De conferentie voor auteurs van Bouquetreeksromannetjes bleek een waardevolle les in gendergelijkheid

"Deze gaat over penisbijten," zegt de vrouw links van mij, over het verhaal van het Bouquetreeksboekje Shadowheart. "Of was het peniskrabben?"

"Penisbijten," bevestigt een vrouw rechts van mij.

Ik zit met blogger Kat Mayo bij de 24e editie van Romance Writers of Australia (RWA), de jaarlijkse conferentie voor auteurs van de romannetjes.

Kat heeft een populair blog over Bouquetreeksboeken, BookThingo. Ze legt uit dat het genre erg breed is – van romans over bikers tot miljardairs met baby's. Elk romannetje moet voldoen aan twee voorwaarden. "Ze moeten aan het eind samenkomen," zegt ze. "En ik moet ervan overtuigd zijn dat ze niet over twee maanden alweer uit elkaar gaan."

Meer dan driehonderd schrijvers, uitgevers en fans van het genre zwermen rond in de lobby van het luxe Park Hyatthotel in Melbourne. 95% van de bezoekers is vrouw, zo werd me verteld. De enige mannen die ik zie, zijn de fotograaf en de gast in het lichthok.

Na het gala van gisteravond is iedereen nog moe en een beetje katerig. Ze kletsen wat na over het gala, de broodnodige kop koffie in de hand. Op z'n minst tien mensen vertellen me hoe eeuwig zonde het is dat ik de prachtige, halfnaakte, gespierde butlers heb gemist.

"Alle toiletten op deze etage zijn omgebouwd, ze zijn nu alleen voor vrouwen," roept de MC vanaf het podium. "Als je een man bent, moet je naar boven. Het is jullie beurt om een beetje moeite te doen."

Ik kijk rond in een zaal vol schrijvers, editors en uitgevers, en besef dat mijn beeld van het Bouquetreeksgenre totaal verkeerd was. Ik had mijn editor een grappig verhaal beloofd over de mensen die dergelijke romannetjes lezen en schrijven, maar wat ik hier ontdekte had niets met een grap te maken, noch een obscure hobby voor vrouwen van middelbare leeftijd. Het is een miljardenbusiness.

In 2014 werden alleen al in de Verenigde Staten 31 miljoen Bouquetreeksboeken verkocht. De vraag naar nieuwe boeken is zo enorm, dat uitgevers het hele weekend lang met schrijvers praten, en naar hun pitches luisteren. Veel van die gesprekken leiden inderdaad tot gepubliceerde boeken.

Tijdens de lunch vertelt Deb Werksman van de in New York gevestigde uitgeverij Sourcebooks over Nora Roberts, een van de best-verkopende auteurs van het genre, die inmiddels al meer dan 200 bestsellers gepubliceerd heeft en enkele honderden miljoenen dollars waard is. Elk boek van Roberts dat sinds 1999 is gepubliceerd, zowel onder haar eigen naam als onder de naam JD Robb, haar pseudoniem voor detectives, stond in de bestsellerlijst van de New York Times. Ik heb nog nooit van haar gehoord.

Er zijn ook meer dan genoeg Australische schrijvers binnen het genre, met enorm veel titels op hun naam: Melanie Milburne, Anne Gracie, Stephanie Laurens, Marion Lennox – ook al hebben de meeste Aussies nog nooit van ze gehoord.

"Waarom kennen Australiërs deze schrijvers niet?" vraagt spreker Anita Heiss. "Omdat de boeken die wij schrijven niet op waarde worden geschat, en al helemaal niet onder de noemer 'literatuur' worden geschaard."

Dit is behoorlijk pijnlijk voor veel schrijvers van de Bouquetreeksboeken: hun werk wordt door de meeste mensen flink bespot. Bouquetreeksboeken worden afgedaan als slecht en vooral bombastisch geschreven. Niet zelden worden de boeken beschimpt om de clichématige verhaallijnen die alleen zouden dienen als vulling tussen de veel te metaforische seksscènes: "Hij trok zijn glinsterende zwaard terug uit haar warme schede."

Kat zegt dat deze kritiek meestal komt van mensen die nog nooit romannetjes hebben gelezen, behalve 50 Shades of Grey dan misschien. Wil je originaliteit? Ze stelt voor om Nicholas te lezen van Elizabeth Amber. Daarin heeft de hoofdpersoon twee penissen.

"Nadat hij klaarkomt, komt er een soort tong uit die het boeltje weer schoon achterlaat," legt Kat uit. "Waar vind je meer bewijs van de veelzijdige vrouwelijke fantasie dan hier?"

We kunnen het tegenwoordig heel serieus hebben over alle facetten van de popcultuur. Waarom kunnen we wel onderscheid in kwaliteit maken tussen 'slimme' blockbusters en Fantastic Four, maar worden Bouquetreeksboeken ondertussen op één grote hoop gegooid, en bestempeld als rotzooi?

Geen van de aanwezigen tijdens de conferentie lijkt verrast te zijn dat boeken van vrouwelijke auteurs, geschreven voor vrouwelijke lezers, als triviale pulp worden afgedaan. Auteur en biograaf Jennifer Kloester vertelt dat waarde van een boek "zogenaamd samen zou hangen met het aantal van mannelijke lezers." Zelfs in een tijd dat feminisme door meer mensen, en genuanceerder, wordt besproken dan ooit.

"We moeten in onze literaire cultuur ruimte maken voor iets wat 'het vrouwelijke' echt waardeert," meent conferentieleider Cate Bell. "We moeten het verhaal van een vrouw vertellen door de ogen van een vrouw. Dat is de enige manier waarop we veel stereotype ideeën over vrouwen kunnen ontkrachten."

Terwijl ik naar huis ga met een rugzak vol boeken "die ik gewoon móet lezen," vraag ik me nog één ding af: Waarom trekken de auteurs van Bouquetreeksboeken zich ook maar iets aan van wat de mainstream van ze denkt?

Ze verdienen meer geld en hebben meer enthousiaste fans dan de meeste auteurs. Mainstream uitgevers hebben het moeilijk met de dalende verkoop van hun boeken. Daarentegen leveren Bouquetreeksromans jaarlijks meer dan een miljard op. De mainstream, zo lijkt het, kan nog een hoop leren van het genre.