Ik sprak CocoRosie in Amsterdam-Noord en geloof sindsdien niet meer in sprookjes

CocoRosie was laatst op een perstour door Europa ter gelegenheid van hun nieuwe album Tales Of A Grass Widow en ik mocht even met de dames praten. De lente was net officieel van start gegaan en we hadden afgesproken onder een stralend blauwe hemel, in een tuin die rook naar verse honing en kersenbloesem. Ik had me voorgesteld om gezellig te gaan kletsen over de dingen die we gedroomd hadden, het ontbreken van ellende op de wereld en hoe leuk we elkaar vonden. Gondelier Enrico zou mij lachend met zijn zilveren vaartuig naar de plek van bestemming brengen. De muzikale omlijsting van het interview zou verzorgd worden door dat ene jongetje van de Kinder-chocoladeverpakkingen op panfluit, een Zweeds maagdenkoor en melodieus gezang van diverse exotische vogelsoorten.

(Oh ja, Enrico heette eigenlijk Wim en hij werkte op bus 34 naar een grauwe nieuwbouwwijk in Amsterdam-Noord. Het was koud en guur kutweer en ik moest geld lenen van collega’s om de bus te betalen.)

Op deze foto zie je hoe Enrico een tijger aait. Zo was het dus niet.

Noisey: Hoi! Vinden jullie het leuk om op een grauwe regenachtige dag in Amsterdam-Noord te zijn? Ik word er eerlijk gezegd een beetje treurig van.

Sierra: Ja ik heb hetzelfde! Waarom the fuck ben ik hier? Waarom is er hier overal beton? Waar zijn de bloemen en de vogels? Er gebeurt hier helemaal niks en ik word er een beetje boos van zelfs. Ik word gek. Goed dat je dit aankaart, want dit wou ik echt even aan iemand kwijt.

Heb je een hekel aan Amsterdam in het algemeen, of alleen aan het betongeweld hierzo?

Sierra: Nou, Amsterdam is een mooie stad hoor, maar ik zou nu liever in een roeibootje op de gracht dobberen met een kopje thee. Ik heb wel zin om in de zomer terug te komen en een tea party te houden. Je mag ook komen als je wil.

Oh lijkt me leuk! Ik ben nog nooit naar een tea party geweest.

Beiden: WAT??!

Nee echt niet.

Sierra: Nou je zou het eens moeten doen, dan halen we allemaal chocola en koekjes en verschillende soorten thee. Het centrum van Amsterdam lijkt me de beste plek ter wereld om een tea party te geven, zeker weten.

Nou, het centrum heeft ook zo haar minder leuke kanten. Met honderden coffeeshops, souvenirwinkels en hoeren is het soms net een pretpark voor toeristen. Daar is toch wat oorspronkelijke identiteit aan verloren gegaan denk ik.

Bianca: Wat naar! Ik ben altijd benieuwd geweest hoe een inwoner van deze stad dat zou ervaren. Er is dus een soort pretpark van gemaakt?

Sierra: Ja, net zoals bij Pinokkio. Hij wordt verleid om naar een pretpark te gaan waar alles mag. Als je daar te lang blijft verander je in een ezel. Pas dus maar op. Maar er zijn ook leuke kanten hoor! Ik hou heel erg van tulpen. Ik vind het jammer dat er een cheesy imago hangt om het geven van bloemen. Het verhaal van de geschiedenis van de tulp is zo mooi. Een fragiel ding als een tulpenbol ging de hele wereld over en was ontzettend kostbaar. Als je nu iemand op tv met een bosje bloemen ziet hangt er meteen een suf en ouderwets imago om die persoon.

Kijken jullie vaak tv?

Bianca: We kijken tegenwoordig nagenoeg geen tv, maar we hebben echt een passie voor oude televisieseries die we in onze jeugd keken. Punky Brewster en Saved By The Bell. Maar dat is voor je tijd denk ik.

Nee hoor, Saved By The Bell ken ik wel! Ik zag laatst nog een compilatiefilmpje van Mr. Belding. Hij zei ALTIJD: Hey, hey, hey! What’s going on here? Shit is grappig.

Sierra: Ja klopt! Zo zouden wij ook altijd een ruimte moeten binnenkomen. Dat zou zo leuk zijn!

Mr. Belding is een domme man van middelbare leeftijd die zich constant afvraagt wat er eigenlijk allemaal gebeurt.

Ik kreeg een demo van jullie nieuwe album. Het artwork was een goede toevoeging aan een fraaie serie als je het mij vraagt. Jullie schijnen het altijd zelf te maken, wat maakt voor jullie een goede albumcover?

Bianca: Het is nogal lastig om een afbeelding te maken die overeenkomt met de muziek die je hebt opgenomen. Voor deze cover hebben we bewust een vrouw gekozen. De letter W staat twee keer op haar lichaam, dat staat voor Widow. Het album gaat over weduwes, maar niet in de zin van vrouwen die verdrietig zijn over het ontbreken van een echtgenoot. We hebben het over vrouwen wereldwijd die rouwen om het verlies van hun onschuld. De vrouw op de cover is daar een symbool van. Ze heeft geleden, dat zie je aan haar littekens. De traan symboliseert het verdriet.

De voorganger uit een reeks prachtige albumcovers.

Ook zag ik onderaan de hoes ondersteboven het woord Antipyrine staan. Ik had geen idee wat het was en wilde de symboliek een beetje ontrafelen. Ik zocht het op en het bleek een middel te zijn dat de hoeveelheid water in het menselijk lichaam meet. Waarom staat het erop?

Bianca: We hebben dat ook ontdekt terwijl we aan het album bezig waren. We vinden het altijd leuk om nieuwe dingen te leren en die te delen met de wereld. Antipyrine meet inderdaad de hoeveelheid vocht in een menselijk lichaam. Toen we het album opnamen waren we gefascineerd door de parallellen die er te ontdekken zijn tussen het menselijk lichaam en de aarde. Zowel de aarde als het menselijk lichaam bestaan voor het zelfde percentage uit water. Je zou de aarde dus ook als een groot organisme kunnen zien, met de mens steeds als destructieve factor. De zelfdestructieve natuur van de mens wordt ook op de aarde afgereageerd.

Nieuw album, antipyrine staat hier: ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

.

Ik luisterde jullie album voordat ik ging slapen, en opeens werd ik wakker geblazen door een hidden track die een soort van eurodance-nummer is. Wat hebben jullie met die muziek?

Bianca: Met die muziek zijn we opgegroeid, en het is een eerbetoon aan de jaren 90, toen waren we ravers. Het was onze eerste persoonlijke relatie tot muziek, het voelde alsof het echt van ons was, door de feestjes en het nachtenlange dansen en het heeft een heel grote rol gespeeld in onze tienerjaren.

Ik vond het vet. Waarom is het een hidden track en niet een gewoon track 8 ofzo?

Sierra: Nou, toen het album eindelijk af was wilden we dat natuurlijk wel gaan vieren. We waren ontzettend blij met het resultaat, en toen hebben we besloten er een nummer van te maken, helemaal in de stijl van die tijd die ons zo dierbaar is. We hebben het ook met tape en drumcomputers opgenomen, helemaal zoals het in de vroege jaren 90 gebeurde. We wilden het nog later gaan inladen en digitaal gaan bewerken, maar we dachten: laat maar zitten, het is juist goed zo.

Is er nog andere muziek die misschien niet voor de hand ligt, maar die jullie wel geinspireerd heeft?

Bianca: Hiphop. Wij werken ook veel met samples, en hiphop is een mooi voorbeeld van hoe je enthousiasme bij de luisteraar kunt genereren door middel van samples. Vaak hoeft er maar weinig aan een nummer te gebeuren om het heel tof te maken. Dat hoor je bijvoorbeeld bij Wu-Tang of Biggie. Tracks als C.R.E.A.M. of Juicy zijn haast onveranderd. De beat is iets aangezet en er rapt nu iemand overheen.

Hier hoor dat er eigenlijk weinig aan Juicy veranderd is. Biggie, ik neem het je niet kwalijk dat je een beetje lui was.

Ik heb in mijn leven nog maar weinig mensen geinterviewd, dus dit is allemaal relatief nieuw. Wanneer deden jullie voor het laatst iets waar je niet veel van af wist?

Bianca: Dat hebben we eigenlijk de hele tijd. We beginnen gewoon nieuwe projecten en springen daarmee in het diepe. We zien wel hoe het uitpakt. We hebben bijvoorbeeld klassieke stukken gecomponeerd, terwijl we die opleiding helemaal niet gehad hebben.

Ik kon niet vinden waar de stilte precies zat. Om dat goed te maken een heel vet nummer uit het Concertgebouw. (nooit gedacht dat ik die laatste zin ooit hardop zou uittypen)

Ja, want jullie hebben ook een keer in het concertgebouw opgetreden met een klassiek orkest toch?

Bianca: Ja, dat is eigenlijk het perfecte voorbeeld. We hadden daar eigenlijk niks te zoeken, maar we hebben het toch gedaan voor de uitdaging. Ergens halverwege was er een moment van stilte ingepland, en ik moest op play drukken om een tape in te starten van een oud klassiek stuk. De dirigent had het hele orkest al stilgelegd en ik kon de playknop niet vinden. Als je het nu terughoort is het echt 10 minuten stil, en dan pas begint de stem te zingen. Achteraf was dat juist supermooi, maar op dat moment was ik echt in paniek.

Sierra: Dat illustreert wel de weg die we bewandelen in ons werk. De mooiste dingen ontstaan vaak doordat je met je mond vol tanden staat. Op dat moment kon ik haar wel vermoorden, maar uiteindelijk ben ik van die stilte gaan houden.

Het album Tales of A Grass Widow is nu te koop, te streamen en vast ook illegaal te downloaden. Doe dat laatste maar niet want dan krijg je pek en veren over je heen gegooid. Morgenavond staat Cocorosie in Tivoli en misschien maken ze wel foutjes die achteraf heel mooi in het gehoor blijken te liggen.