Deze jonge kunstenares is gefascineerd door oudevrouwenlichamen

It Was The Sound Of Their Feet, 2014. Alle afbeeldingen © Aleah Chapin. Met dank aan Flowers Gallery, Londen en New York.

Zware borsten, een flinterdunne huid, uitgedund schaamhaar: het ouder wordende vrouwenlichaam is zelden te zien aan de witte muren van galeries en musea. Schilders, fotografen en beeldhouwers besteden liever geen aandacht aan de littekens en rimpels, de moedervlekken en vetrollen, de verdwaalde dikke zwarte haren en blauw geaderde huid. Dat gebrek is één van de redenen dat het prijswinnende kunstwerk ​​Auntie van Aleah Chapin – een superrealistisch schilderij van een naakte oudere vrouw – bij het uitkomen ervan in 2012 zoveel aandacht kreeg.

Als je naar haar enorme werk kijkt waar een negental oudere naakte dames op te zien zijn, is het moeilijk om niet in elk geval een béétje geschokt te zijn – maar het geeft in feite een realistisch beeld van de toekomst. Volgens de VN zal het aantal ouderen verdubbelen, van 841 miljoen in 2013 naar meer dan 2 miljard in 2050. En deze leeftijdsgroep bestaat voornamelijk uit vrouwen: 100 vrouwen voor iedere 85 mannen.

We spraken de New Yorkse kunstenares over haar visie en het idee achter haar realistische portretten.

VICE: Het verhaal van een vrouw is af te lezen aan haar lichaam. Moet je dat verhaal kennen voordat je iemand kan schilderen?
Aleah Chapin: Tot nu toe heb ik alleen vrouwen geschilderd die ik persoonlijk ken. Maar aan een lichaam is genoeg af te lezen, dus om haar verhaal te kennen heb ik niet haar hele biografie nodig. De houding, de lijnen op een gezicht, littekens, vlekjes, en rimpels – ik mag dan niet precies weten waar ze allemaal vandaan komen, maar ze geven me wel een inzicht in het soort leven dat iemand heeft geleefd.

Ben je opgegroeid tussen veel naakte vrouwen?
Ik ben opgegroeid in een erg hechte gemeenschap, tussen de hippies. Het waren allemaal mensen die heel verbonden waren met de aarde en comfortabel waren met hun lichaam, maar het was geen nudistengemeenschap waar mensen constant naakt waren, ofzo.

Je schilderijen zijn gebaseerd op foto's. Fotografeer je de vrouwen in je studio?
Nee, liever buiten. In New York kan dat alleen bijna nooit.

Lekker naakt in het park?
Oh, graag, maar nee. Op het eiland waar ik ben opgegroeid is veel bos en privéterrein. Er is daar prachtig natuurlijk licht en er gebeurt iets heel bijzonders als mensen naakt in de natuur zijn. Er ontstaat een gevoel van kwetsbaarheid, en tegelijkertijd een gevoel van kracht. Dat komt doordat je één met de natuur wordt en niemand naar je kijkt. Behalve ik dan.

Hoe maak je schilderijen?
Ik neem honderden foto's, waaruit ik een selectie maak. Nadat ik de vrouwen mijn keuzes heb laten zien, begin ik gelijk met schilderen. Doordat ik de strijd met mijn oog-handcoördinatie te leuk vindt, projecteer ik de foto's nooit op het canvas. Bij de hele grote portretten maak ik gebruik van een raster van ongeveer 30 vierkante centimeter. Daarna begin ik het portret laag voor laag te schilderen tot het tot leven komt en het is pas klaar als het ademt.

Bij één van de vrouwen, Gwen, heb je de asymmetrie en de beweging van het lichaam heel mooi vastgelegd. Is dat als schilder interessanter dan een statisch beeld?
Ja, vooral als ik een werk creëer waarin één iemand centraal staat en diegene een simpele pose aanneemt. Alles draait om die asymmetrie, omdat het lichaam ook asymmetrisch is. Dat is eigenlijk het mooiste aan mensen.

Je bent 28. Heb je het gevoel dat deze periode tussen je 27e en 30e een transformerende fase is?
Ik denk van wel. Al mijn vrienden zijn aan het trouwen en kinderen aan het krijgen – of kiezen er juist voor om het niet te doen – dus het voelt wel als een transformatie, ja. We zijn de koers van ons leven aan het bepalen. Maar we zijn ook op dezelfde leeftijd als onze ouders waren toen ze ons kregen; toen ze begonnen met ons leven.

Er is een theorie dat het vrouwelijk lichaam meer licht absorbeert dan die van de man, omdat wij meer calcium moeten produceren voor zwangerschap. Schilders noemen die zachtheid vaak als reden dat er in de kunst meer vrouwelijk naakt is dan mannelijk naakt. Hoe verhoudt jouw werk zich tot die stelling?
Ik weet van mezelf dat ik begon met het schilderen van naakte vrouwen omdat ik ze ken. Maar een andere reden is dat in de kunstgeschiedenis het vrouwenlichaam altijd is geïdealiseerd – er zat daar een gat en dat wilde ik vullen. Ik ben me bewust van het feit dat ik niet de enige kunstenaar ben die niet-perfecte lichamen portretteert, maar over het algemeen worden de 'imperfecties' van een vrouw niet gezien als schoonheid.

Mijn schilderijen helpen me om die schoonheid wel te zien. Als ik schilder verdwijnen al mijn vooroordelen, en alle culturele normen over wat mooi en niet mooi is. Ik hou heel erg van die realiteit.