Deze gast wist meer dan 50 festivals binnen te sneaken

Marcus Haney heeft nog nooit betaald om een festival binnen te komen. Hij maakt polsbandjes na en glipt vol zelfvertrouwen langs de beveiliging. Natuurlijk, hij wordt weleens gepakt. Maar nog vaker belandt hij op het hoofdpodium, chillt hij met de bands en maakt hij de meest unieke foto’s.

Over een periode van vier jaar is Marcus op deze manier bij bijna 50 festivals over de hele wereld binnengekomen. Op die festivals is hij vrienden geworden met bands zoals Mumford & Sons en chillde hij met mensen die Acid Chris heten. Dit is overigens niet zijn baan – hij is cameraman voor onder meer HBO en maakt muziekvideo’s. Maar op de een of andere manier vond hij ook nog eens de tijd om een documentaire over zijn vier jaar gratis naar festivals-ervaring te maken.

Ik besloot Marcus te bellen voor een gesprek over zijn film en hoe hij zo makkelijk overal gratis binnenkomt.

Noisey: Hoe is het allemaal begonnen? Wat was het eerste festival waar je naar binnen bent gesneakt?
Marcus: Het allereerste festival waar ik heb ingebroken was Coachella in 2010.

Heb je überhaupt ooit betaald om naar een festival te gaan?
Nee, ik heb tot nu toe nog nooit voor een festival betaald. Bij Coachella was dat bijna wel het geval. Maanden van te voren hadden we het er al over dat we wilden gaan, en er ging een meisje heen dat ik toen heel leuk vond.

Ah, het klassieke verhaal. Het begon dus allemaal vanwege een meisje. Toen je Coachella binnen wilde glippen, kreeg je toen hulp van iemand van de organisatie of heb je jezelf naar binnen geluld.
Het waren alleen ik en mijn vriend Adam. We hadden geen geld om te tanken, een gast genaamd Acid Chris die we via Craigslist hadden ontmoet, hielp ons aan benzine. De dag van het festival sprongen we om vier uur ’s ochtends over het hek, geheel gekleed in het zwart. Daar sliepen we onder Dixie wc’s totdat het festival om 12 uur begon.

In de trailer zie je hoe jullie neppe pasjes printen en polsbandjes namaken. Welke technieken hebben jullie allemaal toegepast om bij een festival binnen te komen?
Alles, van over het hek klimmen en het maken van polsbandjes tot aan net doen alsof je een beveiliger, artiest of van de pers bent.

Wat waren de meest spannende momenten?
Het zijn altijd die momenten waarbij je moet rennen en springen. De ouderwetse manier dus. Wanneer iemand achter je aan rent en je door een zee van mensen moet rennen, lijkt het net een high-speed achtervolging, maar dan met een publiek erbij dat je aanmoedigt.

Ik las ooit een verhaal over een gast die binnen wilde glippen bij Glastonbury – het kostte hem drie dagen om over het hek heen te springen.
Glastonbury zorgt altijd voor de gekste verhalen, omdat het supergoed beveiligd is. Toen ik binnenglipte bij Glastonbury had ik echt veel geluk. Ik liep door een ingang voor vrachtwagens precies op het moment dat de beveiliging bezig was met andere gasten die net voor mij op die manier probeerden binnen te komen.

Mazzelpik.
Zelfs als je headliner bent op een festival is het moeilijk om iemand binnen te sneaken. Vorig jaar was Mumford & Sons de headliner. Ik reisde met ze mee en we wilden per se iemand meenemen. We verstopten hem in de tourbus, en zelfs toen werd hij bijna nog gepakt.

Het beste verhaal dat ik ooit heb gehoord, was dat iemand met een deltavlieger een festival binnenkwam. Het is best riskant om helemaal vanuit Amerika naar Europa te reizen zonder de zekerheid van een Glastonbury-kaartje.
Ik ging in eerste instantie naar Europa voor een HBO-klus over het stierenrennen in Pamplona. Ik besloot mijn reis te verlengen, en wat rond te reizen en te liften. Zo heb ik een gast ontmoet genaamd Grim Grim, hij is een speciale man. Hij haalde me op toen ik aan het liften was naar Glastonbury. Sindsdien houden we contact en maakt hij deel uit van mijn avonturen. Ik heb de foto op de hoes van het Mumford & Sons-album geschoten, en als je goed kijkt zie je hem op de achtergrond.

Lachen. In de trailer (inmiddels offline) spotte ik Bonnaroo, Glastonbury en Coachella. Naar welke festivals ben je allemaal geweest?
De festivals die de docu hebben gehaald zijn Coachella, Bonnaroo, Glastonbury, Ultra en de Railroad Revival Tour – dat was mijn eerste festivaltour. Maar het beste deel van de docu vind ik de aftiteling waarin je ziet dat ik binnenglip bij de Grammy's.

Hoe de fuck glip je binnen bij de Grammy's??!!
Het was lastig. Het is vooral wachten op het juiste moment om langs de beveiliging, de scanners en de metaaldetectors te glippen om op de verdieping te komen waar iedereen zit. De Mumford-jongens waren daar ook. Ik had ze niet verteld dat ik binnen zou sneaken, dus ik kwam daar ineens aan in een tweedehands pak. Ze werden helemaal gek. Ik mocht bij ze komen zitten. Het was te gek en ook beetje surreëel.

Over Mumford gesproken – hoe heb je ze leren kennen?
Dat was vlak na Coachella. Daar glipte ik naar binnen, schoot foto’s van een hoop bands die ik tof vond en maakte daarna een korte film genaamd Connaroo, over het inbreken bij Coachella en Bonnaroo. Ik gaf de film aan een roadie bij een van de Mumford-shows – zij kwamen namelijk in die film voor – en ik zei: “Hey, als je het leuk vindt, geef het dan door aan de band. Zo niet, gooi het dan weg.” Ik had nooit gedacht dat hij ernaar zou kijken, maar dat deed hij wel. Hij gaf het aan de band. De band stuurde het door naar hun manager. De manager gaf het weer aan Edward Sharpe. Edward Sharpe bekeek hem en zo kwam het dat ze me als collectief uitnodigden om mee op tour te gaan.

Het enige probleem was dat de tour in mijn afstudeerperiode viel. Ik moest kiezen tussen afstuderen of mee op tour.

Je koos voor de tour. Welke opleiding deed je?
De Filmacademie. Ik heb nu alleen mijn middelbare schooldiploma.

In de trailer zie je een fragment waarin je van een festivalterrein wordt gegooid. Hoe vaak is dat gebeurd en hoe deal je met zo’n situatie?
Je wordt er echt vaak uit gegooid, maar zo lang je je shirt binnenstebuiten aantrekt en voor een andere aanpak kiest, zit je goed. De ergste keer was Bonnaroo 2010. Ik werd er op de zondag uitgegooid en werd in een landbouwmachine, zo’n hooibeugeldragerding, gezet. Uiteindelijk dropten ze me zo’n vier kilometer verderop in the middle of nowhere en vertrokken. Ook heb ik weleens handboeien om gekregen, maar ik ben nog nooit gearresteerd.

Nadat je bij Coachella binnen was gekomen, wat zorgde ervoor dat je sindsdien vaker bij festivals binnen wilde sneaken? Het feit dat je gratis binnen kon komen?
Ten eerste werd ik totaal betoverd door Coachella. Ik had zo’n geweldige tijd. Ik bedoel echt een super mooie tijd. Ik zette mijn foto’s van Coachella op Facebook en een vriendin, die stagiaire was bij Bonnaroo, zag ze. Zij stuurde ze door naar haar baas zodat hij ze kon bekijken en kort daarna belde hij me op.

Cool.
Hij zei: “Wij vinden deze foto van Jay Z tof. Vind je het goed als we die gebruiken voor promotiemateriaal of iets dergelijks?” Ik antwoordde met: “JA! Dat is zo cool! Doe dat!”. Hij zei dat hij me daar niet voor kon betalen, maar dat hij me wel twee perskaarten voor Bonnaroo voor kon aanbieden. Ik verkocht er één en gebruikte dat geld voor de reis ernaar toe. Met de perskaart mocht ik alleen geen foto’s maken, en dus ook mijn camera niet mee naar binnen nemen. Uiteindelijk heb ik het kaartje niet eens gebruikt en ben ik naar binnen geglipt.

Is dat waar de naam van de film – No Cameras Allowed – vandaan komt?
Die tekst zie je op een hoop plaatsen terugkomen: concerten, bij podia. Allemaal plaatsen waar je niet mag fotograferen.

In de trailer gaat het over de moraliteit van het inbreken bij festivals. Voel je je daar ooit slecht over? Of heb je zoiets van, fuck it, ik ga voor helemaal noppes naar festivals, dat is vet. Persoonlijk denk ik niet dat het fout is. Er gaan genoeg mensen naartoe die wel betalen.
Het eerste waar ik aan denk is, dat ik hier niemand kwaad mee doe. Steel ik hier iets mee? Steel ik een kaartje of weerhoud ik Coachella ervan om geld te verdienen? Nee, niet echt, want Coachella is uitverkocht. De trailer zorgt ervoor dat de film eruit ziet als een verhaal over een gast die binnenglipt bij festivals terwijl het eigenlijk een coming of age-verhaal is binnen de context van de muziekwereld. Op een bepaalde manier is het een liefdesbrief aan al deze festivals. Ik belicht de festivals op een hele positieve manier. Mijn doel is ook dat mensen die de film gaan zien, ook zelf festivals en live muziek willen gaan ervaren. Er valt op geen enkele manier de beleving op een festival één op één naar een film te vertalen.

Je hebt gelijk. Elke keer wanneer ik van Glastonbury terug kom, is het moeilijk om aan iemand die er niet bij was uit te leggen hoe het was.
Het is echt iets waar je zelf bij moet zijn. Dus als ik mensen kan overtuigen om zelf te gaan, dan heb ik mijn doel bereikt.

Oke! Laatste vraag – wat is je favoriete festival?
Glastonbury.

Goed antwoord.
Amerikanen gaan naar Coachella en denken dat dat het beste festival ter wereld is. Maar als je ooit de kans krijgt en je wilt naar een festival dat echt niet van deze wereld is, dan moet je naar Glastonbury gaan. Het is er fucking Alice in Wonderland.

Bedankt Marcus.