Wat zegt jouw Spotify #YearInMusic over jou?

Eergisteren publiceerde Spotify een reeks data die je vertellen welke artiesten, albums, tracks en genres jij in 2015 het meest via de streamingdienst hebt beluisterd. In de lange traditie van het gebruiken van muziek als uithangbord om jezelf als cool en uniek te bestempelen, zijn mensen druk bezig met het posten van screenshots van hun eigen meest beluisterde muzieklijstje. Als in: ‘Kijk, ik hou van Carly Rae Jepsen en Fetty Wap tegelijk!’ Of: ‘Please like deze post die toont dat ook ik naar Kendrick Lamar heb geluisterd.’

Het is volstrekt logisch om mensen te beoordelen op basis van hun muzieksmaak. Want als er één ding duidelijk werd in 2015, is het wel dat we muziek blijven zien als een van de grote sleutelelementen van ons bestaan. We hebben dus de nobele taak op ons genomen om eens te kijken naar de populairste resultaten uit de Spotify-lijstjes, om zo een portret te kunnen schetsen van de verschillende mensen die door het muzikale landschap dwalen.

Wat zegt #YearInMusic echt over jou?

Laat me raden: je favoriete buitenschoolse activiteiten zijn bubbelbaden, lunchen en fluorescerende verf naar Lowlands meenemen. Niet dat er ook maar iets mis is met die dingen, en er is ook niks mis met Ed Sheeran. We hebben allemaal een uitlaatklep nodig, niet? Ik wil alleen maar zeggen: denk eens na wat het zegt over je levenskeuzes in het afgelopen jaar als je je het meest identificeert met een muzikant die nog steeds MySpace heeft en in zijn broek heeft gescheten tijdens een optreden.

Je hebt op zijn minst al geprobeerd om veel seks te hebben het afgelopen jaar, want daar komt de muziek van The Weeknd uiteindelijk gewoon op neer. De nummers zijn zo klef dat je bijna de hormonen op het gezicht van The Weeknd kan proeven als hij iets te dichtbij staat in de bar en zijn hand ongevraagd op je heup legt. We willen niet zeggen dat je oversekst bent als The Weeknd je favoriete artiest is, maar waarschijnlijk heb je je eigen seksplaylist bij elkaar gecureerd en gebruik je nog steeds de term ‘friend-zone’.

Ondanks alle shit die over deze jongens gezegd werd, ben je hen dapper door dik en dun blijven steunen. En kijk nu naar ze! Sugar kreeg bijna een miljard youtubeviews dit jaar. Maroon 5 is zo de populairste band zonder een duidelijk waarneembare fan-base. Wat ons de vraag doet stellen: wie ben je? Je bent geen simpel geval, dat is zeker. Werk je als boekhouder of in social-mediamarketing? Ben je een moeder? Een van die mensen die absolute rust gevonden heeft door nooit het nieuws te lezen of het geboortedorp te verlaten? Het is moeilijk te zeggen. Maar proficiat voor het overstijgen van al dat gezeik van millennials. Jij leeft het onbezorgde leven waar we allemaal naar streven.

Toen BBHMM uitkwam had je of omdat je een journalist bent een lange discussie met iemand op internet over het nummer als feministisch manifest, of je vond, omdat je geen journalist bent, het gewoon een leuk lied. Je wacht al zo lang op Anti dat je ondertussen passief-agressief bent geworden en je neurotisch naar Bitch Better Have My Money blijft luisteren. En iedere keer dat je op play drukt, raak je meer gefrustreerd.

Proficiat. Je hebt net een doctoraat behaald in de studie Hoe Een Gemiddeld Mens Te Zijn.

Je weet niet zeker hoe dit is gebeurd en eerlijk gezegd schaam je je een beetje. Als je aan het einde komt van je #YearInMusic en Spotify vraagt: ‘Wil je je jaar in muziek delen via Facebook en Twitter?’, dan is de dominante aanwezigheid van Uptown Funk te beschamend om te delen. “Hoe heeft dit kunnen gebeuren?” fluister je vol ongeloof tegen je laptopscherm. “Niemand… NIEMAND mag dit zien!” De waarheid is: al je vrienden weten allang dat je gek bent op dat lied. Iedereen is er gek op. Je luisterde het in de taxi naar huis, iedere avond dat je uitging in 2015, terwijl je ‘don’t believe me just watch’ riep en uit het raam begon te fistpumpen. Je was gewoon te dronken om het je te herinneren.

Je bent ook maar een mens.

Je favoriete acteurs zijn waarschijnlijk worstelaars, je houdt van Subway-broodjes en wanneer mensen zeggen ‘Ik kan niet geloven dat er zeven films zijn van Fast and the Furious’, neem je aan dat ze bedoelen dat er niet genoeg van kunnen zijn. Je hebt playlist die ‘Emotional’ heten waarin dit nummer op 1 staat, gevolgd door Candle in the Wind, I’ll Be Missing You van Puff Daddy en het halve oeuvre van R. Kelly. Je luistert ernaar tijdens het strijken.

Je wilde dit liedje echt wanhopig graag leuk vinden. Je hebt er wel 250 keer naar geluisterd om er iets waardevols te vinden, of ten minste iets van een bepaalde kwaliteit dat de toekomst van de Britse muziek kan redden uit de slappe, gesteriliseerde handen van James Bay. Dat is wat je denkt als je de kinderen in de lokale kroeg probeert te overtuigen om The Libertines een kans te geven, in plaats van dat ze verslaafd raken aan Years and Years of grime of iets dergelijks. Maar eigenlijk begin je je heel oud te voelen. Je botten doen pijn. Is het normaal dat botten pijn doen?

Jouw consumptie van muziek gaat een beetje zo: je ziet een reclame op tv voor een duur, technologisch product. Dan Shazam je de reclame om erachter te komen wat voor duur technologisch product op de achtergrond wordt afgespeeld en vervolgens vind je deze op Spotify en voeg je het toe aan je playlist ‘inspirerende hardloopnummers’.

Je nam je eerste xtc-pil dit jaar en – ook al ben je nooit meer van plan ooit nog zoiets afschuwelijks te doen – je hebt er toch wel goede herinneringen aan over gehouden. Zoals dat moment toen het net inkickte terwijl Avicii Hey Brother draaide, net voordat je naar de wc sprintte om drie liter cider en een burrito uit te kotsen. Nog elk weekend zet je zijn album op om weer terug te denken aan de wilde tijden van toen, terwijl je een geurkaars aansteekt en een andere aflevering van Brooklyn Nine-Nine opzoekt op Netflix.

Het is er nog steeds niet van gekomen om het hele album te beluisteren, maar je blijft maar aan mensen vertellen hoe ontzettend geweldig het is. Wat dus eigenlijk gebaseerd is op het feit dat je alleen het nummer 679 honderd keer hebt geluisterd. Je kan niet wachten om herinneringen over te houden aan nummer 14. Of, ehm, 15. Het zal wel, je weet dat het album goed is, omdat je er blijkbaar het meest naar hebt geluisterd.

Normaal gesproken luister je niet echt naar dancemuziek, maar dit was eigenlijk best oké. I Know There's Gonna Be (Good Times) was goed, maar door de vocalen ben je nog steeds niet overtuigd van de rest. Kunnen ze niet gewoon normaal zingen, ofzo?

Een paar jaar geleden heb je Carly Rae Jepsen nog afgeschreven, toch? De rush die je eerst kreeg als een dj Call Me Maybe aanzette, is nu veranderd in een moment dat je gebruikt om naar de bar te gaan. Je hebt haar verbannen naar het land van de eendagsvliegen samen met Chumbawumba en Cee-lo Green (precies, Cee-lo wie?) en bent gestopt haar toe te voegen aan je dagelijkse ritme. Toen kwam ze ineens terug met een van de beste albums van het jaar – niet alleen in de popmuziek, maar ook in de context van het gehele muzieklandschap van 2015 – en een video met daarin de echte Tom Hanks. Dit is je meest favoriete album van het moment. Waarschijnlijk koopt je moeder het voor je op vinyl als kerstcadeau.

Dit album is een van de slechtstverkopende in twintig jaar Madonna. Als deze hoog bovenaan je lijst staat, is dat waarschijnlijk omdat je onder de achttien bent en misschien naar de Brit Awards hebt gekeken en dacht: wie is die dame die achterstevoren van de trap wordt gesleept? En toen heb je haar opgezocht op Spotify.

Een wereld waarin de voormalige zangeres van een metalband nu een van de grootste mainstream producers van de wereld is. Waarin het alternatieve online muziekplatform Noisey in de Verenigde Staten What Do You Mean van Justin Bieber heeft uitgeroepen tot nummer van het jaar. Het is maar moeilijk voor te stellen dat er in 2015 nog iemand is die niet van popmuziek houdt. Dat pop op je eindejaarslijstje staat, zegt niets meer, over niemand niet. Het bevestigt nauwelijks je verbinding met de moderne beschaving.

Waarschijnlijk heb je de petitie getekend die Kanye West zou moeten tegenhouden om niet op Glastonbury op te treden, toch? Zeer waarschijnlijk raas je op vrijdag naar huis vanuit de kroeg om op tijd te zijn voor The Voice of Holland. Waarschijnlijk ben je 37.

Waarschijnlijk zei je dit jaar vaak ‘shit is aan’. Voornamelijk als je daarmee je eten bedoelde of andere dingen die eigenlijk niet echt legitiem aan zijn.

Je hebt een gratis Spotifyaccount dat je eigenlijk alleen maar gebruikt als je aan het dj-en bent op een huisfeestje.

Zeer waarschijnlijk heb je voor dit genre gekozen in je tienerjaren en ben je er sindsdien trouw aan gebleven als wraak op de economie. Sinds 1983 blijf je hetzelfde liedje van Iron Maiden afspelen en je bent er nog nooit in gefaald om te rocken op je luchtgitaar met één been steunend op een hoog oppervlak. Je zal dit blijven doen tot het einde der tijden.