Mijn liefdesleven veranderde totaal nadat ik mezelf als non-binair ging presenteren

Het was weer eens zover: ik had al zes outfits geprobeerd, er hing niets meer in de kledingkast en mijn huisgenoot was uitgeput en had geen adviezen meer over. Ik had die avond een date en het zou niet lang meer duren voordat dat ik zou appen dat ik iets later was. Ik zat in tijdnood, was nergens meer zeker over en dacht dingen als:

Hij vindt je onmogelijk leuk in die jurk.

Je droeg niet zoveel make-up op je tinderfoto’s, dus dat moet je ook nu niet doen.

Misschien heeft hij naar rechts geswipet op die foto waarop je er mannelijker uitzag.

Je leven is geen romcom uit 2000 – kies gewoon een outfit en ga ervoor.

Het ging me er niet per se om dat ik het verschrikkelijk moeilijk vond om een outfit te kiezen voor deze eerste date – dat hebben we allemaal weleens. Maar wat alles nogal lastig maakte, was mijn non-conforme genderidentiteit.

Door mijn authentieke genderidentiteit sterker uit te dragen, leerde ik mezelf veel beter kennen, en werd (iets van) mijn genderdysforie verlicht. Maar de beslissing om mezelf als zwart, non-binair, vrouwelijk en gender non-conform op te stellen, terwijl ik een lichaam heb dat bij mijn geboorte als mannelijk werd bestempeld, zorgde ook voor een eenzaam dateleven. Mijn houding ten opzichte van seks en verlangens is een stuk ingewikkelder geworden dan toen ik me op een mannelijkere manier presenteerde.

Alles veranderde toen ik een jurk en hakken ging dragen en make-up opdeed. Eerder kochten mannen drankjes voor me, negeerden ze me niet op datingapps en zeiden ze op Grindr nooit dat ik “walgelijk” was. Nu ik me aan het aankleden was voor deze date – of welke date dan ook – voelde het alsof ik moest kiezen tussen een jurk of een omhelzing, een donkere lippenstift of een kus, en het rokje dat ik eigenlijk wilde dragen of een tweede keuze.

Ik leerde snel dat ik slechts onder bepaalde voorwaarden voor anderen aantrekkelijk was. Als ik te ver afdwaalde van de normatieve verwachtingen over gender, veranderde mijn date-ervaring volledig. Ik heb meegemaakt dat de jongens in de clubs me aantrekkelijk vonden en met me praatten, totdat ze in een beter licht mijn oogschaduw zagen en van gedachten veranderden. Hoe meer make-up of ‘vrouwelijke’ kledingstukken ik droeg – en hoe zichtbaarder het dus was dat ik niet binnen de tweedeling van mannelijk en vrouwelijk paste – hoe minder ik het idee had dat mensen me aantrekkelijk vonden.

Toen ik mijn kledingkast deze avond binnenstebuiten had gekeerd, probeerde ik dat gevoel te negeren en volledig mezelf te zijn. Ik had inmiddels “hey, sorry, half uurtje later, kat heeft overgegeven op m’n shirt lol” naar mijn date gestuurd en wist niet zeker of ik er nog wel zin in had, maar ik zette al m’n vragen over verlangens en gender opzij. Ik vertrok van huis in een zwart rokje van nepleer, waar mijn huisgenoot mild enthousiast over was, en had een casual gloss op m’n lippen (het was tenslotte een eerste date). Ook droeg ik een koptelefoon, zodat ik niet zou horen wat mensen op straat over me zouden zeggen en ik me kon focussen op wat die avond zou kunnen brengen. Zouden we een half uur in stilte zitten en hooguit een beetje over het weer praten? Zouden we allebei liegen dat we van jazz houden en uiteindelijk dronken in een jazzclub belanden? Zouden we een gemeenschappelijke ex hebben? (Het was een queerdate, dus waarschijnlijk wel.)

Ik liep op mijn date af. Hij zag er in het echt veel leuker uit dan ik me had voorgesteld. Hij keek me aan, glimlachte en zag de kleine hakken die ik droeg.

“O, je ziet er fierce uit, sis, yaaaas!”

Er is niets mis met een date die niet gelijk helemaal soepel verloopt, maar ik vond het toch wel apart hoe ik werd aangesproken. Op dit soort dates is het blijkbaar normaal om een potentiële partner een “sis” te noemen, kwam ik achter. En om geen handjes vast te houden, maar gewoon wat theatraal met je vingers te knippen. Hij zei niks flirterigs, maar wilde wel weten of ik zijn make-up een keer zou willen doen. En als ik antwoord gaf op zijn vraag, kon ik er na een tijdje vergif op innemen dat hij zijn volgende zin met “yassss” zou beginnen.

Het voelt alsof sommige mensen met zowel verlangen als afstand naar gender non-conforme vrouwelijkheid kijken. We zijn gewild in de clubs en op podiums, moeten fabuleus zijn, optreden, entertainen, en “fierce” zijn. Maar op romantisch en seksueel vlak voel ik me vaak een stuk minder serieus genomen. Mensen lijken het amper voor zich te kunnen zien hoe ‘normaal’ wij verder zijn.

Als je jezelf non-binair opstelt, kan dat blijkbaar andere mensen het gevoel geven dat je buiten het seksuele domein valt. Lhbt’ers hebben het wel degelijk over het buitensluiten van femmes op datingapps als Grindr, maar ook in die gesprekken gaat het amper over seks met mensen die zichzelf als man noch vrouw identificeren. Er zijn altijd al mensen geweest die zich niks aantrekken van traditionele gendernormen, maar de taal over verlangen en seks is diepgeworteld in het binaire denken.

Deze taal voelt vaak ouderwets aan, zelfs binnen lhbt-organisaties. We worden ingedeeld in categorieën als ‘MSM’, mannen die seks hebben met mannen. Zelfs in queerfilms zie je vrijwel nooit mensen die zich niet aan gender conformeren en tegelijkertijd liefhebben en verlangens hebben – we zijn hoogstens een paar minuten in een nachtclubscène te zien. Als we dit niet in taal of beeld kunnen vangen, zou je er haast aan gaan twijfelen dat we überhaupt bestaan.

Toen ik wegging van mijn date/make-uptutorial, dacht ik na over hoe mijn keuze voor authenticiteit zou kunnen betekenen dat ik me minder comfortabel voel op plekken waar ik eerst juist gezien werd: in een gayclub, tijdens een wandeling naar huis, of in het verlangen van een man. Ik vroeg me af hoe het kan dat mensen je aan de ene kant zo graag willen hebben, maar je tegelijkertijd wegduwen. We worden bekeken op podiums, maar zijn op die manier nooit echt dichtbij – en zo glijden we steeds verder weg van de intimiteit.

Ik liep verder en dacht na over welke woorden ik zou gebruiken om de teleurstellende date aan mijn huisgenoot te beschrijven. Maar toen werd mijn aandacht ineens gegrepen door iemand anders die op straat liep. Ik zag harige benen, een jurkje van dezelfde lengte als mijn rokje, een openstaande blouse waaruit borsthaar stak en een baard rondom een paar lippen met lipgloss op. We glimlachten naar elkaar. Toen deze persoon op me afliep, ervoer ik iets compleet nieuws. Had ik al die tijd dan gewoon de verkeerde mensen gedatet? Ik mag zelf dan non-binair zijn, maar wie zegt dat mijn verlangens dat niet ook gewoon zijn?

Ik had dit nog nooit gevoeld. Wij tweeën op straat, zonder onszelf te verschuilen, maar in volle kracht, met alle mogelijkheden open.

Je vroeg om mijn nummer, en ik realiseerde me dat als ik jou in mijn leven zou verwelkomen, ik misschien ook mezelf wel zou verwelkomen. In je derde berichtje vroeg je hoe ik aangesproken wilde worden, en we gingen de week erna op date. Je zei dat ik er goed uitzag in mijn rokje – en dus niet “fierce”. We spraken over alles behalve onze genders – ook al weet ik zeker dat dat prima had gekund. Op onze tweede date gingen we dansen, en nadat we elkaar gezoend hadden, wees je naar mijn tasje. Ik stond even stil, ik snapte je niet. Je pakte het tasje, haalde de lipgloss eruit en deed die op jouw lippen, en daarna voorzichtig op de mijne. Mijn gedachten dwaalden af: misschien hoefde ik wel helemaal niet te kiezen tussen een lippenstift en een kus.