoewel veel mediamensen het zagen als een onheilspellende en polariserende speech, sloot hij wel goed aan bij de stemming van Trumps grootste fans. Ze hadden acht jaar lang met "hen" opgescheept gezeten, al verschilde wie dat precies waren wel per persoon. Ik vroeg een supporter uit Illinois waarom hij hier was, en hij antwoordde: "Omdat ik niet kan wachten om Obama te zien vertrekken."

In een artikel dat net na de verkiezingen werd gepubliceerd, zei de schrijver Rembert Browne dat "Make America Great Again" eigenlijk "Make America Slow Down" zou moeten zijn. En ik kreeg dat idee maar niet uit mijn hoofd. Het Amerika dat Trumpsupporters aan me beschreven was duister, troosteloos en goddeloos – daarin hadden ze dezelfde visie als hun leider. Ze voelden zich buitengesloten, op drift geraakt door de snelheid van verandering. Maar misschien zouden ze nu niet meer buitengesloten worden.

Er waren een paar borden met teksten als "Resist" of "Pussy Grabs Back," met een plaatje van een kat. De demonstranten liepen door de menigte, maar slaagden erin om zich afzijdig te houden van de Trumpsupporters – als de Trumpfans al iets riepen dan was dat zachtjes, nadat de demonstranten al voorbij waren. Er werd niet gevochten, niemand werd agressief. Wat ook logisch was, want Trumps fans hoefden niet meer te vechten. Ze hadden al gewonnen. (Het geweld dat later losbarstte bij de demonstraties tegen Trump – de gesneuvelde ruiten, het traangas, de brandende limousine die overal op social media te zien was – was allemaal ver weg van de inauguratie).

Toen Trump en Obama waren gearriveerd, keerden de rode petten zich naar de Jumbotrons. Elke verschijning op het scherm kreeg een andere reactie van de mensenmassa waar ik tussen gepropt stond. Het was alsof ik een sportwedstrijd keek in de kroeg. De Democratische senator Chuck Schumer werd begroet met boegeroep. Bernie Sanders kreeg een "socialistisch tuig!" naar z'n hoofd geslingerd. Voorzitters van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi en Paul Ryan: nog meer boegeroep. (Ryan is een Republikein, maar is niet conservatief genoeg voor de meeste Trumpaanhangers.) Hillary Clinton veroorzaakte een golf van afkeurend geschreeuw, en spreekkoren die "sluit haar op!" scandeerden.

Twee mannen achter me lachten schamper toen Michelle Obama en Jill Biden aankwamen. "Had je gehoord dat ze zei: 'Dit is hoe het voelt om geen hoop te hebben?'" zei de een tegen de ander. "Dat was echt debiel. Ze zou dat eens tegen een alleenstaande moeder moeten zeggen. Dan komt ze er wel achter hoe het voelt om geen hoop te hebben." "Ik hoop dat ze valt," voegde hij nog toe toen de twee de trap afliepen.

Toen Barack Obama op het scherm verscheen, begonnen Trumpstemmers minachtend "na, na, na, na, hey, hey, hey, goodbye!" te zingen. Het was een mooi moment. Toen Melanie Trump op de Jumbotron verscheen, werd er gefloten en riepen een paar mannen "ooh la la".

En toen verscheen Trump zelf. Fans schreeuwden toen zijn naam werd aangekondigd over de luidspreker. Voor me stond een groepje studenten die een plastic colafles vol whisky met elkaar deelden, en elkaar omarmden toen Trump de eed aflegde; sommigen pinkten een traantje weg. Een paar minuten daarvoor staken ze nog hun middelvinger op naar Crooked Hillary.

Hoewel het een samenraapsel was van al zijn gebruikelijke oneliners en agendapunten, werd elke zin van Trumps inauguratiereden ontvangen met gejuich. Zoals journalist Matt Taibbi opmerkte op Twitter, had "America First" net zo goed "America, Fuck Yeah!" kunnen zijn – en ik denk dat deze menigte dan nog harder had geschreeuwd. Hun tijd was eindelijk aangebroken. De liberalen, de elite, de snobs hadden verloren. Toen Trump zei "van oceaan tot oceaan" schreeuwde een supporter achter me "van sneeuwvlokje tot sneeuwvlokje!"

Na de inauguratie werden Trumpsupporters opgewacht door hun tegenhangers. Er werd gescholden en geschreeuwd. Op weg naar buiten zag ik een klein meisje met een rode Trump-pet staren naar een bord waarop stond "fuck deze president." Haar moeder probeerde haar mee te trekken.

In de verte steeg de helikopter van de Obama's op. Een vrouw riep naar de helikopter: "You're fired!" Haar vriendin voegde lachend toe: "Jij kan vertrekken – wij regelen het verder wel!"

Volg John Surico op Twitter.