Daniel Sanchez: “Ik stond voor een zaal van 25.000 man en dacht: waar de fuck ben ik mee bezig?”

Links Daniel Sanchez, rechts Boris Werner (2005?).

--
Ik weet nog heel goed het eerste moment dat ik Daniel Sanchez ontmoette. Het was 1 januari, ik was nog wakker van de avond ervoor en moest die avond samen met Boris Werner en Maayan Nidam draaien in de Decadance in Gent. Terwijl de after in mijn woonkamer nog in volle gang was en ik nerveus rondliep om mijn platen te sorteren, kwam een piepjonge gast binnenlopen in een hoodie met een propellor op zijn pet. Boris stelde me aan hem voor: "Dit is Daniel, onze chauffeur!" Het enige wat ik toen dacht was: 'Ook dat nog.'

Ik vond Daniel maar een rare snuiter. Hij was loodgieter van beroep en bleef maar praten over zijn plannen voor een internationale dj-carrière en een minimalplatform voor alle nieuwe artiesten uit Nederland. Bovendien had hij net zijn rijbewijs en reed met zulke horten en stoten over de snelweg, dat ik al snel wagenziek werd, het plastic zakje met mijn toiletspullen tevergeefs probeerde leeg te halen en uiteindelijk mijn eigen tandenborstel onderkotste.

Ondanks deze valse start ben ik in de jaren erna steeds meer van Daniel gaan houden. Hij is een onvervalste cowboy, van het soort dat je in de begindagen van de house nog veel tegenkwam: eigenwijs, brutaal en ziekelijk gepassioneerd. Daniel heeft zijn droom waargemaakt. Zijn label en gelijknamige avond Bla Bla hebben een cruciale rol gespeeld in de Nederlandse minimal en techhouse. Alle nationale en internationale kopstukken hebben op zijn avonden gestaan en zijn eigen dj-agenda is al jaren gevuld met gigs in Azië, Noord- en Zuid-Amerika en Europa.

Maar wat Daniel echt bijzonder maakt, is dat hij als één van de weinigen uit dat tijdperk nog steeds iedere week met dezelfde vurigheid de clubs betreedt. Daar kun je alleen maar respect voor opbrengen: Daniel is een blijvertje, en blijvertjes vormen de ruggegraat van de elektronische muziek. Afgelopen zomer, bijna tien jaar na die doodsrit naar Gent, zaten we weer in de auto naar België, op weg naar Tomorrowland. Ditmaal verliep de reis gladjes. Zo gladjes, dat we de tijd helemaal vergaten en diep in gesprek raakten - over tijden die veranderen, teruggrijpen naar iets wat is geweest of vooruit kijken naar wat nog komen gaat.

THUMP: 2013 was een moeilijk jaar voor je. Je zat niet zo lekker in je vel? 
Daniel: Ik merkte dat ik een beetje verbitterd raakte over het feit dat de dancescene zo snel was veranderd en voor mij qua sound dingen tof werden gevonden waar ik niet helemaal achterstond. Welke keuze maak je dan? Moet je ergens in meegaan om succesvol te blijven en iets te doen wat je eigenlijk helemaal niet wil doen, alleen maar om in business te blijven? Of ga je alles afzeiken en denken van: 'Laat maar zitten de periode, de tijd waarin ik succesvol was, dat was dé periode en voor de rest is er niets anders.' Maar afgelopen januari kreeg ik iets van: 'Hé dit kan niet. Je moet positief zijn. Het gaat gewoon om de muziek, en zo zijn we begonnen. 2005 tot 2009, die periode was helemaal te gek. Maar je kan dingen niet vergelijken, dus je kunt ook niks doen om dat weer terug te krijgen. Je moet een weg vinden in wat het nu is en de dingen doen die je gelukkig maken, de essentiële dingen die voor jou werken. Het uitganspunt is voor mij muziek, en niet alleen maar marketing en dat soort dingen.

Hoe kreeg je die eye-opener?
Ik kwam terug van toeren en dacht: 'Waar word ik gelukkig van? Ik word gelukkig van op evenementen spelen, nieuwe mensen ontmoeten, in nieuwe landen komen, nieuwe steden. Ik speelde al veel langer in het buitenland, maar je hebt altijd in je achterhoofd van: ik heb Amsterdam nog. Ik moet wel bijblijven. Ik kan niet helemaal weggaan en ik moet dat wel vasthouden. Nu heb ik dat niet meer. Nee man… Nieuwe generatie, die moeten er nu voor zorgen dat er nieuwe vette dingen komen. Je moet ervoor zorgen dat we de Nederlandse scene weer internationaal gaan benaderen, dat we een toffe groep mensen zijn die een bepaalde sound uitstralen.

Is dat minder dan vroeger?
Met evenementen en festivals, dat is niet normaal in Nederland! Het is ook echt bijzonder, alleen wij stellen in onze stijl – dus ik heb het niet over EDM en dat soort dingen, maar echt meer de techhouse – bijna geen reet voor. Tegen de jonge gasten zeg ik dan ook: jullie zijn lekker bezig en jullie spelen op toffe evenementen, maar investeer wel in je muziek en in je producties. Probeer op vette labels te releasen, zodat je op een gegeven moment ook internationaal kan gaan.

Ik heb er bewondering voor dat je altijd gigs regelt in het buitenland, terwijl je niet per se deel van een collectief bent. Je bent je eigen collectief.
Dat is wel zo. Dat autonome handelen heb ik altijd wel gehad – ook in Amsterdam. Ik wil me niet teveel laten leiden door de meningen van anderen. Als jij iets opschrijft en je voelt dat, dan voel jij dat. Als mensen jou teveel gaan sturen, dan heb je daar geen zin in. Dat is net zoals met feestjes, als ik mee moet gaan doen met iets dat ik helemaal niet voel, dan gaat het mis.

Is Amsterdam zijn internationale relevantie kwijtgeraakt?
Ik moet zeggen dat wat in de periode 2007-2009 heel hot was en van buitenaf wordt gezien als de Amsterdam sound, wel weg is. Maar in die tijd was Londen ook nog niet zo belangrijk. Als je nu kijkt in Londen, is dat een enorme scene. Volgens mij gaat het op en neer met fases. Misschien is het in Nederland niet deze generatie, maar wat er nog aankomt. Alleen op het moment is het matig.

Ik denk dat we met zijn allen veel groter hadden kunnen zijn, als iedereen een collectief was geweest. De één gaat er wat makkelijker mee om dan de ander. We leven in NL ook in een cultuur waar we veel exclusiviteit vragen. Daar begint het al, het begint bij promoters: je mag niet daar staan en niet daar. Als het ADE is maakt het ineens niet meer uit, dan is iedereen matties en mag je overal staan. Maar de rest van het jaar moet je op je tellen passen. Dat was een tijdje terug echt anders.

Ik heb veel waardering voor je gekregen, ook al doe je iets heel anders dan ik. Je bent een blijver en je bent bezig op verschillende vlakken. Je hebt volgens mij nooit echt uit financieel oogpunt keuzes gemaakt. 
Op een gegeven moment stond ik op Sensation in Zuid-Afrika met mijn broer (Juan Sanchez, red.) te draaien. Toen keek in in de zaal, waar iets van 25.000 mensen stonden en dacht: waar de fuck ben ik mee bezig? Ik voelde 'm niet meer, de jongens die voor en na me stonden en EDM to the bone gingen. Ik dacht: wat doe ik hiertussen? Ik ben niet eerlijk naar mezelf en ik word hier niet gelukkig van. Dan moet je er gewoon mee kappen. En dat is ook helemaal niet erg, want de ervaring was te gek, ik heb superleuke mensen ontmoet.

Ik ben ook geen duo met mijn broer meer. We zijn te verschillend. Op een gegeven moment wilden mensen ons back to back boeken, ook op feesten waar je echt niet wilt staan. Het was best wel een rollercoaster vanaf 2010. Maar vorig jaar september ben ik ermee gestopt. De liefde voor minimal is er altijd geweest en ik zit daar weer middenin. Dat is mijn volgende missie: minimal weer op de kaart zetten. Als ik nu vrij heb, zit ik de hele dat in de studio, vol erop.

Dat is volgens mij ook altijd een graadmeter of het goed gaat met een artiest.
Zeker. Op een gegeven moment heb je succes en speel je op allerlei evenementen en wil iedereen je hebben. Je bent lekker geld aan het verdienen, maar dat punt heb je ook bereikt door je muziek, de tracks en remixen die je hebt geproduceerd. Dan valt alles weg omdat je te druk bent met draaien en dan zie je je boekingen ook teruglopen. Dan raak je misschien verbitterd. Maar verbittering heeft altijd te maken met alle factoren om je heen. Je moet op een gegeven moment stilstaan en zeggen: Wat is nou de essentie, de basis van mijn succes. Waarom ben ik daar gekomen? Het heeft ook te maken met karma; of je een negatieve of een positieve vibe hebt.

De sleutel zit hem in die verbittering omzetten in iets positiefs.
Je kunt best lang op je succes teren, maar op een gegeven moment komen er nieuwe artiesten met nieuwe dingen en dan moet je eraan gaan trekken; dingen doen die je daarvoor niet hebt gedaan. In die fase vallen veel mensen af en dat is zonde. In Nederland is voor artiesten heel weinig begeleiding. In onze scene zijn er bijna geen goede managers. Als het wat minder gaat, heb je sturing nodig. Voor artiesten die commerciëler draaien zijn wel goede managers. Maar die maken misschien ook die afweging van: ga ik heel puur blijven of ga ik er wat makkelijker in zijn.

In Nederland gebeuren veel dingen, maar dat mag wel wat meer naar voren geschoven worden. Grote festivals boeken bijna alleen maar internationale namen. Er mogen wel meer Nederlandse namen geprogrammeerd worden. Dan creëren we wel een collectief, een bepaalde sound en dan zien ze van buitenaf ook: dat zijn Nederlandse artiesten die goed bezig zijn. Die worden dan ook weer uitgenodigd op andere evenementen. Nu gebeurt dat heel weinig. In het buitenland doen ze dat wél, daar supporten ze elkaar ondanks de struggles.

Er wordt wel veel gezeurd door de dj's van onze generatie, vind je niet?
Precies. Als ik de vibe proef van veel dj's om me heen, zeuren ze best wel over dingen. Het is niet heel positief. Ik vind dat wel opvallend. Ik had verwacht dat mensen er wat positiever in zouden staan. Het heeft waarschijnlijk te maken met de nieuwe generatie en nieuwe artiesten. Daar lopen wij nu een beetje een achteraan. Zij hebben misschien eerder die connectie en daar komen wij net even wat later achter. De promotors gaan hen boeken en ineens hebben wij zoiets van: wie zijn dit? Wij zijn ook gesupport toen we jong waren. Toen wij met die hele minimal beweging kwamen, was dat ook heavy.

Het gaat om de tegenbeweging: als mensen nu ergens over zeuren, dan zou ik het positiever vinden als iemand zegt: ik zie het anders, ik ga dit doen. Stop je energie daar in, in plaats van te lopen piepen. Het schiet anders echt niet op. Ik heb krijg nu weer heel sterk energie van minimal. Ik krijg superveel energie als ik met andere mensen werk. Ik ben eigenlijk een loner, maar met iemand als Pascal Benjamin, een jongen van 17, krijg ik een hele goede vibe. We zitten bijna iedere dag in de studio. Hij is jong en luistert anders naar dingen. Clickhouse maken met z'n tweeën, alle twee onze input erin. Dat geeft me nu de energie die ik nodig heb.

--
Meer lezen? Volg ons op Facebook/ Soundcloud/ Twitter