Dat romantische verhaal over de oorsprong van roquefort is een grove leugen

Roquefort is een schimmelkaas die nogal stinkt. En wat doe je als je een product moet slijten waar een behoorlijke walm van afkomt? Precies: je verzint een romantische ontstaansgeschiedenis.

Volgens de overlevering zat een Frans jongetje een boterham met kaas te eten in een grot, toen hij een mooie meid zag lopen. Hij deed wat iedere gezonde knaap zou doen, namelijk zijn lunch laten liggen en hop, erachteraan. Toen hij drie maanden later de grot weer eens bezocht, lag die kaas daar flink te schimmelen. Je vraagt je af waarom, maar het leek hem een goed idee om het eens te proeven. Hij zal het heerlijk hebben gevonden, want deze manier om kaas te laten rijpen werd een succes, net als het verhaal van de jongen. Kaasproducenten schrijven er over, het staat op de officiële website van roquefort, en zelfs de LA Times en New York Times houden er niet over op. De wetenschappelijke onderbouwing voor het verhaal is dat de sporen van de Penicillium roqueforti, die nodig zijn voor Roquefort, uit die grot afkomstig waren.

Nou, ammehoela. Volgens onderzoek komt er helemaal geen P. roqueforti voor in grotten. Bovendien vonden de onderzoekers oude Franse teksten waaruit bleek dat de schimmel in de kaas zat en niet alleen erop. Dat zou betekenen dat de schimmel in de melk zat, en dus niet in de grot. Aangezien veel Penicillium-soorten in de buurt van planten leven, zo staat in het onderzoek te lezen, “kan het zijn dat melk besmet raakte met P. roqueforti uit veevoer, tijdens het melken.”

En was het niet de melk, dan was het wel rogge. In het onderzoek is te lezen dat kaasmakers al in de negentiende eeuw sporen van beschimmeld roggebrood gebruikten om roquefort te maken.

Een hoop onzin dus, maar zeg nou zelf: als jij stinkende kaas moest verkopen, zou je er ook een lulverhaal omheen verzinnen.