De vluchtelingen in Griekenland die stoom afblazen met vechtsport

Het is donderdag, één uur ’s middags en we staan in Pedion tou Areos, een van de grootste parken van Athene. Zo’n vijftien mensen, vooral mannen van tussen de 16 en 22 jaar, komen hier sinds september 2020 elke dag samen om vier uur lang hun vechtsporten te beoefenen. Ze worden geholpen door Hamid Norusi, een dertigjarige Iraans-Afghaanse kickboxkampioen en vluchteling, die ze de fijne kneepjes leert van boksen, kickboksen en thaiboksen.

De zon is loeiheet, maar Majid, Zahra, Shabir en Iqbal – die allemaal uit Afghanistan zijn gevlucht – zijn wel zwaardere omstandigheden gewend. Nadat ze eenmaal in Griekenland waren aangekomen, kwamen de meesten in Moria terecht, waar toen een van de grootste vluchtelingenkampen van Europa zat – totdat het in september 2020 afbrandde. Sommigen van hen waren vroeger ook al ervaren vechters, voor anderen was het nieuw, maar bleek vechtsport een goede uitlaatklep om even niet aan de dagelijkse ellende te hoeven denken.

Kamp Moria, dat op het eiland Lesbos zat, had eigenlijk maar plek voor drieduizend migranten, maar tijdens de piek zaten er naar schatting 13.000. Mensen die er woonden of werkten noemden het een “levensechte hel”, waar veel te weinig basisvoorzieningen waren voor veel te veel mensen.

De sessies van Norusi worden georganiseerd door Yoga & Sports with Refugees, een ngo op Lesbos die vluchtelingen helpt om hun stress te verlichten door vooral flink te bewegen. Sinds de oprichting in 2017 is het project ook uitgeweken naar Athene, waar sporten als wandelen, yoga en MMA worden beoefend. “Hier kunnen we de meeste impact maken,” staat op de website van de organisatie, waar je ook kunt lezen dat het hun doel is om mensen hoop te laten houden op een veilig leven.

De vechtsporten, die zowel op het vasteland als op Lesbos worden aangeboden, zijn erop gericht om de “energie, woede en spanningen” van de migranten ergens op te richten en kunnen helpen om discipline te krijgen en je “emoties onder controle te houden,” aldus de ngo. In totaal hebben meer dan 20.000 mensen via dit project gesport. We spraken een aantal van hen die in Pedion tou Areos trainen over hun verhalen, hun tocht naar Griekenland en wat vechtsport voor ze betekent.

Alikhil kwam ongeveer anderhalf jaar geleden in zijn eentje vanuit Afghanistan via Turkije naar Griekenland toe. “Ik heb achttien dagen lang dag en nacht gelopen,” zegt hij. “Zonder eten of water.” Hij kwam aan in Thessaloniki en ging van daaruit naar Athene. “Ik was erg bang voor de politie, omdat ik geen papieren had.”

Alikhil was zeven maanden dakloos, dus vertoefde hij in hetzelfde park als waar hij nu traint. “Dat was erg moeilijk. Het ene moment was er heel veel regen, het andere moment was de zon veel te heftig.” Nu woont hij samen met andere Afghanen in een huis in Athene. Zijn huisgenoten hebben hem erg geholpen. Hij mag nog een half jaar in Griekenland blijven, maar heeft ook al gehoord dat hij zich met zijn twee broers, die in Duitsland wonen, mag herenigen. Hij hoopt dat hij er snel naartoe kan.

Alikhil is nu twee jaar aan het boksen. In Afghanistan hoorde hij altijd dat hij best goed was, maar er waren daar voor hem niet echt mogelijkheden om zich verder te ontwikkelen. Eenmaal in Griekenland begon hij in zijn eentje ’s nachts in het park te trainen. “Als ik verdrietig was, hielp het altijd om te boksen,” zegt hij. Na een tijdje begon hij ook met anderen in het park te trainen, waar hij een hoop van leerde.

“Ik wil wereldkampioen worden,” zegt hij. “Zodra ik in Duitsland kom wil ik me meteen inschrijven bij een vereniging.” Ook hoopt hij snel terug naar school te gaan en wil hij een aanvraag indienen om met zijn ouders, die in Afghanistan zitten, herenigd te worden.

De familie van Majid Ahmadi vertrok vanuit Afghanistan naar Iran toen hij 14 was. “Toen begon ik met thaiboksen,” zegt hij. Drie jaar geleden vertrok hij naar Turkije – hij legde een groot deel van de reis te voet af. Vanaf daar maakte hij de tocht naar Lesbos, waar hij tweeënhalf jaar in kamp Moria zou verblijven.

“Het was erg zwaar in Moria. Ik stond de hele dag in de rij voor voedsel, en mensen vochten met elkaar omdat ze er niet meer tegen konden,” zegt Ahmadi. De winter was ook heftig: het was koud en de regen wist altijd zijn weg naar binnen te vinden. Na zijn eerste jaar in het kamp begon hij als vrijwilliger thaiboksles te geven bij Yoga & Sports with Refugees. “Deze organisatie heeft me echt geholpen,” zegt hij.

Nu woont Ahmadi in een flat die hij aangeboden kreeg van een ngo waar hij mee samenwerkt. Hij deelt het appartementje met vijf andere mensen – op elke kamer liggen twee personen. Ook is hij weer terug naar school. “Ik ben Grieks aan het leren, maar het is een pittige taal,” zegt hij. “Ik wil hier blijven en doorgaan met trainen.”

Ahmadi traint tot wel zes uur per dag, en droomt ervan om nog meer kampioenschappen op zijn naam te schrijven. Hij zou op een dag, zodra zijn papieren in orde zijn, ook naar Thailand willen gaan, om zijn techniek te perfectioneren. “Vechtsport is mijn leven,” zegt hij.

Zahra Khware uit Afghanistan is nu een jaar in Griekenland. Ze kwam hier met haar familie via Turkije en heeft zes maanden in kamp Moria gezeten. “We hadden niet genoeg eten of stromend water. En de tent overstroomde zodra het ging regenen,” zegt ze.

Nu woont ze in het centrum van Athene en is ze bevriend geraakt met andere vluchtelingen, onder wie een meisje dat haar meenam naar deze sessies. “Ik train drie keer per week. Ik wil sterk worden en doe hard mijn best. Uiteindelijk wil ik meedoen aan competities,” zegt ze.

Khware hoopt op een dag haar vader in Duitsland te kunnen bezoeken en wacht momenteel op haar papieren. Het lukte haar dit jaar niet om zich voor een studie in te schrijven, maar ze hoopt dat dit wel in Duitsland lukt. “Mijn grootste droom is om actrice te worden,” zegt ze.

“Ik kom oorspronkelijk uit Afghanistan, maar we gingen naar Iran toen ik nog een baby was,” zegt Norouzi. In Iran vocht hij meer dan tweehonderd kickbokswedstrijden en won hij een paar internationale prijzen. “Mijn hele leven speelde zich daar af,” zegt hij.

Twee jaar geleden verhuisde hij naar Griekenland met zijn familie, die nu over het hele land verspreid zit: hij zit in Athene, zijn ouders en twee zussen in Thessaloniki en zijn broer is nog steeds in Moria. “We proberen hem hierheen te brengen,” zegt hij.

Norouzi heeft een half jaar in Moria gezeten, waar hij vluchtelingen trainde via Yoga & Sport with Refugees. En vervolgens deed hij hetzelfde in Athene. “Ik ben een vechter, een professionele atleet. Ik heb geen andere baan. Ik wil wereldkampioen worden – de ring is mijn leven.”

Shabir Hasani liet drie jaar geleden zijn familie in Afghanistan achter om via Turkije in Griekenland terecht te komen. Hij zat eerst tweeënhalf jaar in Moria, waar hij ook een hoop getraind heeft, ondanks de verhitte sfeer daar. “Er waren veel gevechten tussen vluchtelingen uit verschillende landen,” zegt hij.

Nu zit hij in het laatste jaar van de middelbare school, en leert hij Grieks en Engels. Hierna wil hij informatica studeren aan de universiteit. “Ik weet nog niet of ik in Griekenland wil blijven of weg wil gaan, maar het is in ieder geval mijn doel om professioneel thaibokser te worden,” zegt hij.

Scroll omlaag om meer foto’s te zien:

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Griekenland.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.