FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Robin verhuisde op 21-jarige leeftijd naar Peking om een boekingskantoor te beginnen

Bijna iedereen zei: “Weer eentje die het hier komt proberen, pak alvast je spullen en verspil je tijd niet.”

Beeld via Vitaly Tyuk

Terwijl de meeste mensen op 21-jarige leeftijd voor de tweede keer van studie wisselen (na een tussenjaartje in Guatemala), besloot Robin Leembruggen zijn spullen te pakken en naar Peking te verhuizen om een boekingskantoor te beginnen. "Art of Dance, een Nederlands evenementenbedrijf, zocht iemand die naar China wilde gaan om daar de markt aan te boren," vertelt hij mij op een terrasje in Amsterdam. "Ze deden een aanbod en twee weken later zat ik op het vliegtuig."

Advertentie

Robin, inmiddels drie jaar ouder, is geen onbekende in de muziekindustrie. Hij is het broertje van Jerry van The Partysquad, en maakte al op vroege leeftijd kennis met festivals en clubs. Als tourmanager van FeestDJRuud deed hij ervaring op in de evenementenbranche en bouwde hij een aardig netwerk op. Toch besloot hij het land te verlaten om in China aan de slag te gaan, waar de dance-industrie nog een niemandsland was. "Qua dance gebeurt er niet veel in China, terwijl er wel bijna anderhalf miljard mensen wonen. Ik kreeg de kans om erheen te gaan en een pionier te worden in de muziekindustrie."

We spraken over deze ingrijpende stap in zijn leven, hoe hij in de Chinese muziekindustrie te werk ging en wat zijn toekomstplannen zijn met zijn agentschap Mad Panda.

Noisey: Waarom stuurde Art of Dance je naar China?
Robin Leembruggen: In eerste instantie boekte ik artiesten. Mijn voornaamste doel was om grote internationale en Nederlandse artiesten naar China te halen. Wij hebben namelijk een netwerk dat veel Chinezen niet hebben. Tegelijkertijd moest ik ook een beetje op zoek naar lokaal talent.

Was er überhaupt sprake van een dancescene daar?
Dance kwam wel voor in het uitgaansleven, maar het draaide toch vooral om luxe tableservice, danseressen en andere randverschijnselen. Er was geen scene waarbij dj's en producers bij elkaar kwamen om muziek uit te wisselen of samen in de studio te gaan zitten.

Advertentie

Hoe was het toen je daar aankwam?
Ik mocht in het kantoor zitten van een Chinese eventorganisator waar we contact mee hadden. Dat was een vrij absurde binnenkomer. Ik had meteen een cultuurschok, ze hadden daar op zijn zachtst gezegd nog nooit van opruimen gehoord. Het was chaotisch, iedereen had net genoeg ruimte om een laptop neer te zetten. Ik zat aan hele grote tafel met vijftig rokende, schreeuwende Chinezen, die om de zoveel tijd op de grond spuugden. Er was ook een soort van kantine, waar een kok met een peuk in zijn bek gevangenisvoer opschepte voor een lange rij hongerige mensen. Laat ik het erop houden dat het op geen enkele manier op de Nederlandse bedrijfscultuur leek.

Haha, hoe was het om op zo'n plek te werken?
Ik heb mezelf op dat kantoor in de eerste paar maanden een beetje afgezonderd. Koptelefoon op en heel veel research doen naar wat de belangrijke partijen zijn in Peking. Dat was het enige dat ik kon doen.

Maar hoe begin je als je wordt gedropt in een land waar je helemaal opnieuw moet beginnen?
Ik viel terug op de kennis die ik in Nederland had opgedaan. Ik moest in Peking een netwerk opbouwen, dus ik ging veel naar clubs en shows om te zien wat er allemaal mogelijk was qua venues, hoe het publiek was, welke organisatoren goed werk deden, et cetera. Dat leverde een paar gekke situaties op. Zo heb ik bij wijze van 'meeting' met de belangrijkste clubeigenaren van de stad aan tafel gezeten en veel te dure flessen drank weggewerkt terwijl allemaal leuke dames ons moesten 'entertainen'. Als er een Nederlandse dj toevallig ergens was geboekt, ging ik ook altijd mee om te kijken hoe het er allemaal aan toeging. Het bestond voornamelijk uit heel veel handjes schudden en mezelf voorstellen.

Advertentie

Een netwerk opbouwen met een taalbarrière klinkt lastig.
Dat was het ook. De gesprekken die ik voerde waren nooit heel diepgaand. Ik wilde voornamelijk de sfeer proeven, om te achterhalen hoe ik het moest aanpakken. Ik heb op die manier veel expats ontmoet die hun visie op het land of de muziekscene met me deelden. Ze zeiden bijna allemaal dat ik gewoon lekker naar huis moest gaan. Zo van: "Oh, nog zo een die het hier komt proberen. Pak je spullen maar alvast, verspil je tijd niet."

Waarom zeiden ze dat?
Nou, om alles wat ik net zei, maar ook bijvoorbeeld dingen als vergunningen regelen. Dat kost in Nederland al veel moeite, maar in China is het nog veel lastiger. We kregen gelukkig wel ondersteuning van die lokale partij waar ik op kantoor zat, maar alles verliep alsnog heel moeizaam. Mijn voornaamste doel bij aankomst was grote namen naar China halen, maar dat werkte niet echt. Met grote namen kun je geen kaarten verkopen in China, omdat ze simpelweg geen Google, Soundcloud of social media hebben.

Wat deed je toen je eerste plan niet werkte?
Het plan gewijzigd. Ik verhuisde van Peking naar Shanghai, daar was het wat bruisender. Peking is echt een soort Den Haag, maar dan met 21 miljoen mensen. Shanghai is meer een kruising tussen New York en Amsterdam. Het is verwesterd, waardoor het voor mij makkelijker was om te werken. Daarnaast wilde ik dat dance echt een cultuuronderdeel zou worden en om dat te bewerkstelligen moest ik niet per se buitenlanders naar China halen, maar Chinees talent vinden waar het publiek zich mee kon identificeren en waar ze trots op konden zijn. Het is best een chauvinistisch volk en daarom supporten ze hun eigen volk eerst. Dat vind ik eigenlijk heel tof. Wij hebben dat minder, wij zijn meer op individuen gericht. Mad Panda groeide uit tot een management- en boekingskantoor met aan de ene kant Europese artiesten, en aan de andere kant veel Chinees talent.

Wat heb jij Chinese artiesten en dj's te bieden?
Ik help ze met het aanbrengen van structuur en het maken van jaarplannen. Ik merkte dat de meeste gasten die ik tekende dat niet hadden. En ik wilde dat mijn artiesten meer roem en aanzien zouden krijgen. Dat is erg belangrijk in China.

Beroemde artiesten zijn toch overal interessanter?
Dat klopt, maar in China is het doorslaggevend. Ik had op een gegeven moment een meeting met een Chinese divisie van een groot Amerikaans label. Ik liet ze muziek van mijn artiesten horen die ik tof vond. Ik durf er nog steeds mijn hand voor in het vuur te steken dat het potentiële hits waren, maar zij begrepen er helemaal niks van. Ze keken me aan alsof ik poep op mijn hoofd had, en ze bleven maar doordrammen over hoe bekend de artiesten waren. Toen dacht ik: oké, je wil bekende artiesten? Dan maken we ze bekend. Ik besloot de artiesten voor een tour naar Nederland te halen. Ik heb een groot netwerk in Nederland dat ik daarvoor kan inzetten. Artiesten die in het buitenland gigs hebben, krijgen vaak meer aanzien in eigen land. Daarnaast is het voor de artiesten zelf ook leuk en een goed leermoment.

Slim.
Het werkt twee kanten op. Mijn artiesten Tsunano, Chace, Dexter King hebben studiosessies allemaal gehad met Yellow Claw, Moksi, Mike Cervello, Cesqeaux, The Partysquad en Dirtcaps. Chace was afgelopen weekend de allereerste Chinese act op Tomorrowland. Nu is het ook voor Nederlandse partijen makkelijker om naar China te gaan.

Je hebt twee jaar gezwoegd en het gaat nu goed met jou en Mad Panda. Wat is de volgende stap?
De moeilijke eerste grote stappen zijn inderdaad gezet. Ik zou nu heel graag ook andere agentschappen of labels willen helpen met het opzetten van iets in China. Mensen weten ons inmiddels te vinden, maar dat moet nog verder uitgebreid worden. Ik wil naast management en boekingen ook een label starten, zodat Mad Panda straks alle aspecten van een muziekcarrière voor een artiest kan regelen.