Miranda is eigenlijk het enige personage in Sex and the City dat ermee door kan

In Sex and the City staan vier archetypes centraal: de Slet, de Preutse, de Carrièrevrouw en de Vrijgevochten Heldin, schrijft Emily Nussbaum in the New Yorker. Carrie mag dan misschien de eerste vrouwelijke anti-held op televisie zijn, maar kijkende naar deze beperkte stereotypes kan ik niet anders dan me afvragen: is carrièretijger Miranda eigenlijk niet de enige die ik zou willen zijn? Om die vraag te beantwoorden, zette ik een aantal bepalende momenten van ieder personage onder elkaar:

• Deed ooit de uitspraak “Ik zie geen kleur, ik zie alleen veroveringen,” maar had het in diezelfde aflevering over de “grote zwarte piemel” van haar scharrel.
• Dumpte een man waar ze van hield omdat zijn penis te klein was.
• Zei dingen als “Ik geloof niet in Republikeinse of de Democratische partij – ik geloof alleen in feestelijke partijtjes.”
• Maakte zich schuldig aan een haatmisdrijf tegen een trans-sekswerker.

• Dwong haar toekomstige man eerst zijn rug te waxen voordat ze publiekelijk wilde uitkomen voor hun relatie, en kraakte daarna meerdere keren zijn uiterlijk af.
• Oordeelde constant over de seksuele keuzes van haar vriendinnen, ondanks dat ze eigenlijk met net zoveel (voornamelijk saaie en exclusief witte) mannen seks had.
• Is een Republikein.
• Is een racist die weigerde om iets te eten in een vijfsterrenresort omdat “het Mexicaans” was.
• Is objectief gezien de allerergste van de vier.

• Is nogal een slechte vriendin die verwachtte dat mensen haar geld leenden nadat ze zichzelf in de schulden had gewerkt door haar fetisj voor schoenen van 400 euro.
• Is als schrijver hartstikke onethisch (herinner je je de aflevering waarin ze over Roger Sterlings plasseksfetisj schreef en hem zo publiekelijk aan de schandpaal nagelde, waarna zijn carrière verpest was? Waaraan had hij dat verdiend?
• Gelooft niet in biseksualiteit en zei zelfs tegen een biseksuele man dat zijn geaardheid gewoon “een tussenstation was opweg naar Homo-stad.”
• Zeurde toen ze gedumpt werd via een post-it, terwijl ze die biseksuele man dumpte door zonder gedag te zeggen vertrok van het feest waar ze samen waren.
• Is een typische witte feminist: ze gelooft dat ze een vrijgevochten girlboss is die over seks schrijft, terwijl ze tegelijkertijd keihard oordeelt over haar “beste vriendin” Samantha toen zij een vrouw datete.
• Is een witte vrouw die denkt dat ze de naamketting heeft uitgevonden.
• Sprak met dit vreemde en misselijkmakende accent, wat een ongemakkelijke combinatie was van haatzaaierij en culturele toe-eigening. Vervolgens noemde ze trans-sekswerkers ‘the-up-my-ass players’.

• Deed even alsof ze lesbisch was om hogerop te komen in haar werk (een door mannen gedomineerd advocatenkantoor, waar alle getrouwde partners ervan uitgingen dat ze lesbisch was en een afspraakje voor haar regelden met een vrouw).
• Overanalyseert alles en valt daardoor uit tegen de mensen die van haar houden (herkenbaar).
• Vroeg zich af of ze seks kon hebben met een broodje (begrijpelijk).
• Is tegen rimmen.

Toegegeven, ook Miranda heeft haar tekortkomingen – de ergste daarvan is, naar mijn mening, dat ze zo fel tegen rimmen is – maar ze werd onterecht neergezet als de cynische bitch van de serie. Wanneer je de serie nu terugkijkt, valt al gauw op dat ze een veel betere optie is dan de andere drie. Miranda had het écht allemaal: een succesvolle carrière, een huis in Brooklyn, een partner, een baby, en zelfs een hond.

Dus de volgende keer wanneer iemand vraagt welk personage van Sex and the City jij wil zijn, denk dan twee keer na: een Charlotte (een Republikein), een Carrie (een slechte vriendin), een Samantha (iemand die een transvrouw aanviel) of een Miranda (de toekomstige gouverneur van New York)?