Zeg, wordt er eigenlijk een beetje leuke muziek gemaakt in Luxemburg?

Beeld via

Laten we eerlijk zijn: onze Lage Landen stellen weinig voor. Logisch dus dat België, Nederland en Luxemburg onder het motto 'samen staan we sterk' op een bepaald moment een interlandelijk vriendenclubje oprichtte onder de hyperoriginele naam Benelux. Maar bij elk trio valt er altijd iemand uit de boot. Als we praten over de Benelux, gaat het altijd over België en Nederland, niet over die lieve Luxemburgers. Terecht? Hoog tijd voor wat diepgravende onderzoeksjournalistiek.

Ik weet twee dingen over Het Groothertogdom Luxemburg: je rijdt erdoorheen om naar Italië te gaan en het is de plek waar de Belgische voetbalploeg heengaat als ze de belastingen willen ontduiken. Beiden hebben maar weinig met muziek te maken. Een halve seconde dacht ik eraan de Rode Duivels om muziekadvies te vragen, maar iedereen die hun officiële EK-lied heeft gehoord, weet dat je hen nog beter kunt vragen naar het recept van vetarme krentenbollen. Ik besloot dus maar eens te kijken op Wikipedia en driewerf hoera, want muziek lijkt toch in het Luxemburgse DNA te zitten. Het Eurovisiesongfestival, die waterdichte graadmeter van Europese muzikale verbondenheid, blijkt al vijf keer door Luxemburg gewonnen te zijn. Alleen Ierland en Zweden deden het beter.

Maar ook al mag de muzikale erfenis van Eurovision niet onderschat worden, Luxemburg heeft toch wel iets meer te bieden dan dat. Het Groothertogdom was in de jaren zestig al een belangrijke plaats voor muziek. Met Radio Luxembourg hadden ze de grootste piratenzender van Europa en zonden ze helemaal tot in het Verenigd Koninkrijk uit. Met die piratenzender brachten ze de muziek naar Engeland waarvan de bemoeizieke Engelse koningin liever niet wilde dat je het hoorde.

Je zou het niet verwachten van de Luxemburgers, maar ze zijn dus best rebels. De meeste muziek die vroeger uit Luxemburg kwam was snoeiharde rock. The Last Millennium Suckers maakte tot hun breuk in 2006 het soort punkrock waarmee je als tiener dweepte. Maar luid is niet snel luid genoeg voor Luxemburg, dus heeft het voor haar 500.000 inwoners belachelijk veel metalbands. De een wat harder dan de ander, maar in de jaren negentig deed Donkelheet het ietsjes anders. Blaas het door je speakers en de buren zullen niet komen klagen dat het te luid staat. Eerder dat de kat op het punt staat zelfmoord te plegen. Donkelheet noemde zich een blackmetalband, maar stond zelden voor een microfoon te schreeuwen of met zwarte gitaren te scheuren. In plaats daarvan namen ze je mee naar de zwartgeblakerde ondergrond met schijnbaar rustige dronegeluiden.

Donkelheet en The Last Millennium Suckers lagen aan de basis van de scene die Luxemburg de laatste jaren heeft uitgebouwd. Bands komen, al dan niet met overheidssteun, meer en meer naar buiten. De punkjaren zijn voorbij en ondertussen brengen de Luxemburgers een hele reeks aan nieuwe geluiden. Het vierkoppige Mutiny On The Bounty bijvoorbeeld: een band die elk cliché van de Luxemburger als karakterloze belastingontduiker met hun hitsige nummers krachtdadig aan diggelen slaat. Denk aan een neurotische versie van Battles. Mutiny On The Bounty klinkt alsof ze constant balanceren op de rand van de afgrond en jou, als ze dat zouden willen, genadeloos meesleuren. Maar dat doen ze niet, het blijven vriendelijke jongens, die Luxemburgers.

In zestien jaar heeft de noiserockband Tvesla maar drie albums uit weten te brengen, dus je bent snel door hun oeuvre heen. Maar erg is dat niet: de eerste keer ben je  al zo gechoqueerd dat je er sowieso een tweede keer doorheen moet om het in al zijn gore schoonheid te kunnen waarderen.

De metalscene leeft in Luxemburg in al haar kleuren, van trash tot death metal en ongeveer alles daartussenin. Maar het zwarte gat dat Donkelheet achterliet na hun breuk moest door iemand opgevuld worden. Een taak die Plaguewielder maar al te graag op zich neemt. Hun atmosferische doom sleurt je in al zijn traagheid nog verder de diepte in. Denk Amen Ra, maar dan een versie waarin geen bandlid ooit het zonlicht zag.

Maar de Luxemburgers doen niet alleen zware muziek. Sun Glitters heeft een nieuw geluid dat zo fris klinkt als de Luxemburgse berglucht. Vooral het vederlichte Too Much To Lose is een regelrecht pareltje. Sun Glitters is ook grafisch ontwerper en creëert met zijn visuals en muziek een aparte wereld, ergens op de Luxemburgse bergtoppen. Op 14 oktober verschijnt zijn nieuwe EP SG X NC die hij maakte in samenwerking met de Zwitserse schone Nadine Carina.

De Läb pakt het iets anders aan. Dit duo rapt in het Luxemburgs (en ja, dat klinkt net zo komisch als je denkt) over maatschappelijke thema's. Maar ze doen het wel met een retestrakke flow. Combineer dat met hun absurde videoclips en je begrijpt dat De Läb in Luxemburg een van de grootste hiphopacts is. Vooral hun video voor Alles Easis is geweldig. Het nummer gaat over wantoestanden in psychiatrische centra, maar om de een of andere reden wordt er op een bepaald moment ook een dwerg in een strakke latexbroek getoond. Rare jongens, die Luxemburgers.