Ik testte een hoop ramadanhacks die een stinkmond moeten tegengaan

Er zijn drie mogelijke redenen waarom moslims tijdens de Ramadan niet met je willen afspreken: 1) zonder eten en drinken is het minder leuk, 2) jij bent niet leuk, 3) jij bent heel leuk, en daarom willen we je niet lastig vallen met een adem die deze maand geurt naar opgedroogde zweetsokken. Dat laatste is een onderbelicht maar wezenlijk probleem.

De geur van een lege maag wegwerken is moeilijk. Je lichaam gaat in het geval van een lege maag over op vetverbranding, waarbij ketonen loskomen die naar alles behalve bosviooltjes ruiken. Intussen maak je ook te weinig speeksel aan en hebben de bacteriën in je mondopening alle tijd om zich te nestelen. Als je dan ook nog de hele dag geen tandpasta of mondwater kan gebruiken, ben je gedoemd om kwalijk te rieken.

Gelukkig voor de moslims die meedoen aan de ramadan worden op fora, vage websites en in vastende vriendenkringen genoeg adviezen gedropt voor dit probleem. Ik verzamelde een aantal ramadanhacks tegen een slechte adem en testte ze uit, zodat jij het niet hoeft te doen.

Mijn adem liet ik elke dag op hetzelfde tijdstip evalueren door een vriendin, die zo onvoorwaardelijk van me houdt dat ze telkens met wonderbaarlijk weinig walging haar neus aan mijn adem zette. Ze gaf me elke dag een cijfer op een schaal van een tot vijf, waarbij één staat voor 'bosviooltjes' en vijf voor 'door maden aangevreten vlees'. Op een dag zonder hacks ben ik overigens op z'n best een drie, volgens mijn vriendin.

Tip 1: Je tong schrapen met een tongschraper

De methode: Een atheïstische vriend zweert bij tongschrapers: na elke poetsbeurt schraapt hij letterlijk een laagje bacterie van zijn tong af, om voor de rest van de dag fris uit zijn mond te waaien. Klinkt logisch, maar je moet er niet te lang over nadenken omdat het er ook uit ziet als iets is dat psychopaten in films doen. Ik geef het een kans.

De test: Een tongschraper koop je in tegenstelling tot wat je zou denken, niet in een speciaalzaak voor masochisten, maar gewoon bij de apotheek. Ik kies de duurste, want als iets meer kluiten kost, werkt het waarschijnlijk beter – zo leert de consumptiemaatschappij ons. Ik reken zes euro vijftig af voor een stukje plastic. Jammer, de andere 'tongreinigers' die naast de schrapers liggen klinken toch minder eng. "Maar niet elke tongreiniger is ook een tongschraper," wordt me verteld. Over de wereld van tonghygiëne valt nog te leren.

Omdat ik mijn tanden overdag niet poets, geef ik mijn tong elke twee uren een goede beurt.
Het blijkt toch ongemakkelijk, om vlak voor een zakelijke afspraak in de wc van een hotellobby een tongschraper uit een boterhamzakje te halen, zeker als je in het hok naast je gerommel hoort en weet dat ook iemand anders dan jij je schraapgeluiden moet aanhoren.

Het resultaat: Toegegeven, dit is een originele manier om meurende bacteriën te verwijderen zonder je vasten te moeten verbreken, maar ook een vervelende. Als je je niet goed verstopt, zie je er voor de buitenwereld uit alsof je met een kaasschaaf je tong aan het bewerken bent, en na zes keer schrapen ging het mijn tong irriteren. En mij ook: ik merkte dat de schraper na een paar keer helemaal niet zoveel plaque meer meenam. Of het het waard was om mijn tong een hele dag lang het gevoel te geven dat er net een volle bak kiwi's overheen was gegaan, kon alleen mijn vriendin vertellen: "Het valt wel mee met de geur, je krijgt een dikke drie." Ik kan dus concluderen dat mijn adem niet beter of slechter ruikt dan gisteren. Dat de lap in mijn mond nu verschroeid aanvoelt, heeft weinig opgeleverd.

Tip 2: Levende gist op je tong laten bubbelen

De methode: Volgens een tip van Oma Weet Raad verdwijnt een slechte adem door gist op je tong te laten inwerken. Je moet voor het eten een beetje gist verdelen over je tong, het vijf minuten laten werken, en daarna ook nog eens kauwen op een blad citroenmelisse.

De test: 's Nachts voor het slapengaan, dus bij de suhoor (het eten voor zonsopgang, red.) brokkel ik stukjes van de gist af en leg die op mijn tong. Vrijwel meteen begint het een dikke smurrie te vormen in mijn mond, en intens zuur te smaken. De zure smaak doet een beetje denken aan rauw deeg en dat is zo erg nog niet, maar het idee dat er schimmel op mijn tong zit maakt de ervaring toch een beetje onprettig. Daarbij komt dat ik niet kan slikken, omdat de vieze smurrie dan zou meekomen. Ook blijft het gistgoedje aan mijn gehemelte plakken, waardoor ik er in principe vijf minuten lang bij zit als een kwijlende bordeauxdog. Als de door oma voorgeschreven tijd verstreken is, spoel ik de gist, die inmiddels aanvoelt als een kleipapje, onder de kraan van mijn tong af. Om de smaak weg te spoelen, is een blad citroenmelisse inderdaad wel aan te raden ter verfrissing.

Het resultaat: De hele dag lang proef ik achterin mijn keel een zure smaak. Niet aangenaam, maar hé, een mens moet opofferingen maken om de mensen in z'n omgeving te beschermen van de nog ergere dingen in het leven, zoals een muffe adem. Toch blijken mijn opofferingen weinig uitgehaald te hebben: ik krijg het erg precieze cijfer 4,3.

Tip 3: Op bossen peterselie kauwen

De methode: Tegen deze hack, die veelal langskomt op Turkse websites en tv-zenders, zag ik het meest op, dus ik heb 'm voor het laatst bewaard. De methode is nog simpeler dan die van de tongschraper: je kauwt op bosjes peterselie. Dit zou namelijk dé tip voor vastende mensen tijdens de Ramadan moeten zijn, omdat peterselie je smoel preventief voor de rest van de dag beschermt, vertelde een nieuwslezer vorig jaar. Wees er alleen niet te zuinig of ongeduldig mee, is mijn advies. Laat de olie uit de plant maar lekker vrijkomen, trek er gerust een halfuur voor uit.

De test: Nu klinkt peterselie wel onschuldig, maar wat sommigen met koriander hebben, heb ik met peterselie: ik heb een gen dat het naar zeep laat smaken. Gelukkig maakt zeep ook schoon, dus het zal allemaal wel. Ik haal voor nop een paar bossen peterselie bij de Turkse winkel, en besluit als laatste maaltijd bij de suhoor ongeveer een halve bos weg te kauwen, om daarna mijn tanden te poetsen. Ik doe er zeker twintig minuten over om het weg te krijgen en stop wanneer ik misselijk word.

Het resultaat: De peterselie gaf een enigszins frisse smaak af, maar niet het bevredigende gevoel van volledige frisheid dat me beloofd werd. Ik kan me goed voorstellen dat deze truc beter werkt als je het bij bosjes eet, maar mijn mutatie tegen peterselie houdt me tegen. Vriendin is in ieder geval teleurgesteld. "Sorry dat ik dit moet zeggen", begint ze, "maar je adem is eerder slechter dan beter geworden. Maar dat ligt vast aan de peterselie zelf!!" Sure. Het wordt toch een 4,5.

De eindstand is onbevredigend: keihard bewijs voor of tegen deze ramadanhacks is er niet, maar er zit wel een teleurstellende bijsmaak aan. Je mist niets als je de hacks niet uitprobeert, stinken doe je sowieso, maar aan de andere kant heb je ook niets te verliezen. Zoals mijn vriendin me geruststelde: "de ene vastende mond is de andere niet".