Ondanks de hoge vleesprijzen kleurden de straten van Caïro tijdens het Offerfeest knalrood

Zodra de eerste zonnestralen Caïro binnenvallen, wordt de stad wakker, scharrelen er mensen door de volle straten voor het ochtendgebed en hoor je in de verte een schaap blaten. Het heilige offerfeest Eid al-Adha zal vieren dat Abraham bereid was om zijn zoon te offeren voor god. Het middelpunt van het feest is het slachten van een dier. De afgelopen dagen zijn er tienduizenden schapen en runderen aangekomen. Families die zelf een dier kunnen slachten doen dat in hun eigen tuin of huis, maar de meeste mensen in Caïro zijn afhankelijk van een slager.

Het is een indrukwekkend gezicht. Op alle straathoeken zijn zelfstandige slagers opgedoken om met grote efficiëntie kelen door te snijden. Kinderen komen overal vandaan om het bloed dat daarbij vrijkomt in de goot te vegen, voordat het de hele straat door loopt. Ondanks hun harde werk zijn de slagers dit jaar niet erg geliefd. De vleesprijzen zijn explosief gestegen en hierdoor is vlees voor alle Egyptenaren onbereikbaar.

De familie Kamal heeft al generaties lang een slagerij in het centrum van Caïro. "Een maand geleden verkocht ik een levend schaap voor ongeveer vier dollar per kilo," vertelt meneer Kamal. "Vlak voor het Offerfeest is de prijs gestegen naar bijna vijf dollar. Kant-en-klaar vlees kost nog meer; rond de negen dollar per kilo. En er zijn zelfs plekken waar ze elf dollar per kilo vragen."

Vorig jaar lag de prijs rond de zes dollar en daarom is de bevolking nu boos. In een land waar meer dan een kwart van de mensen leeft van minder dan twee dollar per dag, is vlees sowieso al een luxe. Waarom blijven de inwoners van deze stad die prijzen toch betalen?

"We kunnen het niet kopen," zegt ingenieur Mostafa terwijl hij wacht op Kamal die een schaap voor hem slacht. "Het is een religieuze zaak. We doen dit ieder jaar en het maakt niet uit hoeveel het kost, we blijven het doen."

Dit jaar was de prijsverhoging ernstig genoeg om een

landelijke vleesboycot te beginnen

op social media. De campagne

balahah lahma

('vergeet vlees') werd gesteund door bekende Egyptische tv-persoonlijkheden. De regering reageerde door te zeggen dat de prijsstijging de schuld is van de vleesindustrie die in handen is van een handvol leveranciers met daardoor een monopoliepositie. Volgens Mohammed Gad, woordvoerder van de campagne, is de beweging gestart om de hebzucht van handelaren tegen te gaan en de schuld te leggen bij slagers en marktkoopmannen.

Slager Kamal legt de schuld weer ergens anders. "Het ligt aan de boeren, die zijn hebberig," zegt hij. "Ze weten dat ze de prijs omhoog kunnen doen, dus dat doen ze dan ook om meer geld te verdienen. Het is een kwestie van vraag en aanbod."

Maar om nu alle schuld bij één groep neer te leggen, is een beetje oneerlijk. Het moderne Egypte beschikt niet over een sterke agrarische sector en eten is er altijd duur geweest. Het merendeel van de schaars beschikbare landbouwgrond ligt langs de Nijl, precies tussen twee woestijnen in. Er wordt niet voldoende geproduceerd dus is het land afhankelijk van import. Sinds de revolutie in 2011 zijn er ook nog andere problemen bijgekomen.

De afgelopen vijf jaar is de Egyptische economie ingestort. In 2010 was de Egyptische pond achttien dollarcent waard; nu dertien dollarcent. De lonen zijn lager, de banen zijn schaars en door de hogere prijzen voor ingevoerde levensmiddelen, kunnen Egyptenaren minder makkelijk aan buitenlandse producten te komen. Ondertussen blijft de regering bezuinigen en is er geen geld om de verouderde landbouwapparatuur en infrastructuur te vernieuwen. En dus blijft het lastig om te voorzien in de vraag naar eten.

Toch hebben de slagers het nog altijd druk. De prijzen blijven stijgen, maar de mensen blijven komen. Een van hen is Ehab. Hij is vader van vier kinderen en woont in Malek al-Salah, een middenklasse buitenwijk van Caïro. Hij wacht op een slager om een schaap voor hem te slachten. Dit gebeurt op straat, zodat Ehab het vlees direct mee naar huis kan nemen. "Ik moet vlees hebben voor Eid," zegt hij. "Het is traditie. De prijzen zijn veel hoger dan vorig jaar, maar het is een belangrijke feestdag. Niets aan te doen."

Het maak niet uit hoeveel de prijzen stijgen, Egyptenaren als Ehab zullen toch wel blijven meedoen aan de ceremonie. Zelfs de mensen die de boycot steunen eten tijdens het Offerfeest wel vlees. Iedereen vindt uiteindelijk wel een manier om aan vlees te komen. Sommige slagers laten mensen zelfs betalen in termijnen, of ze krijgen het van de Egyptenaren die het wel kunnen betalen.

"We geven allemaal een derde van ons vlees aan de armen," legt Ehab uit. "Het is een Islamitische verplichting om voor de minder bedeelden te zorgen tijdens Eid." Grote organisaties in Egypte nemen donaties aan in de vorm van vlees en geld. Dit wordt verspreid aan de mensen die het nodig hebben. "Ze gaan bij de mensen thuis kijken om te controleren of ze het echt slecht hebben," vertelt Ehabs vrouw. "Ze kijken in de koelkast om te zien hoeveel eten erin ligt. Als dat weinig is, dan brengt de organisatie ze voedsel."

Uiteindelijk zit niemand dus zonder vlees tijdens het offerfeest. Maar voor de middenklasse is het wel frustrerend dat de allerrijksten de prijsstijging niet merken, terwijl zij het met moeite kunnen betalen, en wel moeten. Het is een extra last op de toch al vermoeide schouders van de Egyptische middenklasse.