Lou Reed wist dat rock-'n-roll levens kan redden

Lou Reed was mijn allergrootste held. Maar ik kan niet zeggen dat ik me verdrietig voelde toen ik hoorde dat hij was overleden.

In tegendeel, in plaats van me verdrietig te voelen, dacht ik aan Rock & Roll, een nummer over rock-‘n-roll dat ook nog eens een van de beste rock-‘n-roll-nummers in de geschiedenis van rock-‘n-roll is. Het vertelt het verhaal van Jenny, een meisje wiens hele leven totaal betekenisloos lijkt tot het moment dat ze een New Yorks radiostation opzet en rock-‘n-roll hoort. “She started shakin’ to that fine, fine music”, schreeuwt Lou. “You know her life was saved by rock-‘n-roll.”

Het nummer is net zo persoonlijk als Heroin of I’m Waiting For The Man of elk ander nummer dat Lou schreef voor Velvet Underground. Het is zo simpel en eerlijk, op een manier zoals alleen Lou Reed dat kon. Tuurlijk, er waren heel veel nummers destijds die de glorie van rock-‘n-roll vierden, maar geen enkele deed dat vanuit het perspectief van een eenzaam kind in de suburbs dat wacht tot er iets gebeurd.

Wat Lou niet kon weten toen hij Rock & Roll schreef, was dat er daadwerkelijk ontelbaar veel “Jenny’s” zouden worden gered door rock-‘n-roll. Ik was een van hen. Ik was 14 of 15 jaar toen ik voor het eerst Velvet Underground hoorde. “The Velvet Underground” – bestaat er een bandnaam die nog suggestiever is? Ze waren al de perfecte band voordat je hun perfecte muziek had gehoord of hun perfecte foto’s had gezien of hun perfecte geschiedenis had gelezen.

Hun muziek werd mijn leven: iedere andere band zou worden beoordeeld aan de hand van Velvet Underground. En iedere band kwam te kort.

Ik beoordeelde zelfs mensen aan de hand van Velvet Underground. Ik wist dat ik zou trouwen met mijn vrouw op het moment dat ze vertelde dat het ook haar favoriete band was. Het was haar idee om I’ll Be Your Mirror – het nummer dat bewijst dat Lou Reed een groter hard heeft dan wie dan ook – te draaien in de kerk tijdens onze bruiloft. Ze snapte het. En het hele ding voor mij was dat je voelde dat Lou het ook snapte. Hij had zijn invloeden en beïnvloeden anderen. Voor Lou Reed waren zijn invloeden heel erg belangrijk. Hij “had” ze en daarom “hadden” mensen Lou Reed.

Ik heb Lou Reed een aantal keer live gezien. In 2004 zag ik hem in Long Beach, waar hij een soort lange funk-versies speelde van Velvet Underground-nummers. Maar het maakte allemaal niet uit: hij was Lou Reed, hij kon doen wat hij wilde doen. Ik zag hem in Birmingham Symphony Hall in 2000, daar keek hij op zo’n manier naar het publiek dat we niet wisten of we wel of niet tussen de nummers door mochten klappen. Ik ontmoette een man die mij meer dan een half uur heeft lopen vertellen naar welke optredens van Lou hij nog meer zou gaan. We konden het prima vinden, tot ik vroeg naar welke bands hij nog meer luisterde. “I only watch Lou”, zei hij en vertrok.

Die man heeft nu niemand meer om live te zien en ik ben benieuwd hoe hij zich op dit moment voelt. Zeker omdat ik me nog geen moment droevig heb gevoeld na het bericht van het overlijden van Lou – niet zoals ik me voelde na de dood van Vonnegut of Amy, toen wilde ik gewoon op de grond zitten en huilen als een baby. Ik probeer te ontdekken waarom ik dit nu niet voel bij Lou.

Eerst dacht ik dat het misschien wat verdoofd werd door de tsunami aan RIP-tributes en berichten op Facebook en Twitter. “Fuck you, je snapt het niet”, dacht ik dan. Want de beste rock-‘n-roll geeft je het gevoel alsof niemand je begrijpt.

Maar eigenlijk denk ik dat het komt door het volgende: als iemand aan mij zou vragen wie ik altijd nog wil interview maar nog nooit heb gedaan, dan zou ik zeggen “Lou Reed”. Maar dat is niet waar. Ik wilde Lou Reed nooit interviewen en heb daar ook nooit een poging tot gedaan. Niet omdat ik bang voor hem was (hoewel ik dat waarschijnlijk wel zou zijn) en ook niet omdat je nooit je helden moet ontmoeten (hoewel je dat waarschijnlijk nooit moet doen). Maar omdat hij de lyrics heeft geschreven van Rock & Roll en die tekst alles bevat dat Lou Reed ooit tegen me zou kunnen zeggen. En eigenlijk heeft hij dat ook tegen me gezegd…

_Tim Jonze is muziekredacteur bij Guardian. Volg hem op _Twitter.