FYI.

This story is over 5 years old.

nieuws

Een middag met de laatste asielzoekers die Amerika binnenkwamen voor de vluchtelingenstop

"Dit is hoe het in Amerika gaat, en jullie zijn nu allemaal Amerikanen.”
Foto's door Cassandra Giraldo voor VICE News

In de kelder van een imposante kerk in New Haven in Connecticut komen een jongetje in een elvenpakje en een meisje in een prinsessenjurk het klaslokaal binnengerend. Ze zijn op zoek naar hun moeder, die samen met andere Afghaanse en Irakese vrouwen een spoedcursus volgt over de Amerikaanse wetten, cultuur, en allerhande praktische zaken. Achteraf blijkt de les een van de laatste cursussen in zijn soort te zijn die voorlopig in Amerika worden gegeven, nu Trump een vluchtelingenstop heeft ingesteld.

Advertentie

Ongeveer vijftig mannen, vrouwen en kinderen uit een handjevol landen zitten aan kleine, ronde tafeltjes naar een rollenspel te kijken over verschillende aspecten van het Amerikaanse leven. Integratiemedewerkers geven tips over het omgaan met echtelijke ruzies, interacties met artsen, en gezondheidskwesties. Op de gang zijn jongere kinderen druk in de weer met blokken en puzzels.

"Dit is hoe het in Amerika gaat," zegt Chris George, de directeur van het integratieprogramma Integrated Refugee and Immigrant Services in New Haven, "en jullie zijn nu allemaal Amerikanen." Hij klinkt hartelijk, maar ook een beetje als een ouder die tegen zijn kind zegt: 'Luister nou naar me, het is voor je eigen bestwil.'

George pauzeert zodat de vertalers die ook aan de tafeltjes zitten zijn boodschap door kunnen geven aan de vluchtelingen uit Eritrea, Ethiopië, Congo, Somalië, Irak, Afghanistan en Syrië, waarna er een golf van glimlachende gezichten verschijnt.

Na aankomst in Amerika zijn integratiemedewerkers zoals George en zijn collega's vaak de belangrijkste hulplijn voor vluchtelingen; dit zijn de mensen die hen de broodnodige steun bieden op weg naar zelfstandigheid. George wijst naar een tafel achterin waar geen vertaler bij zit, omdat al de mannen Engels spreken — hij noemt ze "de Afghaanse vaders". Voordat ze vluchtten, werkten ze samen met militairen op Amerikaanse legerbasissen als koks, schoonmakers of vertalers. Twee van de mannen, de broers Farhad en Ali, zijn al vijf jaar geleden uit Afghanistan vijf jaar gevlucht, en zijn in Amerika aangekomen nadat ze jaren in Indonesië vastzaten.

Advertentie

Tijdens het kwartiertje pauze loopt George door de kamer als een vrolijke burgemeester die de dorpelingen begroet. Zijn stemming slaat echter om wanneer ik hem vraag of dit mogelijk een van de laatste vluchtelingenklasjes van 2017 is. De afgelopen maanden is George, normaal gesproken altijd optimistisch, zich zorgen gaan maken over de toekomst van het programma en de mensen waar hij de laatste elf jaar van zijn leven aan heeft gewijd. Hij is de laatste tijd steeds meer tijd kwijt aan gesprekken met cliënten over hun toenemende zorgen over Trump, zijn anti-vluchtelingenretoriek, en wat dit voor hun toekomst betekent. George heeft een nieuw onderdeel moeten toevoegen aan zijn integratielessen: een vak over omgaan met vreemdelingenhaat, en hoe je zulke incidenten kan rapporteren.

Het was één week voor de inauguratie, en niemand bij IRIS kon nog weten hoe snel Trump de immigratieprogramma's zou platleggen, en hoe ingrijpend hij de immigratiestroom zou ontregelen. De vluchtelingen waarmee ze werkten hadden dringendere zorgen: Engels leren, hun kinderen naar de dokter krijgen, en werk vinden. Terwijl de vluchtelingen probeerden te wennen aan hun nieuwe leven, leken er twee dingen vast te staan: na jaren van onzekerheid zou Amerika hun eindhalte zijn, en hun families en levens zouden nooit meer worden wat ze waren.

Ook voor Mohammed Chaghill is dit de nieuwe realiteit. Na jaren van rondzwerven probeert hij vooruit te kijken naar zijn toekomst in Amerika, maar zolang de status van zijn moeders asielaanvraag onduidelijk is, vindt hij dit lastig. Hij is zijn huis en bedrijf in Damascus kwijt, en zijn familie is uiteengevallen – zijn broers en zussen zitten nu verspreid over verschillende buurlanden van Syrië. Toch was hij hoopvol toen hij eind december aankwam in de VS.

Advertentie

"Er is een zin die gewoon geweldig is: 'Welcome to America.' Het is echt een mooie zin; het geeft je zo'n goed gevoel," zegt hij.

George was trots op de manier waarop de lokale bevolking het afgelopen jaar had gereageerd op de nieuwkomers. Hoe meer Trump dreigde alle vluchtelingen uit te zetten, hoe meer de lokale gemeenschap zich voor vluchtelingen ging inzetten, geld doneerde, en vroeg hoe ze konden helpen. "Ik wou dat er zoiets gebeurde in elke staat," zegt George. "Dan zou er echt een beweging zijn, een tegenreactie."

Toen de les op z'n einde begon te lopen, kwamen een paar vrijwilligers het lokaal binnen, als ouders die hun kinderen komen oppikken van school. Ze waren vanuit de hele staat gekomen om de vluchtelingen op te halen en ze naar supermarkten, doktersafspraken, of gewoon naar huis te brengen.

Housain Solomon, een voormalige laborant die Aleppo ontvluchtte met zijn vrouw en twee kinderen in 2011, hield zijn cursuscertificaat trots omhoog. Nadat hij van stad naar stad was gevlucht in Syrië en nog drie jaar in Turkije moest wachten voordat de asielaanvraag van zijn gezin was verwerkt, had hij eindelijk het gevoel dat hij zijn eindbestemming had bereikt toen hij eind vorig jaar aankwam in Amerika.

Als Syriër, zegt hij, heeft hij wel vaker gezien dat er een kloof kan bestaan tussen de regering van een land en het volk. Toch maakte hij zich van tevoren zorgen over hoe de mensen in Amerika hem en zijn gezin zouden behandelen, maar hier in Connecticut, met een hele gemeenschap die helpt bij de integratie van zijn familie, voelt hij zich welkom. En terwijl hij went aan het leven in zijn nieuwe land, probeert hij zich te verzoenen met deze schijnbare tegenstrijdigheid:  hoe de Amerikaanse mensen zo aardig kunnen zijn, maar de politici zo wreed.

Dit artikel verscheen eerder op VICE News