RECAP TIME: wat gebeurde er in 2014 allemaal in ~Muziekland~?

Gemiddeld genomen gebeuren er meer dingen niet dan wel. Toch gebeurt er een hoop, zo ook in de magische wereld die muziekland heet. Een jaaroverzicht komt dan goed van pas. Alleen, wie weet er nog wat er in februari, maart of juni eigenlijk gebeurde? Shit, ik weet niet eens wat ik gisteren heb gegeten. Het zou dus goed kunnen dat een paar dingen die ik opnoem eigenlijk in 2011 of zo gebeurd zijn, maar laten we niet fixeren op dit soort kleine details (*bewust gehanteerd pleonasme).

NU, ALS JULLIE WARM ZIJN, NEEM MIJN ZACHTE HAND EN DAAL MET MIJ AF NAAR DE DONKERE KERKERS VAN MIJN STOFFIGE GEHEUGEN

Er werd dit jaar ontzettend slecht en awkward afgetrapt met Macklemore die in januari de Grammy voor het beste rapalbum won in plaats van Kendrick Lamar. Hij maakte het zelf nog erger door zijn daarna verstuurde sms naar Kendrick (‘Kendrick Real’ hahaha) online te gooien. Deze hele Grammy is zo blank dat hij nu schijnt te fungeren als wisselbeker in Amsterdamse ‘conceptstores’, waar ze naast LP’s van Bruce Springsteen ook ambachtelijke Peruaanse koffiebonen en ansichtkaarten met boerderijdieren erop verkopen.

Later in het jaar maakte Macklemore nog een flinke misser door zich per ongeluk uit te dossen als een negentiende-eeuws joods stereotype. Hij zei zelf dat het om een ‘random kostuum’ ging. Hahaha! Dat is net zoiets als dat mensen zouden zeggen dat zwarte piet geen stereotype is van een Afrikaan maar dat hij er door het roet van de schoorsteen zo uitziet. Oh wacht – dat zeggen mensen ook.

Wie dit jaar ook een flinke misser maakte was 50 Cent bij een honkbalwedstrijd van de Mets:

En dan nu: BILLEN!!!!! Wat videocultuur betreft werden we het hele jaar 2014 overspoeld met billen van het vrouwelijke soort. Het was een heus biljaar, zo je wilt. Grote winnaars waren Nicki Minaj met Anaconda (340 miljoen views), Jennifer Lopez en Iggy Azalea met Booty (90 miljoen views), en mijn persoonlijke favoriet: 7/11, de soort van ironische, homemade gestileerde twerkvideo van Beyoncé.

Over de biltrend is veel te zeggen en gezegd. Bijvoorbeeld dat dit soort clips seksistisch zijn omdat ze alleen tegemoet komen aan een (heteroseksueel) mannelijk kijkersperspectief, of omdat ze vrouwen reduceren tot een seksueel object. Tegelijkertijd zou je kunnen zeggen dat ze juist representaties zijn van female empowerment doordat de Nicki’s en Iggy’s ongeremd hun seksualiteit uitdragen en zelf de baas zijn over de wijze waarop ze hun lichaam en seksualiteit naar voren laten komen in de video’s en in hun muziek. Zelf had ik er in ieder geval een heel doordachte en genuanceerde mening over – het was echt een goed verhaal, maar ik ben het kwijtgeraakt ergens in de kieren van al het getwerk dit jaar. Sorry. Als jullie me nu even excuseren zet ik nog even die Beyoncé-video aan.

In 2014 speelden we naast een goed WK voetbal ook eindelijk weer eens mee in de finale van het songfestival. Over onze inzending zeggen we elk jaar hetzelfde: ‘Ja het is dus echt een klein mooi liedje, ik denk echt dat het gaat werken tussen al dat songfestivalgeweld, terug naar de basis, gewoon een klein, goed liedje, weet je wel.’ Vervolgens eindigt het nummer altijd stijf onderaan. Maar niet dit jaar! Ilse Delange en Waylon werden als The Common Linnets gewoon fucking tweede. Met een klein liedje dus. Voor Waylon kwam de tweede plaats zo als verrassing dat hij een tijd van de aardbodem verdween (#waariswaylon) en inmiddels in The Common Linnets is vervangen door JB Meijers. Beluister het kleine, lieve liedje hier nog eens terug en visualiseer jezelf op het dek van een zeilschip met een wapperende Nederlandse vlag en Rita Verdonk naast je. GO NEDERLAND.

Houd deze nationalistische mindset nog even vast. Nederlandse hiphop lijkt te blijven groeien, en Top Notch was dit jaar ook weer hard bezig met het tekenen van iedereen en zijn moeder. De artiesten in de stal van Kees en co werden in 2014 aangevuld met onder andere Bokoesam, Broederliefde, Cho, Feis, D-Double, Lijpe, SBMG en zelfs Henny Vrienten. Volgens mijn berekeningen heeft Top Notch als ze volgens dit model verder werken in 2026 meer signees dan Groenland inwoners heeft. Is dat hard? Nou, MISSCHIEN WEL HE? (HARDE, HARDE POKOE!)

Mijn digital technology popculture marketingmoment van het jaar was de dag waarop alle iPhonebezitters wakker werden met het nieuwe album van U2 op hun telefoon alsof het een hardnekkige soa betrof. Ik schrok me dood toen het gebeurde want ik dacht dat ik per ongeluk al mijn hele leven mijn oom Cornel was zonder dat ik het doorhad. Hij is groot fan van U2 en staat voor alles wat ik veracht. Hij draagt Teva-sandalen binnenshuis. Een heleboel mensen zoals ook Tyler, The Creator werden boos op U2 en Apple, dat was dan wel weer erg grappig. Rolling Stone heeft het bewuste album van U2 laatst uitgeroepen tot album van het jaar. Dat was ook erg grappig.

Een andere slechte zet van Apple dit jaar was stoppen met het produceren van de iPod classic. Los van de grote opslagruimte en lange levensduur wil ik gewoon zo’n clickwheel op mijn shit zodat ik me kan voelen als Armin van Buuren behind the decks als ik mijn ‘lost in tokyo sensitive deephouse’-playlist aan het opzoeken ben. Ik voel me ontheemd.

Iemand die dit jaar tantoe lekker ging was Nielson. Ik heb lang geprobeerd om zijn muziek in de openbare ruimte te vermijden, maar ben inmiddels volledig gecapituleerd en zing luidkeels alles mee. Ik wil ook niet haten; Nielson schudt een hoop hits uit zijn mouw en ik kan het hem moeilijk kwalijk nemen dat hij zich sexy voelt als hij danst. De virtuele award voor dans van het jaar gaat echter niet naar Nielson maar naar Bobby Shmurda en zijn money dance. Hier is een zeven minuten durende Shmoney Dance Vine Compilation voor als je dacht dat je vandaag nog wat nuttigs ging doen:

FREE BOBBY SHMURDA!

2014 was ook het jaar waarin ALLE Amerikaanse hiphophits werden geproduceerd door DJ Mustard. In het begin vond ik dat nog wel leuk maar ik ben inmiddels helemaal gek geworden. Ik hoop dat hij volgend jaar een andere hobby zoekt, zoals ijshockey of beats maken waarbij de melodie uit meer dan drie tonen bestaat.

En dan nu: GEWELD (en privacyschending). Het internet schoot in een hevige stuiptrekking toen er in mei beelden opdoken van Solange die Jay-Z een paar rake klappen en knietjes verkocht in een lift. Ook Floyd Mayweather en T.I. kregen het met elkaar aan de stok in een casino, en onlangs kwam naar buiten dat Drake klappen heeft gevangen van P. Diddy, omdat hij (Drake) de beat van 0 to 100 zou hebben gestolen. STOP THE VIOLENCE YO! Ik wil niet dat Drake muziek gaat maken over zijn gezwollen wangen. Hij kan beter muziek maken over het stelen van Chris Browns ex-vriendin, zoals hij deed op 2 On.

Dit was echt te pijnlijk. Chris Brown die op Instagram ging vertellen hoe zijn vriendin op bezoek ging bij Drake terwijl hij zelf in het gevang zat.

Verder was 2014 het jaar waarin kanker werd geconstateerd bij Morrissey, The Libertines weer bij elkaar kwamen, Eminem alweer een irrelevant album dropte, Taylor Swift ‘fuck you’ zei tegen Spotify, er doden vielen bij ADE, D’Angelo op het eind ineens met een nieuw album kwam waar iedereen glibberig van werd en Blaudzun één helft van zijn haar afknipte.

De voornaamste dingen die in 2014 uitbleven: nieuw materiaal van Drake, Kanye, Kendrick of Raymzter. Vooral dat laatste valt me zwaar. Nadat Ray zichzelf vorig jaar opwierp als redder van de echte hiphop had ik dit jaar echt gerekend op ‘RAYconstructie’, rapgame Claudia de bRAY’, ‘ik ben mijn ‘RAYgenbroek kwijt’ of een andere mixtape waar hij op 92 tracks de gebruiksaanwijzing van een MPC2500 voorleest. Misschien volgend jaar.