Rush Hour en Clone steken het vreugdevuur aan op REC. Festival

Gehoord in BAR: "Zeg, hè? Die Antal? Wij vrouwen willen hem doen, mannen willen hem zijn, toch?" Inderdaad, de Rush Hour-labelbaas is on fire op de tweede nacht van het REC Festival in Rotterdam. BAR puilt werkelijk uit van de mooie mensen, en Antal scheurt de dansvloer aan stukken met telkens weer verrassende keuzes, van maffe hedendaagse disco tot Zuid-Afrikaanse funk en weirde proto-techno uit Brussel. Hoe vaak je hem ook ziet, het blijft wonderlijk om te zien hoe intens hij zijn publiek leest, met hoeveel gemak hij mixt en hoe feilloos hij de EQ gebruikt om je helemaal horendol te krijgen.

Maar goed, dat is halverwege de tweede nacht. Daarvoor duurt wel eventjes tot REC tot volle bloei komt. Dit is de eerste keer dat het festival plaatsvindt, en met een helder concept: een stadsfestival met nadruk op elektronische muziek, een bomvol nachtprogramma maar ook veel ruimte voor liveacts. Een beetje een wintereditie van Pitch, maar met wat meer ruimte voor zwarte muziek.

Het festivalterrein is in elk geval perfect: het plein met Annabel, BAR en Transportbedrijf lijkt wel gemaakt voor een evenement als dit. Geen rondjes fietsen zoals op Le Guess Who?, Motel Mozaïque of Crossing Border, de dansvloeren zijn hoogstens drie minuten heen en weer sjokken van elkaar verwijderd. 's Nachts komt het plein echt tot leven en hangen er drommen rokende en snackende mensen, overdag is het ongezellig leeg. Maar goed, het is dan ook kutweer.

Laten we het over de muziek hebben: Sevdaliza is een vroeg hoogtepunt voor een veel te lege zaal. De triphop van de Rotterdamse zangeres heeft een steeds soulvoller randje gekregen. Haar stem is feller dan ooit, haar uithalen venijnig en krachtig. Ze heeft het grote podium van Annabel volledig onder controle, samen met een prachtige danser waarmee ze halverwege de show zo'n beetje samensmelt.

Daarna wordt REC een beetje schizofreen, er mist een duidelijke spanningsboog in de avond: van de superleuke synthpop van Nikki & The Dove via de slaapkamerliedjes van Rhye naar de ingedutte soul van Cody Chesnutt (die zelfs voor Crossing Border nog te saai is) en de ultieme turn-up van Skepta. Wel goed om te zien dat hiphop zo goed werkt op REC: zowel de grimeheld als rapper Mick Jenkins een deur verderop brengen eindelijk wat vuur in het festival.

Het allerleukste van de eerste avond is Ata Kak, de Ghanese rapper die in de jaren negentig een legendarisch cassettebandje maakte dat twee decennia later een culthit is geworden dankzij Awesome Tapes From Africa. Sinds deze zomer tourt hij voor het eerst over de wereld, en dat doet hem zo te zien ontzettend goed. "How you doin!", roept hij met een brede glimlach. Zijn gouden tand fonkelt, achter zijn zonnebril prijken pretoogjes. Zijn band speelt de net-iets-te-snelle synthriedeltjes op knorrende Casio en rammelende drummachine, maar is stiekem hartstikke strak. Hijzelf danst zó hard dat hij de hele tijd buiten adem raakt, het publiek danst al even hard glimlachend met hem mee. Hartverwarmende show!

En dan begint de nacht, met dj's in zeven zalen. In zes ervan gaat het non-stop tot tenminste vijf uur door, maar wel een beetje onwennig: BAR loopt ondanks een leuk programma leeg na Ata Kak, waardoor zijn ontdekker Awesome Tapes From Africa en later ook Afrobot voor twintig man staan te draaien in een zaal waar zeker vijftien keer zoveel in past. Zonde, want zeker Afrobot draait superleuk, van Afrikaanse funk en boogie naar net iets te haastige Indiase disco-edits.

Een deur verderop, in het Transportbedrijf is ongedwongen hiphop/R&B-schuurfeestje gaande waar van Rihanna naar Jairzinho wordt gedraaid. Poppodium Annabel is ondertussen net iets te leeg gelopen om de deephouse van Henrik Schwarz nog echt de moeite waard te maken.

Het echte feest is in Perron, het donkere hol dat speciaal voor de gelegenheid weer is geopend en de eerste nacht wordt geprogrammeerd door Clone. Het is heerlijk om weer terug te zijn, met dat lage plafond en die ranzig roestige buizen die door de ruimte lopen. Het is vol, er is rook door de hele ruimte gepompt en de desoriënterende stroboscopen blijven maar vuren. Objekt – die eerder al opviel op Dekmantel – draait van breakbeat naar spacey techno met telkens verspringende kicks die piepen en kraken. Een jochie van amper achttien leunt tegen een paal aan en sukkelt af en toe in slaap, een stelletje voor me staat heerlijk te tongen en een meisje klimt op de schouders van haar vriend. Er heerst een collectieve euforie in Perron, ook nog bij Randomer. Naar het schijnt gaat deze nacht nog tot negen uur 's ochtends door, en wanneer Randomer écht het vliegtuig moet pakken wordt er nog een lokale dj opgetrommeld om door te draaien.

Ik moet het missen, want hoop nog een staartje van Sassy J mee te pakken: de Zwitserse dj die de tweede zaal van BAR zou afsluiten. Maar nee, daar staat een mij volstrekt onbekende dj plaatjes te draaien voor een helemaal lege zaal. Wat blijkt: Sassy staat in het zweterige keldertje, en gaat in twee stappen van een Afrikaanse trommelplaat naar druggy house. Druk is het niet, wel heel leuk en er heerst zelfs een beetje een geile sfeer. Sassy draait mellow en zwoel, met nergens de behoefte om te pieken. Een stelletje in het donkerste hoekje staat tegen elkaar aan te rijden, zijn hand glijdt af en toe stiekem in haar broek. Twee mooie meisjes in badpak zwieren door de ruimte. Een lange, magere en vooral hele zweterige man op leeftijd met zijn bloesje open leunt net iets te dicht tegen me aan. "Ik jaag je toch niet weg?", fluistert hij. Hij slaat zijn arm maar eens om me heen. "Ik jaag je toch niet weg?" Nou eh, nee, maar ik ben eigenlijk ook wel blij als hij uiteindelijk afdruipt. Sassy is inmiddels klaar, en het is tijd om naar huis te gaan: er is nog een hele tweede dag en nacht te beleven.

Die tweede dag komt al net zo traag op gang als de eerste: alles wat ooit leuk was aan Mayor Hawthorne is verdwenen, zijn soul is inmiddels veel te weeïg en de show is zo glibberig dat je die gladjanus wel op z'n neus zou wil stompen. De R&B en groovy synthfunk van KING is eigenwijs, maar net niet spannend genoeg. Wederom zijn het rappers die voor eerste hoogtepunten zorgen: in BAR weet de charmante queer-rapper Cakes da Killa iedereen mee te krijgen, in de bovenzaal van Annabel staat tegelijkertijd Joey Purp, protegé van Chance the Rapper.

Het valt inmiddels op dat deze tweede dag veel beter wordt bezocht dan de eerste: voor zowel Santigold als Omar Souleyman staan lange rijen, waardoor lang niet iedereen binnen kan komen en de motregen voor chagrijnige gezichten zorgt. Gelukkig is daar de Syrische bruiloftszanger Omar Souleyman, ooit ontdekt door Sublime Frequencies, met een laatste album geproduceerd door onder andere Four Tet en Modeselektor. Je zou zeggen dat hij inmiddels wel over zijn hoogtepunt heen is, die neurotische en onverstaanbare liedjes lijken wel heel veel op elkaar en live is het nogal een gimmick, met een toetsenist die af en toe op play drukt en razendvlug Arabische toonladders uit zijn vingers perst. Maar het is weer superleuk en de dranghekken staan niet voor niets voor de snor van Souleyman, want heel BAR smelt weer en begint zelfs spontaan de Macarena (?!) te zingen tijdens een van die liedjes.

De tweede nacht van REC voelt vervolgens al heel wat evenwichtiger dan de eerste, en met het gevoel dat je tegelijkertijd op drie compleet verschillende festivals rondloopt. Perron is omgetoverd tot koninkrijk van King Shiloh Soundsystem. De Amsterdamse reggae- en dancehall-gasten hebben er hun gigantische geluidsinstallatie opgebouwd in alle hoeken van de club, zijzelf staan in het midden van de ruimte. Een al wat oudere vrouw hangt met haar hoofd in een van de speakers heen en weer te schommelen, de wietdampen hangen door de club en de sfeer is zelfs om vijf uur 's nachts extreem chill.

In het Transportbedrijf is weer een prima feestje gaande met R&B, electrofunk en hiphop. De nacht in Annabel is een allegaartje met een dj-set van SBTRKT, een uitstekende set van Palms Trax voor een net iets te lege zaal en een experimentele show van Fatima Al Qadiri.

Maar BAR, dat vannacht door Rush Hour en Red Light Radio wordt geprogrammeerd, daar is het echt gaande. Zoals gezegd draait Antal bezwerend goed, terwijl er een gigantische discobol boven zijn hoofd ronddraait. Palmbomen trekt ook de tweede zaal vol met een gruizige acid-liveset, en het zweet druipt zowaar van het plafond in de kelder. Daar staan Parrish Smith en Phuong Dan de hele nacht zij aan zij. Ze draaien obscure tribale ritmes en wel zo ver in het rood dat gaat klinken als een soort overstuurde prehistorische techno.

Tijd om af te sluiten bij Woody, de held uit Delft die van psychedelische afro-house naar Belgische New Beat draait, en zelfs een plaat achterstevoren draait, terwijl er een peuk op zijn lip hangt. Iemand staat bij het lichtje van Red Light Radio een jointje te rollen, Woody zelf neemt nog eens een shotje Jägermeister en grijnst naar de volle zaal.

En daarmee komt voor mij de nacht tot een einde. Er valt nog wel wat te evalueren voor het REC Festival: wat dacht je van volgend jaar meer hiphop, minder suffe soul en Annabel wat eerder dicht of met een coherent nachtprogramma waar de zaal niet na elke set verder leegloopt. Maar laten we niet zeuren: de formule van REC Festival werkt en is een echte aanwinst voor Rotterdam. Hoe cool is het om te zien dat vooral Clone en Rush Hour de kwaliteitskeurmerken zijn die ook op zo'n festival dwingen om tot het ochtendgloren om door te dansen?