Hé Ronnie Flex, het is ontzettend dapper dat je je hebt laten opnemen in rehab

Hé Ronnell,

Ik ga maar gelijk eerlijk zijn: ik schrok behoorlijk toen ik gisteren las dat je bent ingecheckt in rehab. Je zag er zaterdag op Noorderslag gewoon gezond uit – al weet ik natuurlijk dat dit niets zegt over hoe lekker je daadwerkelijk gaat. M’n eerste reactie op je tweet was: wow, oké, ik hoop dat het goed gaat, maar laat ik afwachten tot ik meer weet. M’n tweede reactie was: wow, misschien is het beter voor hem om even helemaal van social media af te blijven. Maar goed, wat weet ik nou? Vooral blijven doen, als je je daar beter door voelt. Toen je even later opriep om een brief te sturen kon ik natuurlijk niet achterblijven. Althans, ik doe het voor het gemak even hier, zo verspillen we tenminste geen waardevol papier.

Weet je, niet bijzonder lang geleden betrapte ik mezelf op een gedachte die zo walgelijk is dat ik me lichamelijk onpasselijk voel als ik eraan terugdenk. Ik stond op station Meppel – een buitengewoon vruchtbare plek voor walgelijke gedachtes – op de trein te wachten en ondertussen naar Mac Millers Faces-mixtape te luisteren. Net toen de track Friends was afgelopen – waarin hij heel gedetailleerd bespreekt dat hij zo veel coke snuift dat hij geen idee heeft of hij dood is of nog leeft ­– dacht ik: jeetje, wat is het jammer dat hij is afgekickt. Want eigenlijk vind ik alles wat hij nu maakt zoutloos en oninteressant. Maar hij lijkt nu wel gezond, gelukkig en verliefd.

Zoals ik al zei is dat een verwerpelijke gedachte. Maar als fan, zeker als je ook nog eens overtuigd bent een uitmuntende muzieksmaak te hebben, verlies je nou eenmaal makkelijk de artiest achter de muziek uit het oog. Ook als je alle nieuwtjes en social media volgt. Teringslecht gaan, op welke manier dan ook, wordt gezien als een waardevolle inspiratiebron. Drugsverslaving? Dope. Depressie? Klinkt sick, zeker over een trapbeat. Een gebroken hart? Nergens komen betere liefdesliedjes uit voort. Geen wonder dat XO Tour Llif3 een van de grootste hits van het afgelopen jaar is.

De gedachte dat het vanzelfsprekend is dat een artiest flink moet lijden om zijn of haar beroep uit te oefenen is romantisch, maar ook ontzettend schadelijk. De verheerlijking van het opofferen zit enorm diep geworteld in onze maatschappij. Ga naar de 28e verjaardag van een willekeurig persoon, en ik durf te wedden dat een van de aanwezige gasten met een plak leverworst in de hand zegt dat een kans op de Forever 27 Club helaas voor eens en altijd is verspeeld. Het is een eer om voor eeuwig in één adem genoemd te worden met een lijst tamelijk geniale mensen die vrijwel allemaal ongelukkig of drugsverslaafd stierven, en daarmee een perfecte illustratie van hoe gevaarlijk er soms wordt gedacht.

Het is belangrijk dat we hier bewust van zijn, en een manier waarop we dat kunnen worden is door erover te praten. Een mooi voorbeeld hiervan is bovenstaande alinea, want wat daar staat is ongeveer wat Lucky Fonz III mij vertelde over psychische gezondheid in de muziekindustrie toen ik hem sprak in het panel dat wij met Noisey organiseerden op Eurosonic afgelopen weekend. Het zijn nieuwe inzichten die ik heb vergaard, puur door erover in gesprek te gaan met mensen die meer verstand van zaken hebben dan ikzelf.

Vorige week dachten we met Yams Day allemaal aan A$AP Yams, die in 2015 overleed aan een overdosis. Precies een dag na die herdenking overleed Fredo Santana. De tragische dood van Lil Peep is amper twee maanden geleden, en als we terug in de tijd gaan zien we genoeg andere voorbeelden van hoe fout het kan aflopen. Ik weet dat er in Amerika een hele generatie rappers is die bekend staat om het nemen van alles wat ook maar enigszins verdovend is, en ik ga er zonder feiten blind vanuit dat het probleem in Nederland niet bestaat of in ieder geval niet zo groot is. Puur omdat het hier minder vaak terugkomt in de muziek. Juist daarom is het zo waardevol dat je eerlijk aangeeft dat je jezelf laat opnemen, waar het ook voor is. Ook al doe je het gewoon om een signaal af te geven.

Begrijp me niet verkeerd, ik wil je totaal niet vergelijken met bovengenoemde rappers en artiesten. Ik weet totaal niet waarvoor je bent opgenomen – laat staan of je probleem levensbedreigend is. De reden waarom je daar zit is totaal irrelevant, het is niet belangrijk. Wat hier wel belangrijk is, is dat je laat zien dat er voor verslavingen of andere psychische problemen altijd hulp geboden wordt, zolang je daar zelf voor openstaat. En ook dat maakt jou een hele grote speler.

Het ga je goed,

Wouter van Dijk, en de hele Noisey redactie.

PS: Het is oké als de NORI EP wat later komt. We wachten wel.