Ik huurde een vriend in om te zien of het mijn eenzaamheid kon genezen

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief. Ik ben in het Natuurhistorisch museum in Londen. Voor me staat een model van een baby in de baarmoeder. Mijn vriendin Kay en ik kijken grijnzend naar het opgezwollen voorhoofd, de minuscule, samengebalde handjes en het lange, roze rietje waardoor het kind eten naar binnen zuigt. “Moet je je voorstellen hoe ranzig het voelt om dat in je buik te hebben,” zeg ik. “Uhhu,” zegt Kay. “Net als die scène in Alien, waar dat grijze ding uit iemands borstkas komt gekropen.”

Kay en ik zijn het eigenlijk overal wel over eens: hoe sexy Jake Gyllenhaal is, hoe kalmerend een Liverpools accent klinkt, hoe we allebei niet van plan zijn om de vrijwillige bijdrage voor ons museumbezoek te betalen. Ik zou bijna vergeten dat ik Kay betaal om deze tijd met mij door te brengen. Ze verdient 22 euro per uur, puur om mij te doen geloven dat ze iets om me geeft. En ze is er behoorlijk goed in.

Ik heb Kay gevonden op rentafriend.com, een website waar je (voor een maandelijkse bijdrage van ongeveer 22 euro) iemand uit een database van 621.585 mensen kan kiezen, om gewoon mee te hangen. De site is opgestart in 2009 en was een idee van huidige CEO Scott Rosenbaum, die zich afvroeg waarom er zoveel datingsites bestonden, maar geen enkele site voor platonische relaties.

Net als de huur-een-familie-industrie in Japan en het groeiende aantal bedrijven dat je in staat stelt om rouwende mensen in te huren voor je eigen begrafenis, klinkt een service waar je vrienden kan huren als een van de vier ruiters van de Apocalyps. Maar in een samenleving waarin overwerk en social media ons allemaal op eigen eilandjes achterlaten is het niet eens zo’n gek idee. Uit onderzoek van de BBC bleek dat een op de drie Britse jongeren zichzelf zou omschrijven als “sociaal geïsoleerd”, en dat volwassenen doorgaans slechts twee mensen kennen die ze genoeg vertrouwen om ze persoonlijke dingen te vertellen. Dat we hier niet gelukkig van worden is duidelijk: een derde van de ondervraagden geeft aan zich vaak of heel vaak eenzaam te voelen.

Ik sta buiten de metrohalte van South Kensington te wachten als ik een appje krijg van Kay. “Sorry, ben iets later! x.” Zodra ze er is, geven we elkaar een knuffel. Ik begraaf mijn neus in haar jas van nepbont. “Sorry dat ik te laat ben!” zegt ze. Geen probleem, antwoord ik – ik was eigenlijk wel blij dat ze te laat was, want ik was het zelf ook. “Dat is het beste wat er is, als iemand te laat komt, want dan hoef je zelf ook niet meer zo te haasten,” lacht Kay. “Of als iemand een avondje afzegt waar je sowieso al geen zin in had.” Ik mag haar nu al, maar ben me er ook van bewust dat ze het toch wel met me eens zou zijn, ongeacht wat ik ook zou zeggen. Het is immers haar baan om mij de komende paar uur een goede tijd te bezorgen. Ik overweeg eventjes om te zeggen dat ik dol ben op Piers Morgan, alleen om te zien hoe ze zou reageren.

We lopen het museum binnen. Bij een opgezette giraffe vertelt Kay me dat ze 21 jaar oud is en economie studeert aan de Universiteit van Brighton. In haar vrije tijd investeert ze geld in aandelen, een hobby waar ze haar werk van wil maken na haar opleiding. Het komt dus goed uit dat haar drie meest vaste cliënten in de financiële sector werken, en ze van een van hen ook nog eens gratis bijles krijgt.

Kay begon haar carrière als huurvriend toen ze op Google zocht naar manieren om snel geld te verdienen, en zo Rent-a-Friend tegenkwam. Ze ziet haar cliënten ongeveer eens in de twee weken. Een gemiddelde sessie met een cliënt duurt drie tot zes uur; soms verdient ze met één afspraak genoeg om haar maandhuur te betalen.

Kay vergelijkt het werk met dat van een therapeut. “Als je iemand vraagt hoe het gaat, krijg je haast nooit een antwoord als: ‘Het gaat kut, ik kan amper m’n rekeningen betalen, ik erger me kapot aan m’n moeder.’ In plaats daarvan zeg je iets als: ‘Ja, gaat prima! Met jou?’ Met dit werk maak ik vaak mee dat mensen over hun problemen willen praten.”

Ik vraag Kay waarom ze denkt dat er meer mannen zijn die haar inhuren dan vrouwen. “Vrouwen kunnen tegen hun vrienden klagen, maar bij mannen is dat toch anders – er rust nog steeds een stigma op mannen die emoties tonen,” zegt ze. “Mijn cliënten schamen zich vaak om zich kwetsbaar op te stellen.”

Het is geen grote verrassing dat juist bankiers voor Kay’s tijd willen betalen. Hun drukke werkschema’s zorgen ervoor dat ze vaak pas om elf uur ’s avonds hun kantoor verlaten, en er de volgende ochtend weer om zeven uur moeten zijn, waardoor er bijna geen tijd overblijft voor sociale dingen. “Werken in de financiële wereld is deprimerend,” zegt Kay. “De hele sector is zo competitief dat er bij elke verkeerde beweging gelijk duizend anderen klaarstaan om je baan in te pikken. Je bent vervangbaar, je doet er totaal niet toe.”

We lopen langs paarse hersenen en diagrammen van minuscule aders in een mensenarm. Ik vertel Kay over specifieke details van mijn leven: hoe ik bij mijn eerste spinningles een beurse vagina opliep, en dat ik soms zoveel zout eet dat ik het praktisch als dipsaus gebruik. Ik weet dat ik saaie verhalen aan het ophangen ben, en het maakt me niks uit. Normaliter doe ik beter m’n best om interessant te zijn als ik met vrienden ben, ook omdat ik graag aardig gevonden word, maar omdat ik Kay hiervoor betaal weet ik zeker dat zij iets concreets aan deze ervaring zal overhouden. Dat werkt ontspannend – een vriendschap zonder iemand te moeten imponeren.

Als Kay me ergens advies over geeft, klinkt ze vaak een beetje als Oprah, wat niet heel verrassend is als je bedenkt dat What a Time to be Alone: The Slumflower's guide to why you are already enough een van haar lievelingsboeken is. Ze zegt dingen als: “We besteden te weinig tijd aan uitzoeken wat we echt leuk vinden,” en “Je hebt twee oren en een mond voor een reden: je moet twee keer zoveel luisteren als praten.” Kay is de Yoda van onze generatie. Een soort Rupi Kaur, maar dan goudeerlijk. Een boek voor op de koffietafel, met pastelkleurige illustraties op de omslag.

Na een tijdje worden onze gesprekken wat existentiëler van aard. “Ik geloof niet dat dinosaurussen echt hebben bestaan,” zegt ze terwijl ze in de glazen ogen van een velociraptor kijkt. “Dat is een van mijn geheimen. Als ik het aan mensen vertel, verklaren ze me voor gek.” Ik vraag haar waar ze nog meer in gelooft.

"Dat we leven in een holografische simulatie van het echte universum.”

“Zoals in The Matrix?”

"Ja. Persoonlijk heb ik een hoop ervaringen gehad die erop wijzen dat er meer is dan wij zien: dat het leven uit meer bestaat dan geboren worden, werken en geld verdienen. Geld dat niet eens iets betekent – dat geld waarde heeft hebben wij mensen ook maar gewoon verzonnen.” Ik vraag haar of ze vaker over dit soort dingen met haar cliënten praat, of dat ze meer terughoudend is. “Nee, dat schrikt ze waarschijnlijk af. Soms, als ik nog wat met iemand ga drinken, raak ik een beetje te veel op m’n gemak. Ik had het een keer met een vaste klant over Brexit, en zei dat we een tweede referendum zouden moeten houden, omdat een hoop mensen die drie jaar geleden vóór hadden gestemd inmiddels overleden zijn. Hij was nogal beledigd door die opmerking. Ik dacht: o shit, ik had beter m’n mond kunnen houden.

We drinken een kopje koffie, en onder het genot van twee absurd dure vegetarische saucijzenbroodjes vertelt Kay me meer over haar eigen verleden. “De jongen die mij ontmaagd heeft, is ‘m daarna gelijk gesmeerd. Hij brak mijn hart en het maakte me erg onzeker – ik vreesde dat niemand me ooit nog leuk zou vinden. Het was ook nogal een ding dat mijn ouders streng gelovig zijn en vinden dat je alleen maar seks zou moeten hebben met degene met wie je gaat trouwen.”

Ergens vind ik het wel leuk dat Kay me dingen vertelt die ze waarschijnlijk niet tegen andere cliënten zou zeggen. Ik vraag haar wat ze de belangrijkste verschillen vindt tussen ingehuurde en echte vrienden. “Echte vrienden zeggen dingen die je misschien liever niet wil horen. Mensen houden er niet van om op hun fouten te worden gewezen – als ik dat doe denken ze: heeft ze nou echt het lef om dat te zeggen? Ze zoeken het dan niet bij zichzelf. Een keer vroeg een man me advies voor een persoonlijke kwestie, en was ik echt wat te bot. Ik zei: ‘Als je vrouw niet aan je behoeftes voldoet, moet je misschien maar op zoek naar iemand die jou wél op waarde schat.’ Hij schoot gelijk in de verdediging.”

Iedereen heeft vroeg of laat iemand nodig tegen wie je eerlijk kunt zijn. Iemand die je vertelt dat je beter niet uitgebreide stemberichtjes naar je ex kunt sturen terwijl je straalbezopen bent, of iemand die je er subtiel op wijst dat je tijdens het eten aan het smakken bent en dat een nogal walgelijk geluid maakt. Echte vrienden trekken recht wat krom is. Gehuurde vrienden doen dat niet.

Als ik van de bushalte terug naar huis loop, krijg ik een berichtje van Kay. “Dankjewel voor vandaag, ik vond het heel leuk! x.” Ik vind het moeilijk in te schatten of ze dit nou meent of niet, zoals ik het ook lastig te peilen vind of ze al die persoonlijke dingen vertelde omdat ze dat echt wil, of omdat ze betrokkenheid wil veinzen. Hoe dan ook voel ik me wel daadwerkelijk minder alleen.

Terwijl Kay de trein pakt naar Brighton, vraag ik me af of ze in de toekomst, als ze eenmaal een goed betaalde baan heeft, óók in staat zal zijn om een vriend te huren. Geplaagd door eenzaamheid, op haar veeleisende kantoorbaan, waar ze tot in de late avonduurtjes met wat afhaalnoedels achter haar beeldscherm zit weg te kwijnen. Dan hoop ik toch wel dat ze ook een echte vriend heeft die haar kan zeggen dat het wel weer welletjes is geweest.

@annielord8