Traxx: "Ik ben echt een decknician"

Traxx is een illustere dj uit Chicago, de stad waar de house ooit geboren is. Toch hoor je dit bijna niet terug in zijn sets, noch in zijn producties. De man die als Melvin Oliphant III ter wereld kwam zoekt namelijk grenzen op waardoor hij altijd net een tikkeltje anders is dan de rest. We spraken hem over waarom hij liever niet als dj wordt bestempeld en over Chicagohouse-legende Ron Hardy, wiens gedachtegoed hij met hart en ziel blijft verspreiden.

THUMP: Hé Melvin, je stond laatst op Dekmantel Festival in Amsterdam. Je sloot er de Selectors-stage af, na Antal toch?
Traxx: Ja, klopt. Na Antal die echt een vreselijk goede set neerzette. Zijn platenkeuze was subliem en heel divers. Het deed me dan ook goed om te zien dat hij op Dekmantel Festival helemaal in zijn element was. Ik speelde vorig jaar ook op het festival en toen al merkte ik dat er een hele positieve vibe hing. Heel anders dan op andere plekken. Ondanks dat het erg leuk was om er weer te staan, was het wel lastig om mezelf te blijven op een festival van dit formaat. Ik kom de laatste jaren geregeld in Amsterdam en heb daardoor ook veel vrienden gemaakt in de stad. Niet alleen vanwege mijn connectie met Rush Hour ­– zij doen de distributie voor mijn label Nation – maar ook omdat ik een goede klik heb met Amsterdammers, ze zijn heel vriendelijk.

Je stijl kenmerkt zich door een 'back to basic'-aanpak. Je mixes zijn soms wat hoekig, maar je platenkeuze bestaat uit vrijwel alleen maar pareltjes. Heb je je muziek altijd zo benaderd? Of is het hoekige mixwerk ook een statement richting de digitale dj's die hun muziek syncen op laptops?
Allereerst heb ik een hekel aan de term dj. Iedere technische vooruitgang die in de afgelopen jaren geboekt is op het vlak van deze skill, zorgt ervoor dat we steeds verder verwijderd raken van wat een dj zou moeten zijn. Het is namelijk alsmaar eenvoudiger geworden voor mensen om een laptop en een controller te kopen, muziek te downloaden en zich vervolgens als een 'volwaardig' dj te presenteren. Zo zou ik technologie nooit gebruiken want het haalt alle menselijkheid uit de ambacht van de dj. We zijn geen robots, we zijn mensen en die zijn nou eenmaal niet perfect.

Ik ben ook niet perfect, maar ik geef altijd de volle 110%. Ik vertrouw tijdens optredens dan ook op mijn deckster-vaardigheden, mocht het onverhoopt fout gaan.Hierdoor waarderen mensen mijn optredens en prefereren ze dat boven steriele dj-sets die gespeeld worden vanaf een laptop. Niet om mezelf een schouderklopje te geven, maar het gaat al jaren zo en daar ben ik trots op.

Mensen zien dat jij je volledig overgeeft aan de muziek tijdens een optreden. Je gaat nog een stapje verder dan 'er lekker in zitten', waardoor het meer oogt alsof je bezeten bent. Heeft dat invloed op je optredens?
Hoe ik me gedraag tijdens een optreden is vaak het onderwerp van gesprek. Mensen zijn namelijk niet gewend om iemand volledig in een trance te zien verkeren on stage. Bij mij gebeurt dat echter gewoon. Het is geen act, ook al denken onwetenden dat soms wel. Maar ik ben geen clown en ik ga geen toneelstukje opvoeren. Als ik begin met het spelen van muziek, dan neemt de heilige geest het over. Op dat moment laat ik me daardoor leiden en daarom bereid ik ook nooit een set voor. De muziek leidt me door de set heen en die overgave hoor je terug in de reis waarop ik mensen probeer mee te nemen.

Een van je eerste releases als Traxx verscheen in 2006 op het Nederlandse Creme Organization, en je bracht al eerder muziek uit op het Duitse International Deejay Gigolo Records. Is er een reden dat je muziek eerder in Europa werd uitgebracht dan in de Verenigde Staten?
In 1996 zorgde mijn eerste Europese boekingsagent, Katja Gowin, ervoor dat ik in Duitsland kon spelen, in clubs als E-Werk en Tresor in Berlijn, Stammheim in Kassel en in de Ultraschall Club in München. DJ Hell bevond zich ook in het publiek toentertijd en na één van mijn gigs nam hij me mee naar het International Deejay Gigolo-kantoor. Daar vroeg hij me om een remix te doen voor de track Passion (deze verscheen later als Passionate (Traxx Remix), red.), wat er eigenlijk voor zorgde dat het balletje ging rollen. Los daarvan heb ik me vaker afgevraagd waarom ik in Europa wel voet aan de grond krijg en in de Verenigde Staten niet. Ik heb al eerder in interviews gezegd, en die mening is me nog steeds toegedaan, dat mensen teveel in het verleden leven. Mensen willen graag herinnerd worden aan de 'glory days' en die momenten herleven. Ik zie het dagelijks in mijn geboortestad Chicago waar mensen zich niet durven open te stellen voor nieuwe, relevante zaken. Ik denk dat dat ook de reden is waarom het ontzettend moeilijk is om mijn muziek in de Verenigde Staten uit te brengen. Ik heb ook nog goede herinneringen aan de twee keren dat ik Ron Hardy heb mogen horen spelen in de Music Box. Ondanks dat die herinneringen me dierbaar zijn, probeer ik niet om die momenten telkens te herbeleven. Ik zet ze om naar het heden zodat ik mensen zijn gedachtegoed kan laten horen en voelen, waardoor het nooit verloren hoeft te gaan. Dat is de essentie van jakbeat: het is de manier hoe we ons gevoel en de passie beschrijven voor alles wat we doen, zonder het te koppelen aan een specifiek genre. Jakbeat kan van alles zijn, maar het moet recht uit het hart komen. Dit is ook wat JTC, D'Marc Cantu, Beau Wanzer, Mick Wills, Naughty Wood, SSPS en ikzelf heel serieus nemen.

Terugkomend op de muziek: je speelt niet de meest eenvoudige muziek, waardoor je regelmatig risico's neemt. Welke artiesten grijpen jou bij de keel als het om nieuwe releases of dj-sets gaat?
Naast de Nation-crew zijn er verschillende personen die ik hoog heb zitten. Wat betreft releases moet ik sowieso Josh Cheon van Dark Entries noemen. Hij stuurt me ook regelmatig werk door van Alessandro Adriani en Mannequin Records, dat heeft hij uitgebracht. Voor die laatste heb ik ook nog een edit gedaan, die is verschenen op Musumeci Tapes. Verder vind ik Veronica Vasicika van Minimal Wave erg goed, net als de labels Strut, Walhalla Records en Light Sounds Dark. De lijst van nog levende decknicians of deckplayers die ik interessant vind is niet zo lang. Ik luister graag naar Mick Wills, JTC, Carlos Souffront, Intergalactic Gary, Silent Servant, Ron Morelli, Tiny, Lena Willikens en Helena Hauff.

Wat doe je liever, draaien of produceren?
Ik ben een echte decknician. Produceren blijft nog altijd een grote ontdekkingstocht. Ik leer namelijk iedere dag nog bij in de studio, zeker wat betreft nieuwe machines en hoe ik ermee kan werken. Helaas heb ik daar tegenwoordig iets minder tijd voor, omdat ik veel aan het toeren ben.

In een ander interview stelde je dat je de ambassadeur van Ron Hardy en zijn boodschap wil zijn. Welke kant gaat de muziek op volgens jou en is dat compleet het tegenovergestelde van waar jij voor staat?
Even vooropgesteld: in dat interview heb ik niet gezegd dat ik een ambassadeur wílde zijn, maar dat ik die taak op me heb genomen. Ik werk vanuit de gedachte van wat Ron Hardy gespeeld zou hebben, als hij nog onder ons was. Hij is veel te jong dood gegaan en ik denk dat de wereld er heel anders had uitgezien als hij nu nog geleefd zou hebben.De Engels krant The Guardian noemde me in een achtergrondartikel van vorig jaar 'Ron Hardy's spirituele opvolger'. Dat stuk was geschreven omdat ik toen in Newcastle moest optreden. Dat zag ik als een behoorlijk compliment, want The Guardian is best een grote en gerespecteerde krant. Het rare was trouwens dat dit stuk niet was geïnitieerd door een van de promotors, maar dat één van hun redacteuren zelf onderzoek naar me heeft gedaan. Het compleet tegenovergestelde hiervan kwam ik laatst nog tegen. Er was een platenzaak die T-shirts liet drukken met de tekst 'Ron Hardy Jacks You All Night For 99c'. Dat is echt je reinste onzin en ook tevens een belediging, aangezien er niets van klopt. Die tekst kwam zelfs van een flyer die ooit gebruikt is voor een van zijn feesten. Dat is trouwens ook een voorbeeld van wat er mis is met de huidige scene. Er is altijd wel iemand die geld wil verdienen over de rug van een ander. Hetzelfde geldt voor mainstream dj's die miljoenen euro's verdienen en doen alsof ze het eeuwige leven hebben. Ondertussen crepeert men in de underground. Gelukkig hebben mensen steeds minder interesse in dat circus, dus ik hoop dat de muziek weer back to basic gaat in de toekomst. En als ik daar iets aan kan bijdragen met jakbeat, dan doe ik dat.

Traxx staat komend weekend op Wave Festival en After The Wave in de Undercurrent, samen met onder meer I-F en Morphosis.