Ik probeerde van mijn slaapstoornis af te komen door naar mijn eigen stem te luisteren in mijn slaap

Ik was vijftien jaar toen ik voor het eerst lorazepam gebruikte. Ik moest een nacht doorbrengen op de eerste hulp en ik kreeg een pil om "de scherpe kantjes eraf te halen." Ik bleek leukemie te hebben, en dat ik dat bracht ik tweehonderd nachten door in het ziekenhuis. En bijna elke nacht vroeg ik weer om lorazepam.

In de veertien jaar die daarop volgden, heb ik duizenden slaappillen voorgeschreven gekregen, van Ambien tot zopiclon. Ik heb ook slaappillen geprobeerd die je gewoon bij de drogist kunt kopen, zoals Benadryl, Gravol, en Unisom. Ik heb me er nooit schuldig over gevoeld dat ik ze nam. Ik zie slaappillen eerder als een oplossing voor een probleem, dan als een probleem op zich. Maar er is een paar weken geleden iets gebeurd, waardoor ik er anders over ben gaan denken: ik kon wekenlang niet slapen, de pillen en meer dan honderd euro aan natuurlijke slaapmiddelen hielpen niet. Ik belde mijn arts en smeekte hem om een noodrecept lorazepam voor te schrijven. Ik was ervan overtuigd dat ik een hartaanval zou krijgen als ik die verdomde pil niet zou slikken.

Ik kreeg het recept, nam de Lorazepam, en kon slapen. Ik had nog drie pillen over. Maar voor het eerst voelde ik me verslaafd, en voor het eerst overwoog ik ermee te stoppen.

Slaapleren, of hypnopedia, is een poging om je brein te misleiden en zo informatie op te nemen tijdens je slaap. De eerste commerciële toepassing stamt uit 1927, toen Alois Benjamin Saliger de Psycho-Phone op de markt bracht, een afspeelapparaat dat beloofde om "de enorme krachten van je onderbewustzijn tijdens je slaap" aan te boren, door specifieke zinnen telkens te herhalen. "Het is bewezen," vertelde Saliger in 1933 aan de New Yorker. "De natuurlijke slaap is identiek aan hypnotische slaap en tijdens de natuurlijke slaap is het onderbewustzijn het meest vatbaar voor resultaten."

Saliger verkocht opnames om welvaart, inspiratie, gezond gewicht, en zelfs een langer leven te verkrijgen. Het script om meer vrienden te krijgen luidde als volgt: "Ik verlang naar een ideale vriend. Ik straal liefde uit. Ik heb een interessante en aangename persoonlijkheid. Ik ben interessant tijdens gesprekken. Mijn gezelschap is prettig." Deze opname werd gedurende de nacht constant herhaald.

Vijftien jaar na de lancering van de Psycho-Phone, in de zomer van 1942, leidde psycholoog Lawrence LeShan een experiment over slaapleren. LeShan bracht een groep nagelbijtende jongens onder in een villa. Terwijl ze sliepen, speelde hij een opname af die hij zelf had ingesproken en die hij die op repeat zette: "Mijn nagels smaken ontzettend bitter. Mijn nagels smaken ontzettend bitter." Toen de platenspeler ermee stopte, ging hij naar het schijnt naar hun kamers om de boodschap zelf in hun oor te fluisteren.

Na 54 nachten luisteren naar de mantra, meldde LeShan dat veertig procent van de jongens was gestopt met nagelbijten. Sindsdien hebben wetenschappers weinig aandacht gehad voor de vraag of slaapleren wel of niet werkt, maar onderzoek geeft aan dat slaap een cruciale rol speelt bij het opslaan van informatie die je hebt geleerd, en dat audiobestanden die 's nachts worden afgespeeld, het leren van een taal op kleine schaal kan verbeteren.

Ik wilde zien of slaapleren me kon leren hoe ik moest slapen. Ik kocht een blanco notitieboekje en maakte een spraakopname, geïnspireerd door de Psycho-Phone, waar ik zelf steeds herhaal: "Ik ga deze nacht diep slapen; ik zal een goede nachtrust hebben en opstaan met een wakker en alert gevoel." Ik zou de opname twee weken lang elke nacht afspelen, in de hoop dat ik mijn onderbewustzijn ervan kon overtuigen de nacht door te komen zonder slaappillen.

Hier zijn mijn aantekeningen van de eerste week van het experiment:

Maandag
Ik wilde vandaag gaan beginnen, maar ik heb vannacht niet geslapen en ik was bang dat ik weer in een cirkel van slapeloosheid zou belanden. Ik heb mijn laatste anderhalve milligram lorazepam genomen. Ik begin morgen.

Dinsdag
Ik was de hele dag moe door de slaappillen en het gebrek aan slaap. Ik had mijn opname zo ingesteld, dat hij een uur nadat ik naar bed ging zou beginnen met afspelen, en viel rond tien uur 's avonds meteen in slaap. Om een uur 's nachts werd ik wakker door het geluid van mijn eigen stem. Ik dacht: rot toch op met je mantra.

Woensdag
Ik ben naar yogales gegaan vanavond, dat helpt me soms om beter te slapen, maar ik werd om vier uur 's nachts weer wakker. Toen ik wakker werd, heb ik de mantra voor een uur op pauze gezet, om er zeker van te zijn dat ik het niet zou horen terwijl ik wakker was – want het is tenslotte bedoeld voor 'slaapleren', niet voor 'wakkerleren'. Daarna heb ik niet veel meer geslapen, en werd ik vijf minuten voordat mijn wekker ging wakker uit een enge droom.

Donderdag
Ik bleef voor het eerst slapen bij de man waarmee ik date. Te beschaamd om naar mijn opname te luisteren, natuurlijk. Ik heb niet veel geslapen, maar voelde me de volgende dag niet moe.

Vrijdag
Ik ben zo snel in slaap gevallen dat het wel leek "alsof slapen een hobby van me is," vertelde mijn slaapmaatje aan me. (Hij was gefascineerd door mijn slaapopname en steunde me daarin. Goed teken!)

In het weekend vertelde ik wat vrienden over mijn project. Ik heb weinig mensen over mijn slaapprobleem verteld. Ik heb het feit dat het een probleem is geprobeerd te ontwijken, ook omdat het een probleem is dat zo afgezaagd lijkt. Mijn vrienden waren lief en steunden me en zeiden dat het leek alsof ik slaappillen gebruikte om de juiste redenen – om te slapen, in plaats van voor het "verdovende gevoel" of "om problemen te ontvluchten." Ze waren erg gefascineerd dor mijn slaapleer-experiment, maar twijfelden ook. We waren het er wel allemaal over eens dat het erg leek op hypnose.

Tijdens de tweede week van mijn experiment bleef ik mijn opname afspelen, in plaats van pillen te nemen, maar ik sliep onrustig. Er waren drie nachten dat ik de opname hoorde beginnen met afspelen voordat ik in slaap was gevallen, en ik werd angstig van het feit dat ik dan al een uur lang wakker lag. Maar over het algemeen voelde ik me wel minder angstig als ik niet kon slapen – een enorme verandering voor mij. Ik kon niet zeggen of dit door het slaapleren kwam, of omdat ik – door meer over mijn slaapstoornis na te denken en erover te praten dan ik normaal doe – het begon te normaliseren.

Chronische slapeloosheid wordt door de Amerikaanse Slaapvereniging gedefinieerd als minstens drie onrustige nachten per week gedurende een periode van minimaal een maand. Als ik naar deze maatstaf kijk, ben ik verbaasd dat niet iedereen aan slapeloosheid lijdt. Sinds ik met mensen over mijn slaapproblemen praat, lijkt het wel alsof bijna iedereen aan dit soort problemen lijdt. Het Amerikaanse Instituut voor Slaapgeneeskunde erkent ook dat dertig procent van de volwassenen verschijnselen heeft van slapeloosheid.

Een recent onderzoek dat uitgevoerd is door het Amerikaanse College van Artsen, wijst uit dat veel patiënten cognitieve gedragstherapie (CGT) proberen voordat ze aan de medicatie gaan. Ze konden niet met zekerheid zeggen dat cognitieve gedragstherapie beter werkt dan medicijnen voor chronische slaapstoornissen, maar de artsen stellen wel dat therapie minder risico's met zich meebrengt.

Ik vertelde dit aan mijn vriendin Sarahjane, die psychotherapie studeert in Toronto. "CGT gaat om de bewust herstel om je gewoontes te kunnen veranderen," vertelde ze me. "Maar slaap en slapeloosheid komen onvermijdelijk voort uit het onderbewustzijn, en als je die problemen aan wil pakken, dan moet je denk ik een therapie gaan volgen die veel dieper gaat."

Dieper, als in teruggaan naar de oorsprong van het probleem. Ik had er nooit eerder over nagedacht dat mijn slaapstoornis gelinkt kon worden aan de emoties die ik als tiener over mijn leukemie had, maar door dit experiment twijfel ik daar nu over. Primaire slaapstoornissen worden omschreven als slaapproblemen die niets met andere gezondheidstoestanden te maken hebben. Maar secundaire slaapstoornissen kunnen worden aangewakkerd door angst, depressie en posttraumatische stressstoornissen, maar ook door verhuizing, ontslag en scheiding.

Sinds ik het experiment heb beëindigd, ben ik weer teruggevallen in mijn normale patroon van slaap en slapeloosheid. Ik heb bijna elke avond (vrij verkrijgbare) medicijnen genomen. Ik denk dat slapeloosheid een groter probleem is dan verslaafd zijn aan slaappillen, en terwijl ik niet kan zeggen of het slaapleer-experiment onmiddellijk effect heeft gehad op mijn slapeloosheid, weet ik wel dat het door zoveel na te denken over mijn slaappatronen en mijn geschiedenis, dingen voor me heeft veranderd op een manier die ik nooit had kunnen voorzien.