Dit is A1 Moufpiece, de zoekmachinevriendelijke rapper

Je hebt waarschijnlijk nog nooit gehoord van A1 MoufPiece. Maar misschien heb je wel per ongeluk een keer naar hem geluisterd.

De 32-jarige Aaron Richardson uit Noord-Californië is een soort digitale pionier. Sinds 2008 gebruikt hij een schaamteloze, gewaagde (en doorzichtige) manier om mensen zijn muziek te laten vinden. Hij misbruikt namelijk de waardeloze zoekfuncties van iTunes en Spotify.

Hij is, met andere woorden, een artiest die zijn carrière baseert op SEO (search-engine optimization). En hij is niet de enige.

“Marketing aangepast aan de tijd.” Zo omschrijft A1 zijn strategie. “Het doet me niks,” voegde hij toe, “Ik heb GEEN ENKELE REDEN OM ME ONGEMAKKELIJK TE VOELEN.”

Het proces is simpel. A1 neemt een track over iets op—hoeveel swag hij heeft, hoe goed hij is in seks, dat hij het niet leuk vindt om uitgelachen te worden—en zet het vervolgens op iTunes of Spotify. En hier komt het addertje: hij geeft de helft van zijn liedjes titels die populaire muzikale zoektermen zijn. Het nummer gaat dan totaal niet over de titel: die staat er alleen om hem per ongeluk in de zoekresultaten op te laten duiken.

Hij heeft bijvoorbeeld een nummer dat Kreayshawn heet en eentje heet N****s in Paris. Hij heeft een EP de titel S.K.R.I.L.L.E.X. meegegeven. Ook heeft hij zowel een track genaamd Lil Wayne als Fuck Lil Wayne. Over het laatste meldde A1 het volgende: “LIL wayne is één van de beste rappers. Zoals ik eerder al zei zijn de titels puur voor marketingdoeleinden gekozen.”

Het meesterbrein achter de strategie is Jay Cofield, manager en een vriend van A1. Hij is behoorlijk overtuigd van zijn keuzes. “Zo'n 80 tot 90% van de mensen op internet zijn dom,” zegt Cofield. “Daar komt het uiteindelijk op neer.”

Zijn statistieken mogen betwist worden, maar zeker is dat er een verrassend soort online domheid in het spel is. De domheid van de zoekalgoritmes op twee van de belangrijkste pilaren van de online muziekindustrie.

“Sommige nieuwe zoekmachines, zoals Spotify en iTunes en de andere verschrikkelijke Apple-zoekfuncties weten gewoon niet wat belangrijk is,” vertelt Steve Wiideman, een SEO-expert.

“Wij deden precies wat A1 deed met de oude Google-zoekmachine. We maakten een pagina aan met vijftig trefwoorden erin, en lieten die pagina automatisch doorlinken naar de homepage. In 2001 kwam je daarmee bovenaan in de zoekresultaten.”

Vanuit een SEO-perspectief zitten Spotify en iTunes dus nog in de oertijd.

=Spotify en Apple weigerden commentaar te geven voor dit artikel, maar Spotify haalde wel alle A1-nummers met andere artiesten als titel offline. Op iTunes is niks veranderd.

Wettelijk gezien opereren Cofield en A1 in een grijs gebied. Als de titel geen artistieke relevantie voor het werk heeft of expliciet misleidend is, kan een artiest vervolgd worden. Maar ‘expliciet misleidend’ is moeilijk te bepalen of bewijzen. Bovendien gebruikt A1 volgens andere muziekpromotors gewoon een moderne versie van het meeliften op andermans succes, wat allang normaal is in de hiphopwereld.

“Het doet me denken aan het remixfenomeen,” zegt Morgan Young, music manager bij Velour Music Group. “Er zijn meer onofficiële remixen dan officiële, vandaag de dag. Je zou kunnen zeggen dat een remix artistiek verantwoorder is, maar het verschilt in feite niet van wat A1 doet.”

Of neem het werk van indiehiphopsuperstar Lil B, die beroemd is geworden door nummers te titelen naar mensen die in het nieuws verschijnen. Charlie Sheen, Paris Hilton, enzovoorts. (Hoewel zijn tracks wel daadwerkelijk over die mensen gaan.)

New Video: Lil B "Charlie Sheen": wp.me/pzXrp-uTe RAP RADAR!!!! - Lil B

— Lil B From The Pack (@LILBTHEBASEDGOD) April 12, 2011

Je zou zelfs de vergelijking kunnen doortrekken naar het copyrightschendende Grey Album van Danger Mouse, waarin hij Jay-Z mixte met The Beatles. Niemand kende Danger Mouse voor dat album en nu produceert hij de nieuwe Black Keys-plaat. Dat wordt misschien een stuk moeilijker voor A1, maar Danger Mouse deed het wel.

A1 treedt naar eigen zeggen nog niet op voor meer dan 250 man publiek en komt nauwelijks buiten Californië. En bovendien is zijn digitale strategie niet bepaald zonder gebreken. Zijn Google-SEO is ironisch genoeg verschrikkelijk: het enige relevante resultaat is zijn slecht onderhouden Facebook-pagina.

Toch claimen hij en Cofield dat ze meer dan 100.000 nummers op iTunes verkocht hebben. Niemand weet of dat waar is, maar de mannen denken dat ze op de goede weg zijn en denken er niet aan om hun strategie te veranderen.

Ik confronteerde A1 met een review op een van zijn iTunes-tracks, Tha Carter IV (naar Lil Wayne’s album uit 2011). Er stond simpelweg [in het Engels, dit is niet te vertalen. red]: “They jus tryin 2 get paid off Wayne name wit this ignorant bullshit.”

Ik vroeg A1 op de Facebook-chat wat hij daarop te zeggen had. "i wud say- SORRY YOU FEEL LIKE THAT,preview the music before you purchase it," schreef hij. "thts like me walking into a PIZZA restaurant ordering a pizza and leaving with a Burrito eating it then complaing after."

Toen ik aanstipte dat een klant nog altijd best boos zou kunnen zijn om de verwisseling van een burrito voor een pizza, ging hij door: "NAH --- I WUD KNO ITS A BURRITO……i wuddnt eat the burrito SMH i kno what a pizza looks like IT COMES INA SQUARE BOX."

A1 was erg tevreden over zijn marketingstrategie. "its just an easier way for my music to b heard and seen and i stand behind it 110%," zei hij. "IT GOT U INTERVIEWING ME."

Daar had hij een punt.