Ik droeg vibrerend ondergoed tijdens mijn dagelijkse klusjes

Het komt zelden voor dat ik de behoefte voel om te masturberen op plekken die niet mijn slaapkamer zijn. Aziz Ansari heeft het er in Master of None over hoe treurig het is dat die ene gast die zich aftrekt in de metro daarmee geboren is, dat dat ‘zijn ding’ is. Toen ik dat hoorde, vroeg ik me af wat míjn ding dan eigenlijk is. Zou ik ervan kunnen genieten om te soleren op een plek die daar duidelijk niet voor bestemd is? Het omdraaien van de rollen, het overtreden van regels, iets doen dat verboden is – het zijn veelvoorkomende fantasietjes, en ik vind het suf van mezelf dat ik die niet echt heb.

Ik heb al enige ervaring opgedaan met draagbare vibrators; van die dingen die je erin stopt en die daar dan blijven, terwijl jij je huis stofzuigt, of bijvoorbeeld geneukt wordt. Maar ik wilde er nu eentje proberen waarbij het niet om de penetratie gaat, maar om de vibratie. Als puntje bij paaltje komt, is de clitoris tenslotte het belangrijkste.

Onlangs kwam ik vibrerend ondergoed tegen van het merk OhMiBod. Dit model had een naam die je aan een robot in de jaren negentig zou geven: blueMotion Nex|1. Het zou de oplossing zijn voor een probleem dat ik zelf niet echt vaak heb: dat je wil masturberen, maar ondertussen ook gewoon je handen vrij wil hebben en wil kunnen rondlopen. Dat het me toch wel opwindend leek, kwam door het plaatje op de verpakking: een man die in een paarse stoel zit, met een afstandsbediening in z’n rechterhand, die kijkt naar een vrouw die voor hem staat, met gebogen knieën en haar hoofd achterover gegooid – van genot, neem ik aan. Ik wilde dat. Nou ja, die man in die stoel hoefde niet per se. Maar ik wilde ook zo overrompeld worden door clitorale stimulatie dat ik door m’n knieën zou gaan, m’n rug zou krommen, en zou grijnzen als een bezetene. En ik wilde dit doen op een plek die zo niet met seks geassocieerd wordt, dat alleen ik door zou hebben wat er aan de hand was.

Het vibrerende ondergoed bestaat uit twee onderdelen, die belachelijk eenvoudig in elkaar te zetten zijn. Nadat ik de afstandbediening had getest, stopte ik onderdeel één, een gekromd vibrerend onderdeel, in een zakje in onderdeel twee, een string in maatje ‘one-size-fits-most’. Ik deed de string aan, trok daar overheen een joggingpak aan en hield de mini-afstandsbediening in mijn hand. Ik klikte op de aan-knop.

Het voelde goed. Ik ging terug naar bed. Vijf minuten later wist ik mezelf weer in beweging te krijgen en pakte ik een vuilniszak die naar buiten moest.

Wat nu volgt zijn de tijdens het dragen van dit vibrerende slipje uitgevoerde activiteiten, elk beoordeeld op een schaal van 1 (slecht) tot 10 (goed).

Ik liep de trap af met de trilonderbroek op de eerste vibrator-setting, een regelmatige, krachtige trilling. Het voelde… erg fijn. Niemand was in de buurt om het zachte zoemgeluid te horen, maar het idee dat ik iemand kon tegenkomen maakte het toch wel spannend – helemaal omdat ik ook nog eens een recyclebare fles in de zak met niet-recyclebaar afval had zitten. Ik was hoe dan ook weer opgewonden. Wat is het woord voor een sapioseksueel, maar dan met vuilnis? Misschien was ik dat dan wel. Ik wilde eigenlijk even op de treden zitten om af te maken waar ik aan begonnen was, maar het was tijd om te joggen.

Als je een superstrakke legging of andersoortige atletische slim-fit-broek combineert met vibrerend ondergoed, blijkt er een bultje uit te steken. (Onderdeel één zou wel wat platter mogen zijn.) Het trillen is niet te zien, maar wel zachtjes hoorbaar. Toen ik begon aan m’n hardlooprondje, drukte ik de afstandsbediening in om verschillende standen uit te proberen, waarbij m’n kruis zoemde op het volume van een gemotoriseerde scooter op twee blokken afstand. Ik hield mezelf voor dat je het geluid alleen zou opmerken als je er heel gericht naar luisterde, of je hoofd er vlak naast hield. Mensen op straat zijn meestal zo in gedachten verzonken dat de mogelijkheid van een voorbijganger met vibrerend ondergoed toch niet snel bij ze op zal komen – zelfs niet als die voorbijganger zichzelf constant aanraakt om de apparatuur te herpositioneren.

Voelde ik enig plezier? Hardlopen is zo verschrikkelijk dat zelfs masturbatie het er niet leuker op kan maken. Het ondergoed zit ruim, waardoor de vibrator heen en weer flapt, wat het moeilijk maakt om het apparaat op z’n plek te houden en een effectieve trilling te krijgen. Na het twee minuten lang te proberen, besloot ik de rest van m’n workout maar vibratieloos af te maken. Mijn opwinding was ver te zoeken, al hielp Ed Sheeran die met z’n “put that body on me” voorbij geshuffeld kwam waarschijnlijk ook niet mee. Om het apparaat te verwijderen moest ik m’n hand vol in m’n kruis stoppen – dat zullen mensen dan vast weer wel opgemerkt hebben.

Het volgende programmapunt voor deze dag was een stukje wereldburgerschap. In de drogisterij waar ook een pasfotostudio zit, stond de muzak hard genoeg om mijn gevibreer te overstemmen. Ik probeerde te ontspannen, en experimenteerde met verschillende trilstanden totdat ik me achter een luierrek moest verstoppen om de van m’n clit weggegleden vibrator weer op de goede plek te stoppen. Toen alles eenmaal weer goed zat, vond ik de fotograaf, zette de duh-duh-duh-setting aan, en poseerde voor een witte achtergrond. De eerste foto bleek onbruikbaar. “Te veel tanden,” zei de fotograaf. Ik had helemaal niet door dat ik m’n lip optrok, maar dat is blijkbaar wat opwinding met je doet.

Voor de volgende poging liet ik m’n gedachten afdwalen, drukte ik m’n lippen zo hard op elkaar dat er geen tand meer te zien was, en concentreerde ik me vervolgens op het gevoel van de vibraties. De foto was niet geweldig – m’n vrienden zeiden dat ik eruitzag als een ‘vastberaden geweldloze crimineel’ – maar ik haalde wel voldoening uit het idee dat voor de komende tien jaar elke douanebeambte en beveiligingsmedewerker in de ogen van een masturberende vrouw moest kijken. Was dit dan soms mijn fetisj, mijn ding? En was het eigenlijk verboden? Vond ik het vooruitzicht om de beveiliging op vliegvelden – op een geweldloze maar vastberaden wijze – te ondermijnen wel geil?

Om even bij te komen van al deze stimulerende en nuttige activiteiten, keek ik een paar make-uptutorials en at ik een stukje schapenkaas. Daarna trok ik de string weer aan. Terwijl ik in bed lig en deze woorden tik, trilt de vibrator vrolijk door. Ik heb hem nu gezet op wat ik de ‘tha clubz’-setting noem, waarbij de vibrator synchroniseert met wat voor muziek je ook maar aan het luisteren bent en meetrilt met de beat. Een ander effect is dat als je bijvoorbeeld “JEB!” schreeuwt, de vibrator reageert met een haast gelijktijdige DZZZZ.

Toen ik aan dit stuk begon, was ik naar Liability van Lorde aan het luisteren, een hartverscheurende jammerklacht over hoe het voelt om altijd ‘too much’ te zijn, die zo uit mijn dagboek had kunnen komen als ik niet te lui was om er eentje bij te houden. Uiterst mistroostig masturbatiemateriaal. In een poging om de vibe wat op te schroeven, stap ik over op Drake’s More Life, herpositioneer het apparaat voor de zoveelste keer, en klap m’n laptop dicht.

Ik vermoed dat publiekelijk klaarkomen – of het nou in een vliegtuig, trein, of in een drogisterij is – toch niet mijn ding is. Maar ik ben wel fan van een vibrator die op z’n plek blijft als je beweegt, en die niet veel handwerk vereist. Die handen van mij hebben tenslotte wel wat beters te doen.