Het gigantische skelet van een uitgestorven reus, de stellerzeekoe, is deze maand opgegraven op een Siberisch strand. En deze zeldzame ontdekking wordt nog eens extra special omdat het skelet heel erg compleet is.De stellerzeekoe (Hydrodamalis gigas) had het ooit lekker naar zijn zin in het koude water rond de Russische Komandorski-eilanden. Dat is een groep van zeventien retekoude verlaten eilanden in de Beringzee. Rond 1768 was het gedaan met het vrolijke geflipper van dit dier. Wij mensen vonden z'n vlees lekker en maakten nog wel eens een jas van z'n huid.
Advertentie
Beeld: Komandorsky Nature Reserve
Dit skelet werd gevonden in het Komandorsky-natuurreservaat, één van de gegadigden om op de Werelderfgoedlijst te komen. De Russische wetenschapper Marina Shitova die onderzoek doet naar de zeehonden in het gebied, was de eerste persoon die de ribbenkast van het beest uit de grond steken.Het kostte acht mensen vier uur om het beest helemaal uit te graven. Het blubberdier was vijf meter lang en dan misten z'n schedel en een aantal ruggenwervels nog. Volwassen dieren konden meer dan zeven en een halve meter lang worden en zeven tot negen ton wegen. Op een paar walvissen na was de stellerzeekoe waarschijnlijk het grootste zoogdier van het Holoceen.In 1987 werd al een compleet beest van drie meter lang op Beringeiland gevonden. Maar dat dier is sindsdien uit elkaar gehaald.
Een tekening van een stellerzeekoe. Beeld: Biodiversity Heritage LibraryWat deze ontdekking zo bijzonder maakt is dat de meeste stellerzeekoeien in musea samenraapsels van allerlei verschillende dieren zijn. Alleen het Finse Natuurhistorische Museum in Helsinki beweert een volledig exemplaar in hun bezit te hebbenHet is uniek dat de stellerzeekoe tot in de achttiende eeuw heeft overleefd. Bijna geen enkele van de megafauna hield het zo lang vol. Rond die tijd waren andere giganten als de reuzenluiaard en de moa al lang uitgestorven. Zo niet de stellerzeekoe. Deze vriendelijke reuzen trokken naar de Beringzee en vermaakten zich goed in hun dikke blubberjas. Ze aten daar vooral zeewier en leefden in grote sociale groepen. En onderzoekers die de kans hadden om ze in de achttiende eeuw te observeren, zeiden ook dat de dieren monogaam leefden.
Advertentie
Het verhaal gaat dat zeekoeien ook rouwden om dode blubbervrienden. Dit werd ook omschreven in 1751:
“Het uiterst curieuse bewijs van hun affectie was toen wij een vrouwtje hadden gevangen en het mannetje haar met al zijn kracht probeerde te bevrijden. Toen dit tevergeefs bleek, bleef hij haar naar de kust volgen, ook al bleven wij hem slaan. En toen zij dood was, kwam hij steeds onverwachts en pijlsnel naar haar toe. Toen we de volgende dag, vroeg in de morgen, terugkwamen om haar vlees te verwerken, vonden we het mannetje nog steeds wachtend naast zijn geliefde…”
Het meeste dat we over de soort weten komt dus uit dit soort achttiende-eeuwse manuscripten. Het dier heeft zijn naam te danken aan de Duitser Georg Steller die het dier als eerste omschreef in 1741. Hoewel zijn notities tegenwoordig erg waardevol zijn, was Steller toentertijd niet bekend met het concept van uitsterven.
Image: Komandorsky Nature Reserve
Maar in 1812 was het voor zijn mede-Duitser Georg Heinrich von Langsdorff al wel duidelijk hoe het met het lot van het beest gesteld was: ”Het lijkt daardoor erg waarschijnlijk dat ondanks dat de soort veertig jaar geleden nog leek te bestaan, deze nu onderdeel is van de soorten uit het dierenrijk die verloren zijn gegaan.”De overheid van Komandorsky wil het dier in het bezoekerscentrum van het reservaat tentoon te gaan stellen. In de hoop zo toekomstige generaties te leren over uitgestorven dieren op de Komandorski-eilanden.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
Beeld: Komandorsky Nature Reserve
Dit skelet werd gevonden in het Komandorsky-natuurreservaat, één van de gegadigden om op de Werelderfgoedlijst te komen. De Russische wetenschapper Marina Shitova die onderzoek doet naar de zeehonden in het gebied, was de eerste persoon die de ribbenkast van het beest uit de grond steken.Het kostte acht mensen vier uur om het beest helemaal uit te graven. Het blubberdier was vijf meter lang en dan misten z'n schedel en een aantal ruggenwervels nog. Volwassen dieren konden meer dan zeven en een halve meter lang worden en zeven tot negen ton wegen. Op een paar walvissen na was de stellerzeekoe waarschijnlijk het grootste zoogdier van het Holoceen.In 1987 werd al een compleet beest van drie meter lang op Beringeiland gevonden. Maar dat dier is sindsdien uit elkaar gehaald.
Image: Komandorsky Nature Reserve
Maar in 1812 was het voor zijn mede-Duitser Georg Heinrich von Langsdorff al wel duidelijk hoe het met het lot van het beest gesteld was: ”Het lijkt daardoor erg waarschijnlijk dat ondanks dat de soort veertig jaar geleden nog leek te bestaan, deze nu onderdeel is van de soorten uit het dierenrijk die verloren zijn gegaan.”De overheid van Komandorsky wil het dier in het bezoekerscentrum van het reservaat tentoon te gaan stellen. In de hoop zo toekomstige generaties te leren over uitgestorven dieren op de Komandorski-eilanden.