Oud-profvoetballer Orlando Smeekes sloopt nu mensen in de ring

Bij Gym3 in Amstelveen mept en schopt Orlando Smeekes alsof zijn leven ervan afhangt. De oud-profvoetballer draagt olijfgroene sportkleding, grijze bokshandschoenen en heeft de naam Gertjan in zijn nek getatoeëerd. Als zijn rondje beuken op de pads erop zit, staat Smeekes aan de zijkant tussen de bokszakken naar adem te happen. Hij neemt een slok water. “Dit is wel wat anders dan een voetbaltraining,” zegt hij. Smeekes weet er nog net een lachje uit te persen.

Smeekes kwam als voetballer in Nederland uit voor clubs als FC Den Bosch, Go Ahead Eagles en Helmond Sport. In het buitenland speelde hij voor drie Duitse clubs en het Zuid-Afrikaanse Maritzburg United FC. Drie jaar na zijn pensioen heeft Smeekes een nieuwe passie gevonden: begin oktober maakte hij op 37-jarige leeftijd zijn debuut als kickbokser. In Amstelveen nam hij het tijdens het Rings Gala op tegen Tamas Kossenberg. “Binnen veertig seconden was het klaar,” zegt hij. Op de beelden is te zien dat Smeekes inderdaad weinig tijd nodig had om zijn tegenstander te slopen.

Het is pas vijf maanden geleden dat Smeekes zijn eerste kickbokstraining had. Hij was net begonnen met werken als personal trainer bij Fit For Free Amsterdam Arena, waar hij aan zijn leidinggevende vertelde dat hij eigenlijk altijd al graag wilde kickboksen. In zijn tijd bij Top Oss ontmoette hij K1-kampioen Albert Kraus en later bij Helmond Sport kickbokser Nieky Holzken. “Ik keek veel meer op tegen dat soort gasten dan tegen voetballers van Ajax,” herinnert Smeekes zich. “Grote voetballers vond ik totaal oninteressant.” Zijn hart lag eigenlijk meer bij het vechten, maar hij had geen andere keus dan doorgaan met voetballen. “Ik moest mijn hoofd boven water houden met het voetbal. Dat was mijn enige houvast. Als ik hetzelfde geld kon verdienen met vechten, was ik direct gestopt.”

Smeekes heeft een zware jeugd gehad. Hij werd heroïneverslaafd geboren als kind van twee drugsverslaafde ouders die niet voor hem konden zorgen, waarna hij in verschillende kindertehuizen en internaten terechtkwam. Van zijn zevende tot zijn vijftiende woonde Smeekes in een pleeggezin. Hij voetbalde ondertussen in de jeugd van sc Heerenveen, waar Gertjan Verbeek zijn trainer werd. Verbeek zag dat Smeekes het zwaar had en nam de voetballer in huis in het Friese Jubbega.

Verbeek bracht Smeekes discipline bij en behandelde hem als zijn eigen zoon. Smeekes heeft tussen de vele tatoeages twee keer ‘Gertjan’ op zijn lichaam staan. Op zijn arm en in zijn nek. “Ik had de harde hand nodig,” vertelt hij me in de sportschool, terwijl hij een herstelshake drinkt. Zo weet hij nog goed dat hij een keer te laat was voor de bus richting een stage. Die bus vanuit Jubbega ging om de twee uur, dus besloot hij Verbeek op te bellen. “Dan ga je maar lopen,” was de oplossing van Verbeek. Smeekes liep vervolgens 15 kilometer van Jubbega naar Heerenveen. “Het heeft wel gewerkt. Als ik tegenwoordig vijf minuutjes te laat ben, raak ik in paniek.”

Verbeek woonde in die tijd op een boerderij met een groot erf erachter. Smeekes mocht op het weiland oefenen met autorijden. “Op een dag heb ik zijn Mercedes per ongeluk in de sloot gereden,” lacht Smeekes. Verbeek moest binnen zijn bakje koffie even aan de kant zetten. “Met een tractor hebben we die auto er weer uitgesleept.” De hele voorvork van de Mercedes was verdraaid, maar Verbeek zag er wel de humor van in.

Tot op de dag van vandaag heeft Smeekes nog wat aan de lessen van Verbeek, vertelt hij. Iedere ochtend moest hij een glas jus d'orange, fruit en voedingssupplementen naar binnen werken. “Anders kwam ik de deur niet uit,” weet hij nog. Nog steeds begint zijn dag met dezelfde routine. Toen hij later in Duitsland en Zuid-Afrika voetbalde, kwam Verbeek hem regelmatig opzoeken. Inmiddels is Verbeek trainer in Australië, maar het contact is nog goed. Verbeek had er voor gezorgd dat iemand beelden zou maken van Smeekes’ debuut als kickbokser. Een minuut na de partij zat Verbeek de beelden al te bekijken, aan de andere kant van de wereld.

Verbeek was voordat hij doorbrak als profvoetballer een fanatieke bokser. Bij Heerenveen heeft Smeekes zijn jeugdtrainer weleens tegen een boksbal zien slaan. “Hij heeft veel kracht, dat is een beetje dat boerse,” zegt Smeekes. Van die boerenkracht was hij als puber altijd onder de indruk. Toen Verbeek een keer televisie zat te kijken, vroeg Smeekes of hij ooit net zo gespierd kon worden als hij. “Dat denk ik niet,” was het antwoord. Smeekes: “Ik krijg je nog wel, dacht ik toen. Vanaf de A-pupillen ben ik toen vol gaan trainen. Daarom was ik als voetballer, en nu nog steeds, altijd zo gespierd.”

Smeekes stapte later over naar Telstar, waar hij weer op eigen benen wilde staan. Dat ging niet helemaal lekker. Door het lage salaris dat hij kreeg, kon hij zijn hoofd niet boven water houden. Smeekes was in die periode een paar maanden dakloos. “Ik had in die tijd veel vriendinnetjes, ook een paar bij de McDonalds,” vertelt hij. Die vriendinnetjes zorgden er voor dat hij het overgebleven eten op kon halen. De kipsalades heeft hij vaak gegeten. Op de club hield hij alles geheim, tot hij op een dag door z’n knieën zakte. In de kleedkamer stortte hij in en biechtte hij alles op. Na een auto-ongeluk bij Telstar belandde hij niet veel later in een psychose. Verbeek nam hem in die tijd opnieuw in huis, dit keer met de toenmalige vriendin en kindje van Smeekes erbij.

Smeekes kwam er bovenop en was uiteindelijk zestien jaar profvoetballer, al voelde hij zich nooit helemaal thuis in het wereldje. “Ik heb niks met die arrogante houding van sommige voetballers,” vertelt hij. “Voetballers voelen ze vaak meer dan een ander. Maar wat ben je nou eigenlijk? Je kunt een beetje voetballen, verdient wat centen, maar wat heb je nou te brengen?” De gesprekken in de kleedkamer over gamen en voetbal was hij ook al snel beu. “Ik was een einzelgänger en zat in mijn eigen wereld. Ik was eigenlijk alleen maar bezig met overleven in het echte leven.” Als hij een meisje wilde versieren pochte hij ook niet dat hij voetballer was. Hij zei dan vaak hij in een kledingwinkel werkte. “Ik vond het totaal oninteressant dat ik voetballer was. Dan stond ik voor m’n gevoel al 10-0 achter.”

In de vechtsportwereld voelt hij zich nu al veel meer op zijn plek. “Iedereen traint hard en niemand hangt mooie verhalen op,” vertelt hij. “What you see is what you get.” Als hij naar de ring loopt, knalt het nummer Waarom van André Hazes door de speakers. Een hardstyle remix van DJ Killthebuzz. “Hazes is de papa van Nederland,” legt Smeekes uit. “Als ik Hazes luister, moet ik mijn tranen in bedwang houden. Zeg me waarom ben ik zo eenzaam? Dat nummer past echt bij mij. Alles wat Hazes zingt, daar ben ik doorheen gegaan. Alle vrouwen, de kinderen en al het gezeik iedere dag.” Smeekes heeft een portret van Hazes in zijn nek staan.

Tegenwoordig traint hij vijf dagen per week in de gym. “Toen ik voor mijn gevecht opkwam met Hazes, kwam er wel een hoop emotie los,” zegt hij. “Ik ben een jongen die veel pijn en verdriet heeft gekend. Die emotie kan ik er lekker uit slaan.” Het vechten brengt voor hem nog meer voordelen met zich mee. Na zijn debuut stroomde de inbox van Smeekes vol met dm’s van vrouwen. Hij vroeg voor de grap aan zijn trainer of hij wat extra dagen vrij kon krijgen om daar aandacht aan te besteden, maar dat verzoek kreeg hij er niet doorheen.

Smeekes had eerst veel last van angstaanvallen. Sinds hij is begonnen met kickboksen zijn die verleden tijd. Het vechten brengt hem rust en discipline in zijn leven. Dat kan hij vaak wel gebruiken met de heftige dingen die hij nog altijd meemaakt. Zijn vader heeft Smeekes door de jaren heen amper gezien, soms een keer op straat. Hij overleed onlangs na dertig jaar te hebben geleefd als een junk. “Maar toen hij overleed, voelde ik hem wel,” vertelt hij. “Fuck, we hebben niks kunnen delen met elkaar. Niks kunnen zeggen tegen elkaar. Snap je? Dat is kut. Dat wilde ik met mijn moeder niet net zo meemaken.”

Na jarenlang geen contact te hebben gehad met z’n moeder besloot hij haar op te zoeken in een instelling in Geuzenveld. Daar omhelsden ze elkaar na jaren. Bij zijn moeder probeerde hij zich groot te houden, maar thuis stortte hij in. “Het is natuurlijk ook niet niks hè?” zegt hij. Boos is hij niet op zijn moeder. “35 jaar leven als junkie, dat gun ik niemand. Het is zo sneu, niet normaal. Wat de fuck heb je dan voor leven gehad? Als de tijd daar is, kan ze nu ook sterven in vrede. Zonder mijn ouders was ik ook niet de persoon geweest die ik vandaag de dag ben.”

De volgende partij van Smeekes staat alweer op de planning. Op 16 november gaat hij vechten op het Rings Gala in Aalsmeer. Ondanks zijn leeftijd heeft hij er alle vertrouwen in dat hij het gaat maken als kickbokser. “Ik ga niet alweer stoppen na een nieuwelingenpartijtje,” besluit hij. “Ik hoef van niemand ‘ja maar’ te horen. Shut the fuck up. Ik word A-vechter. Niemand kan mij daarvan weerhouden.”

Dit is een verhaal uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie van VICE Sports.

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: