De ‘Boze Witte Man’ verdient een betere talkshow dan Jensen

Bang dat je iets mist? Begrijpelijk. Daarom hebben we een nieuwsbrief met onze beste stukken, video’s én winacties. Schrijf je in!

Vorige week ging het in de Tweede Kamer over kernenergie, Emile Ratelband stond volop in de aandacht, en Robert Jensen heeft een programma op televisie. Als je even niet oplet zou je zomaar tot de conclusie kunnen komen dat we in het jaar 2001 leven.

Maar de realiteit is dat het 2018 is, en dat iemand het idee heeft opgevat om Robert Jensen maar weer eens een programma op de televisie te geven, en hij houdt het al drie afleveringen vol. In Jensen laat hij volgens zichzelf “een ander geluid horen.” Anders dus dan wat alle andere talkshows (zoals Pauw, DWDD en RTL Late Night) laten zien. Volgens Jensen zijn alle media veel te links, en daar gaat hij wel even verandering in brengen.

We zijn nu drie afleveringen onderweg, en als er één conclusie is die je daaruit kunt trekken is het wel dat Jensen zijn belofte nakomt: zijn show is anders dan alle andere programma’s op tv, en hij is beslist niet links. Daar is alleen alles ook wel mee gezegd. Los van of je het eens bent met de ideeën en meningen van Robert Jensen, is het programma namelijk echt niet zo goed.

Jensen probeert een soort crossover te zijn tussen een talkshow met gasten en een late night show zoals Arjen Lubach die heeft. Dat laatste doet hij door af en toe een vooraf geschreven grap te vertellen of een bewerkte video te laten zien. Die grappen zijn alleen objectief niet grappig. In de aflevering van deze week ging het over de I Amsterdam-letters die weg moeten. Jensen maakte als grap dat de letters dan wel vervangen zullen worden door “I Am Femke Halsema.” Omdat Femke Halsema burgemeester van Amsterdam is, snap je? Dat ís niet eens een grap. Er is letterlijk niets grappigs aan.

De gemeente Meppel liet deze week als geintje de letters ‘I AMeppel’ in het centrum van het Drentse dorp plaatsen. Dit is een betere grap dan die van Jensen, want er zit nog iets van een woordspelinkje in. Als de gemeente Meppel betere grappen maakt dan jij, gaat er iets niet goed, Robert.

Zijn gasten hadden het programma best kunnen redden. Want hoe ver je qua mening ook van ze afstaat, Nigel Farage, VS-ambassadeur Pete Hoekstra en Thierry Baudet zijn in potentie interessante talkshowgasten. Grote namen, die blijkbaar wel zin hadden om zich door Jensen te laten ondervragen, in de wetenschap dat ze een stuk minder tegengas zouden krijgen dan bij Pauw of DWDD. En dat is ook wel zo, alleen is de manier van interviewen van Jensen zo irritant dat zelfs zijn gasten niet heel blij zullen zijn met de host. Wat Jensen doet is namelijk niet vragen stellen of de gast zijn verhaal laten doen, maar zélf een heel verhaal afsteken over het onderwerp waarvoor de gast is gekomen (zoals Trump, of de Brexit), waarna hij alleen maar bevestiging van zijn eigen gelijk zoekt bij die gast. Op die manier komt de kijker vrijwel niets te weten over de standpunten en ideeën van de gasten, maar leren we alleen maar meer over de totaal irrelevante meningen van Robert Jensen.

Verder zijn de onderwerpen die Jensen aansnijdt totaal niet origineel. Het klimaat (of hoe klimaatverandering eigenlijk onzin is), een wereld waarin geen grenzen bestaan (zoals links die voor ogen zou hebben) of hoe erg #MeToo zou zijn doorgeslagen, en de corruptie van de ‘linkse media’ zijn onderwerpen die elke dag al voorbijkomen op De Dagelijkse Standaard en The Post Online. De kijker doet geen enkel nieuw inzicht op, maar wordt alleen maar bevestigd in zijn eigen gelijk. Robert Jensen klaagt verder eindeloos over alle dingen die je volgens hem niet meer zou mogen doen of zeggen (dat je dunne vrouwen mooier vindt dan dikke, bijvoorbeeld) maar vergeet daarbij dat hij op dat moment, op prime time, op televisie, precies al die dingen aan het zeggen is. Wat mag er dan precies niet? Jensen verzint allerlei situaties, waar hij zich vervolgens heel boos over maakt.

En dat is zonde. Er zijn vast genoeg boze witte mannen die af en toe naar een programma willen kijken waarin rechtse politici en andere gasten hun verhaal doen, zonder dat tafeldames, presentatoren of anderen erdoorheen briesen om te laten zien hoe erg ze geen gelijk hebben. Maar wat Jensen doet is misschien nog wel erger: die probeert zich zo erg op te likken bij zijn gasten, dat ze dáárdoor niet de gelegenheid krijgen om hun verhaal te doen.

Waarom moet ‘de talkshow voor boze witte mensen’ zo’n wanstaltige show zijn, waarin wordt gelachen om #MeToo, en waarin vrouwen die kritisch over het programma zijn worden weggezet als “dikke, domme gans” of “verschrikkelijk wijf,” zonder verder inhoudelijk op de kritiek in te gaan?

Als de enige tv-persoonlijkheden die je vertegenwoordigen Robert Jensen en Johan Derksen zijn, is het niet zo gek dat je als boze witte man zo boos bent.