Iemand kopieerde mijn tatoeages, plagieerde mijn werk en deed alsof hij mij was

Matt Lodder is universitair docent kunstgeschiedenis en directeur van de opleiding Amerikanistiek aan de Universiteit van Essex. De veertigjarige Lodder, die zich gespecialiseerd heeft in de geschiedenis van tatoeages, had een paar jaar geleden een vreemde ervaring: een wildvreemde man had zich als hem voorgedaan en zelfs zijn tatoeages overgenomen. Ook had hij zijn academische werk en dat van zijn vrienden en collega’s geplagieerd. Lodder deelde dit verhaal onlangs op Twitter, waarna academici van over de hele wereld zeiden dat ze iets soortgelijks hadden meegemaakt. Lodder vertelde VICE over de ervaring die zijn favoriete kroegverhaal zou worden.

Eind 2017 kwam ik erachter dat iemand zich als mij had voorgedaan en zo talloze mensen binnen de academische wereld voor de gek had gehouden. Het was een Amerikaanse student, die ik nog nooit in levenden lijve had ontmoet.

Hij had mijn werk geplagieerd, en ook dat van andere academici met wie ik bevriend ben. Wat we allemaal doen is sowieso al behoorlijk niche: er zijn niet ontzettend veel historici die zich bezighouden met tatoeages en zoveel goed onderzoek is er ook niet naar gedaan. Ik krijg regelmatig mailtjes van mensen die het een interessant onderwerp vinden en er meer over willen lezen. Die help ik dan graag. Ik stuur ze wat van mijn artikelen door, ook als die nog niet gepubliceerd zijn. Zo is het ook met hem begonnen, ergens rond 2015.

Hij benaderde me onder een valse naam. Hij was bezig met een artikel voor een studententijdschrift en vroeg of ik hem kon helpen. Hij benaderde ook alle andere mensen die ik binnen mijn onderzoeksveld ken. Zulke verzoekjes krijgen we wel vaker, al was deze wel heel bondig en onbeleefd.

Ik zie het als mijn taak om andere mensen te helpen met hun vragen over dit onderwerp, dus ik vroeg wat hij wilde weten. Daar gaf hij nooit antwoord op. In de jaren erna benaderde hij me nog een aantal keer, met verschillende e-mailadressen, maar toen wist ik nog niet dat hij daar achter zat. Hij heeft zelfs een keer zijn moeders e-mail gebruikt. Al met al heb ik best veel werk met hem gedeeld, allemaal in goed vertrouwen.

Hij bouwde achter de rug om van mij en mijn collega’s een behoorlijke reputatie op bij zijn universiteit. Hij zei tegen zijn tutors dat hij lezingen hield op conferenties in Londen, terwijl ik die in werkelijkheid gaf. Voor zijn opdrachten leverde hij mijn werk in, nauwelijks of niet aangepast. Een artikel dat ik voor een tijdschrift had geschreven, waar hij alleen een paar voetnoten aan had toegevoegd, werd beoordeeld met een 9, kwam ik later achter. Toch best een compliment.

Ondertussen pikte hij ook geregeld informatie van onze websites en social media. Hij heeft ons nooit gevolgd, maar hield het onze pagina’s wel nauwlettend in de gaten. Op een gegeven moment maakte hij een fout. Hij likete per ongeluk een foto van Anna Friedman, een tattoohistoricus die op haar pagina veel dingen post over de geschiedenis van tatoeages. Ze bekeek zijn profiel, dat er nogal opmerkelijk uitzag.

Het was namelijk een volledige kopie van haar instagrampagina. Er zaten ook foto’s tussen waarop hij eruitzag als mij, en een hoop teksten die Anna en ik onafhankelijk van elkaar al eerder hadden geschreven. In eerste instantie vonden we het vooral wat brutaal, maar we realiseerden ons al snel hoe ernstig het eigenlijk was. We werden kwaad dat hij deed alsof hij alles zelf had bedacht.

Toen ik erachter probeerde te komen wie hij precies was, vond ik ook een video waarin hij een lezing hield. Hij zei dingen die ik had geschreven en hij had zich niet alleen zoals mij gekleed, maar deed ook mijn gebaren en manier van praten na. Anderen herkenden dat ook. Er zijn natuurlijk wel meer mensen die spijkerjacks dragen, maar als je alles bij elkaar optelt, klopte het precies. Hij had zelfs dezelfde tatoeages, al zegt iedereen dat die van hem wel slecht gezet waren.

Vanaf dat moment was het niet moeilijk om hem te vinden en erachter te komen wat hij nog meer had gedaan. Hij had in dit geval namelijk zijn echte naam gebruikt. Toen we hem googelden vonden we nog meer foto’s en een facebookpagina – een kopie van die van Anna, zelfs zijn biografie was exact hetzelfde. Op zijn headerfoto was hij als mij verkleed.

Ik vond het vooral heftig dat hij ook mijn tattoos had. Tatoeages worden vaak gezien als manier om jezelf te onderscheiden, maar hij heeft die van mij juist gekopieerd – zoals hij ook de rest van mijn leven na-aapte.

Hij was een uitstekend student en had allerlei studiebeurzen binnengehaald, maar had dus eigenlijk iedereen in zijn omgeving voor de gek gehouden. Toen we zijn school benaderden, zei iedereen dat hij een briljante onderzoeker was. Eerst was ik vooral geïrriteerd, vervolgens een beetje in de war en daarna behoorlijk overstuur. Sommige dingen die hij deed waren niet eens verboden: mensen nemen zo vaak een tatoeage die iemand anders ook al heeft. Het was vooral gewoon heel eng en raar.

Wel heeft hij natuurlijk fraude gepleegd en daar de consequenties van ondervonden. Gelukkig handelde de universiteit het allemaal snel af. Toen we het bewijs lieten zien, schrokken ze zich kapot en kregen we meteen te zien hoe hij de plagiaatcontrole had weten te omzeilen. Hij had boekhoofdstukken gekopieerd die niet gedigitaliseerd waren op Google en hij had ook beweerd dat zijn computer kapot was, waardoor hij nooit iets digitaal in kon leveren. Ik denk niet dat hij daar nu nog mee weg had kunnen komen, maar drie jaar geleden blijkbaar wel. Uiteindelijk verloor hij zijn baan en zijn studiebeurzen. Hij kon fluiten naar zijn masterdiploma en misschien zijn z’n andere diploma’s ook wel ongeldig verklaard.

Ik heb nooit persoonlijk contact met hem opgenomen. Maar een van mijn vrienden – ook een academicus – heeft wel zijn universiteit benaderd en gevraagd waarom hun student mijn werk had gejat. Dat lokte een klassieke sociopathische reactie uit: hij zei dat hij alleen maar een sjabloon had willen maken en niet echt iets had gestolen. Maar dat is geen antwoord op alle vragen die ik erover had. Waar dacht hij mee bezig te zijn, hoe dacht hij ermee weg te komen en waarom verzon hij er zo’n verhaal omheen? Waarom zo open en bloot? Als hij alleen wat werk van mij had ingeleverd, was misschien wel niemand erachter gekomen. En als hij ons om hulp had gevraagd, hadden we hem natuurlijk ook graag geholpen.

Ik ben nu een stuk voorzichtiger in mijn contact met studenten. Ik help ze nog steeds, want dat is mijn baan, maar ik stuur geen ongepubliceerd materiaal meer. Ik ben niet wantrouwend van aard, maar ben wel een stuk oplettender geworden. En vanwege technologische ontwikkelingen is het nu sowieso veel makkelijker om mensen op plagiaat te betrappen.

Als ik erop terugkijk, was het een bijzondere ervaring. We hebben online zelfs gezien dat hij in een andere zaak is aangeklaagd voor identiteitsfraude. Zelf heb ik de situatie nooit echt als bedreiging ervaren, omdat hij niet zo dichtbij is gekomen. Als hij vlakbij had gewoond, was het misschien anders geweest. Maar het blijft natuurlijk hartstikke eng.

In januari 2018 schreef hij ons een excuusmail. We hebben nooit antwoord gegeven, maar dat is het laatste dat we van hem vernomen hebben. De socialmedia-accounts zijn nog steeds online, maar niet meer actief. Ik weet niet of hij nu vastzit, dood is of een andere identiteit heeft aangenomen. Misschien leidt hij een fantastisch leven aan de kust, misschien is hij wel de politiek ingegaan. Geen flauw idee.

Zijn oude leven is in ieder geval voorbij. Misschien koestert hij wel wrok en staat hij op een dag voor mijn deur, maar misschien ook wel niet. Ik zou niet weten waar hij is, en daar laat ik het maar gewoon bij.

Volg Matt op Twitter.