Het keiharde leven van de mensen die afval scheiden op de grootste vuilnisbelt in India

Meld je aan voor onze Climate Coverage Now-nieuwsbrief als je onze klimaatverhalen van over de hele wereld wil ontvangen. Als je geen zin hebt om te wachten: lees hier wat we tot nu toe hebben geschreven over de klimaatcrisis.

De inwoners van de sloppenwijken rondom de stortplaats worden nauwelijks ouder dan 40. Het komt vaak voor dat ze ondervoed zijn, ademhalingsproblemen hebben omdat ze constant giftige dampen inademen en tuberculose krijgen. Er staat ook een verbrandingsoven voor medisch afval in de buurt van de vuilnisbelt, die de levensverwachting in het gebied absoluut niet ten goede komt.

Het is ook een plek waar veel van de allerarmste mensen van de stad hun geld verdienen.

De meeste mensen die aan de randen van de vuilnisbelt wonen, werken als afvalrapers. Vaak beginnen ze daarmee als kinderen. Ze worden geprezen als de “miskende helden van duurzaamheid” en het informele afvalbeheer van de stad kan niet zonder hen. Indiërs gooien een oud T-shirts niet weg, maar toveren het om tot een dweil; een instelling die jugaad wordt genoemd, wat zoiets als ‘improvisatie’ betekent, en waardoor India een van de minst verkwistende landen ter wereld is.

De afvalrapers zijn van oudsher een belangrijk onderdeel van dit ecosysteem, door het afval te scheiden van de recyclebare materialen. Zo helpen ze India duurzamer te zijn. Maar juist de degenen die dit werk doen, vallen onder de meest gemarginaliseerde mensen van het land. Ze hebben lage lonen en een nog lagere status.

Daar komt nog bij dat hun belangrijkste inkomstenbron recentelijk van hen is afgenomen. De laatste jaren hebben er drie grote branden op de Deonar-stortplaats gewoed: in januari 2015, maart 2016 en maart 2018. De autoriteiten gaven de schuld aan de afvalrapers, die volgens hen de stort “saboteerden”. Daarna trokken ze de vergunningen in van ongeveer drieduizend afvalrapers, die daarmee hun inkomen verloren. Er werd ook een grote gebarricadeerde muur gebouwd, waardoor de mensen, van wie de meeste al jarenlang naast de stort wonen, het gebied niet meer in kunnen.

“Het is oneerlijk,” zegt Jamal, een voormalige afvalraper die zijn baan verloor na de branden, tegen VICE. “In de hitte van de zon kan zelfs plastic dat op de vuilnisbelt ligt een brand veroorzaken.” Jamal valt op door zijn witte kleding en schoenen. Hij heeft acht jaar als afvalraper gewerkt en verdiende 1000 roepie (13 euro) per dag door te zoeken naar plastic flessen en weggegooide slippers en die naar recyclingbedrijven te sturen. Nu is hij gedwongen om kleermakerswerk te doen, waarmee hij de helft verdient van wat hij vroeger verdiende. De wonden en littekens op zijn borst en armen suggereren dat hij niet bang is om een gevecht aan te gaan – net als veel anderen hier.

De Brihanmumbai Municipal Corporation (BMC), die maatschappelijke misstanden als deze behandelt, wijt de branden aan de brandbare materialen die rondslingeren op de stortplaats – maar het is geen geheim dat er ook andere oorzaken zijn. Het afval dat zich ophoopt is miljoenen waard, dus veel van wat er op en rondom de vuilnisbelt gebeurt, is naar verluidt in handen van een agressieve “vuilnismaffia”. Die steekt auto’s en ander schroot in brand, zodat alleen het metaal overblijft. Om dat op te lossen, pakten de autoriteiten niet alleen de criminelen aan, maar iedereen – ook de afvalrapers. Sommigen, zoals Jamal, lieten daarom het werk waarmee ze opgroeiden achter zich, maar anderen zoeken nog steeds gestaag door naar waardevolle dingen tussen het afval.

Mannya, een andere voormalige afvalraper die nu een reuzenrad bedient, is een van hen. Hoewel hij geen afval meer scheidt, zoekt hij nog steeds in de open riolen rondom de stortplaats naar plastic flessen en dabba’s, een soort lunchtrommel. Daar verdient hij 100 roepie per dag mee, omgerekend 1 euro en 20 cent.

Omdat de meeste afvalrapers geen vergunning hebben, gebruiken ze geen handschoenen, maskers of andere bescherming. Daarom pakken veel van hen geen glas meer op: de verwondingen zijn simpelweg de opbrengst niet waard. Glazen voorwerpen, die bijna 100 procent recyclebaar zijn, blijven dus achter op de stortplaats – maar huidontstekingen komen nog steeds veel voor.

Veel afvalrapers komen nog steeds illegaal op de stortplaats. Ze klimmen door gaten in het hek of bouwen geïmproviseerde bruggen over de open riolen rondom de vuilnisbelt. dat is riskant: je kan erdoor in de gevangenis belanden. Sommige mensen kopen de bewakers van de stortplaats om met een flink bedrag om te kunnen blijven werken. Anderen, van wie velen jong en werkloos, hebben zich overgegeven aan drank en drugs.

We ontmoeten wat tieners die een joint roken in een van steegjes. Ze verzekeren ons ervan dat ze niet verslaafd zijn, maar zeggen ook dat veel van hun vrienden hun dagen doorbrengen met ganja, opium, heroïne, hoestdrank, Tipp-Ex of lijm.

Je kunt ook aan werk komen door lid te worden van de maffia. “De bendes gaan langs de deuren en vragen veel geld van je,” zegt Aktara, een vrouw wier overleden man vroeger een afvalraper was. Haar 18-jarige zoon treedt nu in zijn voetsporen. “Het is voor tieners heel makkelijk om lid te worden van een bende om zo’n leven op te pakken. Je kunt ten onder gaan aan een verslaving. Wat kunnen we hier anders doen?”

Er heerst een gevoel van hulpeloosheid. De mensen uit de gemeenschap krijgen vaak geen kans om zich op te werken of mee te draaien in de maatschappij. Veel vertellen ons dat ze worden afgewezen voor banen, zodra ze zeggen waar ze vandaan komen. De buurtbewoners zeggen ook dat de autoriteiten alles nog erger hebben gemaakt. Er is besloten dat sommige mensen die aan de randen van de stortplaats wonen, het gebied illegaal hebben bezet. Sommige van die mensen hebben vroeger zelfs als bewaker op de stortplaats gewerkt, voordat het voor hen verboden werd om er te komen. Veel van hen wonen er al meer dan 25 jaar en hebben zelfs hun Aadhar-identiteitskaarten wettelijk geregistreerd met hun huidige adres.

De autoriteiten willen nu hun huizen platwalsen om plaats te maken voor een bredere weg, die het makkelijker moet maken om het afval te vervoeren. De inwoners van de gemeenschappen rondom de stortplaats weten niet waar ze naartoe zouden moeten.

“Ik begon kachre chunna (afvalscheiding) te doen als kind, nadat ik het had afgekeken van mijn buren,” zegt Lalan, een afvalraper die in een veld staat dat door de hele gemeenschap als toilet gebruikt wordt. “Maar nu doen kinderen dit werk niet meer echt. Er zijn een paar ongelukken geweest en er zijn kinderen doodgegaan omdat ze vast kwamen te zitten onder auto-onderdelen of andere zware materialen. De bewakers laten ze nu niet meer binnen.”

Lalan en de andere afvalrapers moeten nu de bewakers omkopen met bijna de helft van hun inkomsten, puur om binnen te komen. En zelfs dan worden ze slechts een keer per dag binnengelaten. “Het gaat beter in het regenseizoen. Dan kunnen we binnenglippen en zitten ze ons niet zo vaak achterna, omdat ze niet willen uitglijden in de keechad (modder). Als we dat ook niet meer kunnen doen, kunnen we nergens meer heen. Zelfs als we op de een of andere manier geld sparen en onze kinderen naar school laten gaan, zal niemand ze een baan geven als ze erachter komen waar ze vandaan komen. Wanneer beseffen ze dat wat wij doen mensen echt helpt?”

Volg Shamani Joshi op Instagram.