Deze Brusselse fotograaf volgde vijf maanden lang de skaters van Baltimore

Meer over alle manieren waarop ons vaderlandse beton in de vernieling wordt gereden vind je in de VICE-reeks 'SKATEN IN BELGIË'.

Eigenlijk ging fotograaf Jules Emile Devoldere (24) naar de Amerikaanse stad Baltimore om er een semester aan het Maryland Institute College of Art te studeren. Toen hij de stad aan het verkennen was, kwam hij toevallig een skatepark tegen.“In de wijk Hampden, een oude mijnwerkersbuurt die heel snel aan het gentrificeren is, maar waar ook nog altijd veel armoede heerst. Ik stond even stil bij het skatepark toen we er passeerden, maar ik ben er die eerste keer uiteindelijk niet naartoe gegaan. Het was al laat en we moesten door. Maar op een of andere manier had het wel mijn interesse geprikkeld. Dus ben ik diezelfde week nog teruggegaan met mijn fiets.”

De volgende maanden kwam hij er zowat elke dag om de skaters te fotograferen en ze zo ook beter te leren kennen. VICE sprak met hem af in Brussel om het verhaal achter zijn fotoreeks ‘Hampden’ te ontdekken: “Elke dag dat ik niet in het skatepark was, vroeg ik me af wat ze die dag weer allemaal aan het doen waren.”

VICE: Hey Jules. Wat intrigeerde je zo aan dit skatepark?
Jules Emile Devoldere: Buitenstaanders hebben vaak de indruk dat skaters anarchisten zijn en niet voor elkaar zorgen, maar dat is helemaal niet het geval. Ik was gefascineerd door het gemeenschapsgevoel dat er heerste: hoe ze elkaar daar allemaal kenden en opkwamen voor elkaar. Zo was er een hechte groep mensen die er elke dag zaten te skaten, smoken en drinken. Met hen heb ik na een tijd een band kunnen opbouwen.

Hoe heb je hun vertrouwen gewonnen?
Ik kende echt niemand, dus ben ik er gewoon gaan zitten om alles een beetje van op een afstand te observeren. Pas na een uur of zes begon ik foto’s te maken. Ik fotografeer meestal analoog, en toen ik de beelden van die eerste dag later ontwikkelde, bleken ze fucking nice te zijn.

Dus besloot ik terug te gaan, maar dan beter voorbereid. Ik stapte over naar een technische camera met negatieven van 4 x 5 inch, zo een die ze vroeger ook in de Tweede Wereldoorlog gebruikten. Zo’n camera maakt foto’s met ongelofelijk veel details, maar het is een heel grote en trage machine. Je moet voor elke foto opnieuw film insteken, de cassette eruit halen, de foto maken en de cassette weer sluiten. Alles duurt veel langer. Het was dus niet evident om daar skatefoto’s mee te maken. Ik denk dat bijna niemand een technische camera zou gebruiken om foto’s te maken van dingen die bewegen.

Maar die camera wekte wel heel veel nieuwsgierigheid op, waardoor mensen in het skatepark vanzelf naar mij kwamen met vragen over het toestel. Dat kwam wel goed uit, omdat ik zelf niet zo gemakkelijk gesprekken aan ga met mensen.

Waarom koos je dan juist wél voor zo’n onhandige camera?
Omdat ik heel graag meer met technische camera's wou werken. Ik volgde er speciaal lessen voor aan het College of Art om te leren hoe ik met zo’n camera moest omgaan. Dankzij mijn school kon ik ook zelf zo’n camera uitlenen om foto’s te gaan maken in het skatepark. Bijna het hele semester lang heb ik die camera dus zowat overal mee naartoe gesleurd, ook al was het een super groot, log en zwaar ding, met ook nog eens allerlei filmhouders en andere accessoires.

Ik ging bijna elke dag naar die skaters. Al had ik soms echt geen zin om te gaan. Niet omdat ik daar niet wou zijn, maar vooral omdat Baltimore een rotstad is op het gebied van verplaatsing. Er is amper deftig openbaar vervoer, en ik had alleen maar een fiets. En elke keer berg op, berg af en dan weer berg op fietsen – heen en terug duurde dat bijna anderhalf uur – was niet bepaald ideaal, zeker niet met zo’n ziek zware camera aan je schouder.

Ik heb daardoor zelfs een blessure aan mijn schouder opgelopen, maar ik negeerde de pijn gewoon en bleef gaan. Dat is een letsel waar ik nog steeds last van heb, trouwens. Maar elke dag dat ik niet in het skatepark was, vroeg ik me af wat ze die dag weer allemaal aan het doen waren.

Je hebt heel wat interessante figuren gefotografeerd. Wie is die jongen met al die sigaretten in zijn mond?
Dat is Debo, echt zo een gamin van 14 jaar: grote mond en altijd heel fel. Velen hadden hem daardoor niet zo graag, terwijl anderen het juist leuk vonden dat hij de troublemaker van de bende was. Hij kan ook heel goed skaten, had echt veel talent. Vanaf mijn eerste dag in het skatepark intrigeerde hij mij. Debo is trouwens niet zijn echte naam: die kent bijna niemand. Ik ben er via een vriend die ik daar maakte uiteindelijk toch achter gekomen, maar als je hem ermee zou aanspreken, zou hij echt flippen.

De allereerste foto dat ik maakte was trouwens ook van hem. Ik was van op een afstand foto’s aan het nemen, en terwijl verplaatste ik me altijd. Op een gegeven moment zat ik heel dicht bij hem en zijn vrienden, toen hij net een sigaret opstak. Het licht was toen zo nice en de expressie op zijn gezicht ook, dus vroeg ik hem om even te blijven staan, zodat ik een foto kon maken. Hij bleef staan en keek naar mij. Daarna zei ik merci en antwoordde hij: “sure thing”.

Op een dag dat ik die foto maakte, had hij op de grond een pak sigaretten gevonden dat nog helemaal vol was. Hij was ze aan iedereen aan het uitdelen en aan het opsteken en dan was hij zichzelf met allemaal sigaretten in z’n mond aan het filmen voor op Instagram.

Ik heb daar trouwens wel commentaar op gekregen, omdat mensen denken dat zulke dingen in scene gezet zijn, maar dat is niet zo. Als je zoveel tijd samen doorbrengt, komen dat soort foto’s vroeg of laat vanzelf tot stand. Eigenlijk maak je altijd van alles wat je fotografeert een object, maar dat wil nog niet zeggen dat het niet echt was. Ik neem gewoon foto’s van wat andere mensen niet kunnen zien.

Je hebt in je reeks ook vaak gefocust op blote bovenlijven, waarvoor dank. Deed je dat vooral om de mensen die dat graag zien een plezier te doen?
Die foto’s gaan eigenlijk om een ander aspect dat ik interessant vond: hoe skaters voor hun lichamen zorgen. Het is best raar om eerst te zien hoe ze allemaal bullshit eten van Rofo – kort voor de fastfood keten Royal Farms – en zuipen en kei veel roken, maar ze zich iets later ook stretchen, water drinken en voorzichtig zijn om zich niet te blesseren. Dat is echt eigen aan de skatecultuur, denk ik, en super interessant.

Stoorde het niemand dat je foto’s van hun blote lijven zat te nemen?
Ik denk het niet, daar heeft toch nooit iemand iets van heeft gezegd. Ik heb het eigenlijk ook nooit aan iemand gevraagd, ik ben gewoon foto’s beginnen maken. De skate community daar was er echt heel open en chill over, ook al kenden ze me niet. Ze waren zelfs heel geïnteresseerd in wat ik deed, vroegen waar ik vandaan kwam en wat voor foto’s ik maakte.

Ik heb ze ook nooit gevraagd om te poseren – dat doe ik sowieso nooit. Van nature ben ik een beetje timide: niet echt super extrovert, maar ook niet echt introvert. Ik vind het heel moeilijk om die eerste stap te zetten, maar met dit project probeerde ik uit mijn comfort zone te komen door dat juist wél te doen.

Skate je zelf ook?
Vroeger wel, en in Baltimore vroegen die skaters me ook vaak mee om op bepaalde spots te gaan skaten. Ze brachten dan een extra deck voor me mij mee terwijl ik er echt niks van kon. Maar ik probeerde toch mee te doen en dat vonden ze wel nice.

Had je eerder al skaters gefotografeerd?
Nee, nog nooit. Ik ben ook totaal geen skate fotograaf. Ik ben gewoon heel geïnteresseerd in menselijke thema’s en dingen die in mijn ogen minder bekend zijn bij de meeste mensen. Ook al zijn het dingen die mooi zijn of meer aandacht verdienen. Via mijn werk wil ik mensen dus juist met dat soort dingen of thema’s in contact laten komen.

Nog een laatste vraag: wat is je lievelingsfoto uit deze reeks?
Die ene foto van de rug van een skater die een sigaret aan het roken is met zijn bloot bovenlijf [zie hierboven, red.]. Daar zit een bepaalde gevoeligheid in die ik altijd in mijn werk probeer te steken, en in die foto is dat echt voelbaar. Tegelijk zijn ook al de aspecten die ik in de reeks probeerde te documenteren aanwezig in dat beeld: het lichaam, de houding ervan, hoe ze het verzorgen, hun levensstijl en dat kenmerkende geduld en wachten dat hoort bij het perfectioneren van hun tricks.

De hele ‘Hampden’ fotoreeks van Jules is van 5 t.e.m. 21 december te zien tijdens Opus One in de Romaanse Poort in Leuven. Daarvoor selecteerde BREEDBEELD 15 sterke fotoreeksen van afstudeerders, die ook gebundeld worden in een publicatie die je in verschillende onafhankelijke boekhandels gaat kunnen kopen.

Meer foto's van Jules vind je hieronder en op zijn Instagram.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen.

Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Volg VICE België ook op Instagram.