De levensveranderende inzichten die mensen hadden door psychedelica

Psychedelica kunnen de koers van je leven veranderen. En oké ja, ze kunnen er ook voor zorgen dat je kat eruitziet als een blok steen, maar als je een echte doorbraak hebt, dan kunnen de effecten transformerend zijn.

En hoewel veel conservatievelingen nog steeds denken dat elke recreatieve drug een goedje van de duivel is, wordt in academische kringen steeds duidelijker wat de therapeutische mogelijkheden van psychedelica zijn. Er is al veel onderzoek gedaan naar hoe bijvoorbeeld psilocybine en DMT gebruikt kunnen worden in behandeling tegen depressie. Uit een van die onderzoeken bleek zelfs dat een slechte trip mensen alsnog “levensveranderende inzichten” heeft gegeven.

Als we eerlijk zijn dan had iedereen die ooit wel eens psychedelica heeft genomen (paddo’s, LSD, DMT, etc.) je dat ook wel kunnen vertellen. Daarom spraken we een paar mensen over hun meest belangrijke realisaties tijdens het trippen. Een aantal namen zijn om privacyredenen gefingeerd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.

Ik had een psilocybinepil genomen die ik van een vriend had gekocht toen ik in het tweede jaar van m’n bachelor zat. Wat ik me toen ineens realiseerde was dat ik mezelf absoluut niet goed genoeg kende en daardoor anderen ook niet echt toeliet – waarschijnlijk omdat ik pas 20 was – en dat geen van m’n vrienden écht wist wie ik was.

Ik heb gehuild als een baby, maar ik denk dat het me echt heeft geholpen met grote beslissingen maken daarna over wie ik wilde zijn en hoe ik mezelf wilde uitdrukken, waardoor ik nu een stuk zelfverzekerder ben. Het maakt me nu ook weinig uit als anderen me niet leuk vinden, want ik ben in ieder geval mijn authentieke zelf.

Ik was in de Filipijnen in een paddobar waar ze paddoshakes hadden, waarvan ik per ongeluk een dubbele bestelde omdat ik de munteenheid nog niet helemaal begreep. Ik nam dus het dubbele van de aanbevolen hoeveelheid voor de meeste mensen, laat staan voor iemand die nog nooit paddo’s had gedaan – of andere psychedelica.

Ik besloot toen maar om een stukje door het bos te wandelen in m’n eentje en ik vond een heuvel met een prachtig uitzicht op de bomen. Daar ervaarde ik wat ze ego-dood noemen, waarbij je dus eigenlijk helemaal vergeet hoe belangrijk je bent. Je ziet jezelf als totaal onbeduidend in het grotere geheel van het universum en van tijd. Je kunt extreem beroemd zijn – zoals David Attenborough of zo – maar over een miljoen jaar gaat niemand weten wie hij is. Je bent letterlijk gewoon een stipje in de oneindige kosmos.

Toen ik 17 was, kreeg ik een relatie met een jongen. Hij had bepaald ideeën over hoe een vrouw ‘hoort te zijn’ – en dan heb ik het over extreme dingen zoals ‘ze mag haar armen niet laten zien’ en ‘ze moet verlegen en stil zijn’, dat soort dingen. Hij was extreem misogyn, en op mijn 17de was ik goedgelovig en kwetsbaar, dus veel van de dingen die hij zei nam ik ter harte.

Toen ik net 20 was geworden kreeg ik een bericht van iemand van de middelbare school met de vraag of ik met haar naar Amsterdam wilde gaan. We besloten te gaan en op de tweede dag hebben we truffels gedaan. Toen we aan het trippen waren zag ik mezelf in een spiegel en kwam er een gedachte in me op: ik ben zoveel meer waard dan ik mezelf heb wijsgemaakt en ik kan eigenlijk zo veel. Ik had een heel groot deel van mijn persoonlijkheid verloren omdat ik mezelf probeerde aan te passen voor iemand anders. Toen ik eenmaal terug was in Engeland, zijn we zomaar gestopt met praten, na drie jaar in een relatie te hebben gezeten. Ik hoefde niet eens wat te zeggen.

Na zeven dagen van radiostilte hebben we elkaar eindelijk gesproken en heb ik hem verteld dat ik nooit meer iets van hem wilde horen. Het was alsof alles in het universum op z’n plaats viel toen ik die psychedelische ervaring had. Eindelijk was ik tot de realisatie gekomen dat ik drie jaar lang emotioneel mishandeld ben en dat er nog een heel leven voor me lag.

Georgie, 21: “Ik nam het niet meer zo persoonlijk als er mensen af en toe uit mijn leven verdwenen.”

Een paar jaar geleden heb ik acid gedaan. Ik twijfelde of ik het wel moest doen, want het was vlak voordat ik naar de universiteit ging en ik was best nerveus over deze grote verandering, terwijl mensen zeggen dat je alleen psychedelica moet doen als je je helemaal goed voelt. Wat er uiteindelijk gebeurde was dat m’n zorgen over verandering niet erger werden, maar juist afnamen.

Ik weet nog dat ik werd omringd door m’n vrienden en bedacht hoe fijn het was dat ik ze allemaal om me heen had. Het heeft m’n perspectief op vriendschap helemaal veranderd – vrienden komen en gaan en dat is oké. Mensen kunnen je heel veel steun bieden en je kunt veel plezier met ze beleven, maar dat duurt maar zelden voor altijd. Ik kon toen echt waarderen wat m’n vrienden voor me hebben gedaan. De zorgen die ik had over wanneer die goede tijden met hen zouden stoppen waren daarna weg. Ik nam het niet meer zo persoonlijk als er af en toe mensen uit mijn leven verdwenen.

Lydia, 20: “Ik ben nu zoveel zelfverzekerder”

De tweede keer dat ik acid nam was fantastisch. Het was midden in de eerste lockdown en ik was op dat moment best wel depressief. Ik heb met mijn vriend en wat vrienden op een heuvel gezeten en we hebben zo’n fijne dag gehad. De lockdown had ons allemaal een extreem opgesloten gevoel gegeven, alsof we ons leven aan het weggooien waren in wat eigenlijk de beste jaren hadden moeten zijn.

In die tijd had ik een erg laag zelfvertrouwen. Het was waarschijnlijk het meest down dat ik me ooit heb gevoeld, maar op de een of andere manier deed op die heuvel zitten met m’n vrienden me realiseren dat ik ben wie ik ben voor een reden – als iedereen maar hetzelfde zou zijn, zou het leven onwijs saai zijn.

Het heeft me ook geholpen minder negatief te zijn: ik heb me in het verleden schuldig gemaakt aan bitchy zijn en veroordelend over mensen die ik niet kende. Tijdens mijn trip heb ik lang nagedacht over waarom ik dit doe en ik besefte dat het komt door mijn eigen lage zelfvertrouwen. Inmiddels doe ik dit dus ook niet meer en ben ik zoveel zelfverzekerder.

Benjamin, 20: “Ik voelde me een stuk meer gewild”

Dit was denk ik de tweede of derde keer dat ik DMT heb gerookt. Ik ben in bed gekropen, in foetushouding gaan liggen en ineens kwamen er allerlei kleine elfjes aan me plukken. Ze rolden een soort van langs m’n oor en fluisterden heel positieve dingen als: “Je bent geliefd en er wordt voor je gezorgd.” Ik voelde me helemaal warm van binnen.

Ik denk dat dit een van de meest impactvolle ervaringen was die ik met psychedelica heb gehad. Het heeft echt vormgegeven aan de rest van het jaar, wat verder namelijk een erg stressvol jaar was. Het heeft ervoor gezorgd dat ik me een stuk meer gewild voelde, meer geaard en comfortabeler in de ruimte waarin ik me bevond.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.