De langzame acceptatie van de pijnlijke perfectie die de On The Run-tour is

Als we het internet moeten geloven, zouden Jay Z en Beyoncé op het punt staan om van elkaar te scheiden. Maar zo zie je maar weer, het internet heeft niet altijd gelijk! Dus ging de gezamenlijke On The Run-tour eind vorige maand gewoon van start en komt ‘ie vooralsnog ook naar Europa.

Afgelopen weekend ging ik naar de show in New York. In de trein onderweg naar het MetLife stadion praten mensen tegen elkaar alsof het hebben van een ticket het winnende lot in de loterij is. “O girl, you’re so lucky”. In het stadion begint het publiek al te gillen wanneer op de schermen de reclame voor Beyoncé’s nieuwe parfum wordt getoond. In de tussentijd neemt iedereen selfies om op Facebook mee op te scheppen. Gevalletje: ik ben lekker hier en jij niet. Veel plezier met het liken van mijn foto.

Hoewel het natuurlijk ook bijzonder is om bij deze show aanwezig te kunnen zijn, lijkt het wel of het optreden heel erg anders plaatsvindt, op een plek ergens in Hollywood en dat alles van te voren op z’n Hollywoods al is opgenomen.

De show is zo akelig perfect dat het zowat pijn doet. Beyoncé is in het bezit van bovennatuurlijke krachten en Jay Z cirkelt uiteindelijk ook ergens in een hemelbaan rond, maar bij dit optreden is er nul ruimte voor mogelijke errors, alles is dichtgesmeerd, en dat kan al snel saai worden. Het is hetzelfde als precies dat verjaardagskado krijgen waar je om had gevraagd, maar dat je toch drie uur lang superblij en verrast moet reageren. De rook is perfect. De lichten zijn perfect. Hun huwelijk is perfect, ondanks de openbaring van de beruchte liftscene.

Ze spelen elk nummer. Hij kust haar in de nek tijdens Drunk in Love, zij giechelt. Zij wil de sfeer van haar video’s naar het podium toebrengen, dus draagt ze de jurk van Haunted, de not-just-a-butt uit Crazy in Love, Partition en Upgrade U, en staat er de paal uit Naughty Girl. Ze heeft zichzelf getraind om niet te knipperen, waardoor ze strak voor zichzelf uitkijkt alsof het een fotoshoot is.

De show is overweldigend en tegelijkertijd zwaar frustrerend. Ze staan er, maar toch ook weer niet. Ze zijn zo dichtbij en toch ook zo ver weg. Niemand gaat naar een concert om te zien wat ze allang hebben gezien en om exact de nummers te horen die ook op Youtube staan. Mensen gaan er naar toe om een connectie te voelen en met een speciaal gevoel terug naar huis te gaan. Maar dit is niet zo’n soort concert; de connectie is er misschien tussen de fans, maar hij is zeker niet voelbaar tussen het publiek en Beyonce en Jay Z.

12-jarige meisjes dragen Beygency shirts en freakum jurkjes, en jongens lopen rond met gouden maskers op. Ze willen daarmee een gevoel van saamhorigheid creëren, en daar op één of andere manier erkenning vanaf het podium voor krijgen. Maar dat gebeurt niet. Voor 185 dollar mag je in dezelfde kamer zijn als Bey en Jay, maar het blijkt om een hele grote ruimte te gaan en ze zijn alsnog niet benaderbaar. Een selfie met ze zit er niet in.

Het meest interessante moment is tegen het einde aan, wanneer er homevideobeelden van hun privéleven worden getoond: Jay Z in een privéjet, Beyoncé die de IV tattoo op haar vinger zet en beelden van een opgroeiende Blue. Ze laten zien dat ze in elk geval van dezelfde planeet komen als wij. En net als het publiek kijken ook zij naar die beelden, terwijl ze elkaar omarmen.

Zijn ze aan het acteren? Is dit liefde? Aan het begin van de avond staat er op een scherm te lezen ‘This is not real life’. Aan het einde van de show is het woord ‘not’ weggehaald. In de aftiteling die aan het einde wordt getoond worden de technici en achtergronddansers bedankt. Hij zegt: “Laat je horen voor Mrs Carter.” Zij zegt hetzelfde over hem. Als het een act is, is het prachtig. Als het niet zo is, trouwens ook.