Ik ben getrouwd met een zedendelinquent

In 2001, ongeveer zes maanden voordat Gretchen haar echtgenoot David leerde kennen, werd hij beschuldigd van aanranding. Na een nacht van hevig drinken, vond de politie hem en een vriendin dronken en halfnaakt in een auto langs de kant van de weg. Zij was bewusteloos, en hij rende weg toen de agenten arriveerden. Gretchen* zegt dat David in eerste instantie dacht dat hij opgepakt zou worden voor rijden onder invloed. Maar hij werd uiteindelijk beschuldigd van "seksuele penetratie met een vreemd voorwerp terwijl het slachtoffer bewusteloos was." Het voorwerp in kwestie was zijn hand*.

David kreeg een gevangenisstraf van drie jaar die hij uitzat in Californië, kreeg daarnaast nog drie jaar voorwaardelijk, en zal de rest van zijn leven in het Amerikaanse zedendelinquentenregister staan. Vijftien jaar later heeft het voorval nog steeds grote invloed op elk aspect van het leven van Gretchen en David – van waar ze wonen tot hun kinderwens.

Gretchen maakt zich nu vooral zorgen over een nieuw wetsvoorstel, dat het lastiger zal maken voor geregistreerde zedendelinquenten om naar het buitenland te reizen. Het wetsvoorstel richt zich op zedenovertredingen waarbij een minderjarige betrokken was. Dat was bij David niet het geval, maar veel delinquenten die op het register staan, melden dat zij toch worden tegengehouden door de douane als ze op reis gaan, ongeacht de leeftijd van hun slachtoffers.

Gretchen beschrijft hieronder haar huwelijk met een zedendelinquent, en hoe zij de toekomst ziet.

We waren pas een paar maanden samen toen hij me vertelde wat er was gebeurd. Ik was toen 18. Hij was 22. Ik was nog erg jong, en schrok er natuurlijk enorm van. Maar ik dacht dat het wel los zou lopen. Ik dacht: ik kan me niet voorstellen dat je hiervoor naar de gevangenis moet. Ik bedoel, jullie waren gewoon twee domme, dronken jonge mensen. Je bent geen monster. Je bent geen potloodventer in het park, geen gluurder. Ik dacht dat het probleem vanzelf wel zou verdwijnen.

Het verdween nooit.

David moest pas ongeveer anderhalf jaar nadat we elkaar hadden ontmoet naar de gevangenis, toen hij het uiteindelijk opgaf en maar schuldig pleitte, omdat hij mij en zijn moeder de ellende van een nog langer durende rechtszaak wilde besparen. Terwijl hij zijn straf uitzat, behaalde ik mijn hbo-diploma. Ik zocht hem af en toe op in het weekend, maar hij wilde dat ik me concentreerde op mijn opleiding, en zei dat het prima met hem ging.

Hij zegt nog steeds dat de gevangenisstraf het makkelijkste gedeelte was. Hij zegt dat het nu veel moeilijker is, omdat hij niet weet wat hij kan verwachten. We maken ons constant zorgen. Elke keer als we onze straat inrijden, zijn we bang. Zullen er boze buren met spandoeken in de voortuin staan? Elke keer als de deurbel gaat, slaat mijn hart op hol. Je leeft in constante angst.

We hebben weinig contact met onze buren. We proberen ons afzijdig te houden. Maar er komen nog steeds agenten naar ons huis voor nalevingscontroles, om te kijken of David zich wel houdt aan de voorwaarden van zijn vrijlating, waarbij ze aankloppen om te controleren of hij nog steeds hier woont. Dus daar zijn we bang voor – dat iemand ziet dat de politie elk jaar bij ons aan de deur komt, en zich gaat afvragen waarom.

De eerste drie jaar dat hij thuis was, stond zijn foto niet op de [website van het zedendelinquentenregister]. Je moest toen echt naar een politiebureau gaan om iets over hem te weten te komen. Maar toen zeiden ze dat er een fout was gemaakt. En opeens stonden zijn naam en foto op die site. Daarna zeiden ze dat hij niet in een straal van ongeveer zeshonderd meter in de buurt van een school mag wonen. Godzijdank hoefden we niet te verhuizen.

Er was elke keer wel weer wat nieuws.

We wilden graag kinderen. Maar hoe meer de wetten werden aangescherpt, en hoe meer we zagen hoe mensen die op het register staan behandeld worden, hoe meer we vonden dat het onverantwoordelijk is om een kind bij deze puinhoop te betrekken. Stel je voor dat je aan je dochter of zoon moet uitleggen waarom papa ze niet mag ophalen van school, en waarom ze nooit vriendjes mee naar huis mogen nemen.

We kochten een heel grote wereldkaart, en hingen die op in mijn studeerkamer. We hadden zoiets van: weet je wat? We hebben vier jonge nichtjes die allemaal dichtbij ons in de buurt wonen. Veel van onze vrienden hebben kinderen, en komen vaak langs. We gaan gewoon de beste tante en oom zijn die we kunnen zijn, en verder gaan we de wereld over reizen.

We gingen zo vaak en zo ver mogelijk op reis. We zijn naar de Cariben geweest, naar Europa. In Augustus gaan we naar Griekenland.

Deze nieuwe wet was voor ons allebei de druppel. Toen we voor het eerst hoorden dat ze waarschuwingen sturen naar andere landen, bedachten we een manier om dat te omzeilen. We wonen vlakbij de grens met Mexico, bij Tijuana, dus zei ik: "Laten we proberen vanaf daar een vlucht te pakken en dan zien wat er gebeurt." Maar wanneer we terugvliegen naar de VS, wordt hij altijd lastiggevallen bij de grenscontrole. Ze kunnen niks doen, omdat hij de wet niet overtreedt, maar ze willen wel weten waar hij geweest is en hoe hij daar is gekomen. Ze hebben weleens al z'n spullen doorzocht, alles overhoop gehaald, gevraagd waar hij geweest is, en met wie. Het is niet prettig om elke keer als je thuiskomt lastiggevallen te worden.

Met wat er nu aan zit te komen, hebben we het gevoel dat we met onze rug tegen de muur staan. Moeten we verhuizen en ergens anders een nieuw leven beginnen? We weten gewoon niet of dat de juiste beslissing is. We hebben een goede band met onze familie hier. Ik heb een eigen bedrijf. We zijn financieel redelijk succesvol hier. We dachten: of we blijven in Californië en wachten het af en hopelijk verandert de wet op een dag. Of we gaan emigreren en beginnen opnieuw.

Het is gewoon een straf waar nooit een einde aan komt.

* Volgens Gretchen hadden David en de jonge vrouw vrijwillig seks, en schatte de politie de situatie verkeerd in toen de vrouw de autodeur opende om over te geven, waarna ze uit de auto viel en bewusteloos raakte. Volgens de openbare aanklager was de vrouw al de hele tijd bewusteloos, en pleegde David "een seksuele aanval op een totaal kwetsbaar persoon."

De namen van de betrokkenen zijn veranderd.

Dit artikel kwam tot stand als onderdeel van een samenwerking tussen The Marshall Project en VICE.