Zo is het om als vluchteling kerst te vieren in een asielzoekerscentrum

Voor de meeste Nederlanders is dit de ideale tijd om je druk te maken om het feit dat de kerststol nog niet in de bonus is, op te zien tegen een avond lang gourmetten, of koortsachtig te zoeken naar een perfect feestpak waarin je ongegeneerd vijftien oliebol naar binnen kunt schuiven.

Maar in Nederland zijn er ook genoeg minderheidsgroepen, zoals vluchtelingen, voor wie de feestdagen niet gelijk staan aan een overvloed aan spijzen, dranken en geforceerde gezelligheid. Hoe is het om kerst en nieuwjaar ver van alles wat je lief is te moeten doorbrengen?

We bezochten een asielzoekerscentrum in Noord-Holland en spraken daar vijf christelijke vluchtelingen uit Iran – vijf vrijgevochten vrouwen die zijn ontsnapt aan een regime dat zij hebben ervaren als onderdrukkend en vrouwonvriendelijk.

Waarom moest je vluchten uit Iran?
Mijn echtgenoot bekeerde zich van de islam tot het christendom. Daarna begonnen de problemen. Ons gezin was niet meer veilig.

Wat zijn de dingen die je het meest mist?
Ik mis alles. Vooral mijn ouders en ons huis daar.

Hoe is het om in dit opvangcentrum te leven?
Ik vind het leuk om hier te wonen, het is hier veilig. In Iran waren we niet veilig en hadden we geen vrijheid. We hadden daar wel een groot huis. Hier wonen we met z'n drieën op een kamer die net zo groot is als de oude kinderkamer van ons zoontje.

Wat zijn de plannen voor de feestdagen? Ik zie dat jullie kerstdecoratie hebben opgehangen.
Die kerstslingers heb ik van vrienden gekregen. Op 25 december gaan we met het hele gezin naar de kerk, hier in Alkmaar. Verder hebben we niks gepland. We krijgen in totaal 140 euro per week om met z'n drieën van te leven, dus we hebben niet genoeg geld om iets speciaals te doen met kerst of nieuwjaar.

Hoe vierden jullie kerst in Iran?
We gingen meestal naar een huiskerk, waar mijn man een kleine bijeenkomst organiseerde. We kwamen dan in het geheim bijeen met andere Iraanse christenen. Dat was levensgevaarlijk. Als je als christen bent geboren in Iran, kun je gewoon naar de kerk. Maar dat kan niet als je bekeerd bent. Als de overheid erachter komt, word je vermoord.

Ik heb oliebollen voor je meegenomen.
Dankjewel! Ik kende ze al. Met krenten heb ik ze ook geprobeerd. Mijn zoontje vindt ze ook lekker.

Waarom ben je gevlucht uit Iran?
Van mijn ex-man mocht ik niet studeren en werken. Hij wilde dat ik thuis bleef, en hield er ook vier andere huwelijken op na. Drie jaar terug scheidde ik van hem en een maand later bekeerde ik me van de islam tot het christendom. Daarna begon de Iraanse overheid me in de gaten te houden.

Het leven als bekeerde christen is er gevaarlijk, vooral voor vrouwen. Als je niet leeft volgens de regels van de Koran, hebben mannen het recht om je fysiek geweld aan te doen. Het dragen van een hoofddoek is daar ook geen persoonlijke keuze – als je niet gesluierd over straat gaat, word je gearresteerd.

Wat mis je het meest aan je vaderland?
Mijn moeder en vader.

Hoe is het om nu hier te wonen, in een asielzoekerscentrum?
Het is fijn om hier te wonen, maar mijn leven in Iran was beter. Daar had ik alles. Na mijn scheiding had ik een goede baan met een prima salaris en studeerde ik aan de universiteit.

Wat zijn je plannen voor kerst en nieuwjaar?
Ik ben uitgenodigd om een kerkconcert in Amsterdam bij te wonen. Verder heb ik geen plannen om iets speciaals te doen. De meeste Iraniërs die hier zitten, wachten op een antwoord van de IND [Immigratie- en Naturalisatiedienst] en proberen er niet zo mee bezig te zijn. In deze omstandigheden ben ik ook niet echt in een feeststemming. Met de feestdagen op komst voel ik me eenzamer dan gewoonlijk.

Hoe vierde je deze feestdagen normaal gesproken in Iran?
Kerst vierde ik daar nooit. Ik vierde wel altijd het Perzische nieuwjaarsfeest. Maar dat is pas in de lente, op 21 maart.

Hoe smaken de oliebollen?
Heerlijk! Ik ben echt een zoetekauw. Dit smaakt net als de zoete pirozhki [traditioneel Russische, gefrituurde broodjes van gistdeeg], alleen zijn die gevuld met gele room.

Waarom ben je gevlucht naar Nederland?
In Iran woonde ik in een kleine stad. Kort nadat m'n dochter en ik ons bekeerd hadden tot het christendom, kwamen mensen erachter en begon de overheid ons te volgen. We waren gedwongen het land te verlaten.

Wat mis je het meest aan je leven in Iran?
Mijn familie vooral. En ons thuis en het goede leven dat we daar hadden.

Hoe is het leven in dit vluchtelingencentrum?
Het is rustig. Na mijn scheiding begon de Iraanse politie me lastig te vallen – ze hebben geen respect voor gescheiden vrouwen. Hier hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Ik voel me hier veilig, maar tegelijkertijd beschikken we ook over weinig faciliteiten. We hebben geen fiets of andere vervoersmiddelen. Ik woon in deze kamer met m'n dochter. Eerst sliep hier ook nog een andere vrouw, maar die mocht uiteindelijk niet in Nederland blijven.

Hoe ga je de kerst doorbrengen?
Ik ben lid van de Amstelveense kerkgemeenschap en op 27 december wordt er een etentje georganiseerd voor Iraanse christenen.

Hoe zou je kerst hebben gevierd in Iran?
Ik kon daar geen kerst vieren, dat is te onveilig.

Neem ook een oliebol.
Dit zijn net pirozhki! Met veel poedersuiker erop zijn oliebollen wel lekkerder.

Waarom zijn jullie gevlucht uit Iran?
Maryam: Om dezelfde reden als alle andere Iraanse vluchtelingen in dit kamp, denk ik. Een collega van mijn man werkte als kapitein op een schip en vertelde hem op een dag over het christendom. Mijn echtgenoot raakte erin geïnteresseerd en kort daarna bekeerde ons gezin zich tot het protestantisme. Maar dat is niet iets waar je openlijk voor uit kunt komen in Iran; je kunt daar als bekeerde christen niet vrijuit praten over je geloof met anderen. Dat is gevaarlijk – je moet het geheimhouden.

Welke dingen missen jullie hier het meest?
Mahsa: Mijn vrienden, mijn oma en naar de universiteit gaan.
Maryam: Ik mis mijn broers. En de stad waarin we woonden, in het zuiden van Iran. Het is daar zo warm.

Hoe is het om in dit opvangcentrum te wonen?
Maryam: Veilig.
Mahsa: Ja. Maar in Iran had ik het erg naar mijn zin. Mijn leven was daar geweldig.

Gaan jullie nog iets speciaals doen met de feestdagen?
Mahsa: Op Eerste Kerstdag ga ik met mijn ouders naar de kerk.
Maryam: En daarna gaan we misschien op visite bij mijn zus in Zeeland.

Hoe vierden jullie de kerstdagen in Iran?
Maryam: We gingen met het gezin naar een huiskerk en vierden het daar met een sobere bijeenkomst. Niks uitbundigs.

Wat vinden jullie van onze traditionele bol vol vet en krenten?
Maryam: Een van mijn kiezen is net getrokken, dus ik sla even over.
Mahsa: Ik zag ze liggen in de oliebollenkramen, maar had ze nog nooit geproefd. Lekker!

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.