Lelijke gamelaptops laten de koelpasta van mijn hart smelten

Het is moeilijk om te geloven, maar er was een tijd dat het schaamte opriep om een computer te bezitten en ook nog te weten hoe die werkte.

Maar dat is een ver verleden. Jaren 90-shit. Computers waren niet essentieel, maar slechts ‘handig om te hebben’.

Ze waren beige. Er zaten domme turbo-mode-knoppen op die niks deden, en de enige reden dat je ze had was omdat je Wolfenstein of Diablo speelde op de inbelverbinding.

De acceptatie van gamers als een bevolkingsgroep met bestaansrecht groeide langzaam over de jaren.

Apple vatte het probleem bij de kraag: wat als computers niet zo fucking lelijk zouden zijn. Wat dan? Ze vervingen de beige schaamtedozen met bubbelige, snelle tablet-achtige computers, en de rest is geschiedenis.

De Apple-revolutie leek volledig, maar zoals bij elke revolutie blijft er een kern over van mensen die in het vorige tijdperk zijn blijven hangen. Zij hangen een esthetiek en logica aan die door de revolutie hopeloos verouderd lijkt. Maar die de kop opsteekt als de revolutie het karakter van permanentie heeft aangenomen, en er behoefte ontstaat naar een nieuwe revolutie.

Wat nou als computers lelijk waren en veel moeilijker te gebruiken?

Dat is wat het motto moet zijn van veel moderne computergamers. Je kent de look: zwart, rood, harde hoeken, grills, chroom, en regenboog-leds. Voor de mensen die dat mooi vinden, of het accepteren omdat ze hardware nodig hebben die er nu eenmaal zo uitziet, is is de CES-beurs in Las Vegas als de fashion week van Parijs.

En het nieuwe seizoen van onpraktische machines – zwaar, lelijk, megasnel – is weer zalig.

De game-esthetiek heeft zich verlegd naar de keyboards, muizen en onderdelen, maar de laptop blijft de voorhoede. Anders dan een desktop of een videokaart, is de laptop een ding dat je daadwerkelijk mee de wereld in neemt. Je showt het aan de wereld: kijk, ik ben een guy die van fucking lelijke computers houdt. Net als het Apple-logo wazemt het een bepaalt soort klasse uit, maar dan geheimzinniger. De gaminglaptop is een uithangbord voor alles wat nieuw is.

Kijk even naar de ASUS ROG (Republic of Gamers) 2019, het moederschip voor gamers dat dit jaar gelanceerd is:

Ik heb sinds de jaren negentig niet meer zo’n stevige laptop gezien. Ik weet niet eens of ik het wel een laptop kan noemen. Als je op een knop drukt, verschijnt er een gigantisch ROG logo op 5 kilo wegende apparaat. Je kunt het toetsenbord loskoppelen, dat net als het scherm een standaard heeft.

De reden dat het ding zo dik is, is omdat het tjokvol gierende ingewanden zit. Een Intel Core i9 CPU, en een Nvidia 20-serie RTX GPU – een kaart die zo snel is dat er nog maar een paar spelontwikkelaars hun voordeel mee doen.

ASUS pronkt graag met deze gore machines op CES.

ASUS is niet de enige. Samsung wil de gamelaptopmarkt ook veroveren, compleet met apparaten die gameresthetiek ademen. Hun apparaten hebben niet zo’n dik logo als de ROG, maar de Odyssey voldoet aan alle andere kenmerken. Door het middenscharnier ziet het eruit als de monoliet uit 2001: A Space Odyssey. Het ontwerp ziet er al met al onnodig ongecontroleerd uit, maar wel sick, en dat is wat belangrijk is.

Dit zijn producten die dit jaar misschien gaan verschijnen. Soms komen dit soort showmodellen niet eens op de markt, maar het is inspirerend om de over de top ontwerpen te zien. Veel inspirerender dan alles wat je tegenwoordig in een Apple Store aantreft in elk geval. Het zal waarschijnlijk wel duur zijn, maar op z’n minst proberen ze iets nieuws.

Volg Motherboard op Facebook, Twitter en Flipboard.