Fuck je vrienden: Zo doe je een festival in je eentje

Iedereen heeft kutvrienden. De reden waarom de meesten van ons zich dit niet realiseren, is omdat we de gewoonte hebben om onze kutvrienden “beste vrienden” te noemen. Je weet wie ik bedoel. Die vrienden met wie je een grote whatsappgroep hebt met de naam ‘Gekke Boyz’ met een ironisch bedoelde foto van Justin Bieber. Een keer per maand probeert een van de jongens iets te organiseren voor de groep: “Yo, laten met z’n allen naar ADE gaan!”, “Heeft iedereen al een Lowlandskaartje gekocht?”, “Je kan nu vet goedkoop naar een of ander festival in Letland vliegen, iemand weleens in Letland geweest?”, “Is het niet een beetje duur om op vakantie naar Letland te gaan?”, “In Letland koop je vijf bier, een pakje sigaretten en een zak chips voor een tientje en dan krijg je nog wisselgeld terug.” Iedereen wil ineens naar Letland en reageert laaiend enthousiast. Wie wil er nou niet met de Gekke Boyz naar Letland?

Maar weken gaan voorbij. Reacties drogen op als pis in de Sahara, en het enthousiasme neemt af. Daar zit je dan. Het was jouw idee, dus jij zal alles voor iedereen moeten regelen, en tegelijkertijd iedereen enthousiast moeten houden. Tot diep in de nacht ben je op zoek naar de geschikte AirBnb’s terwijl het digitale equivalent van tumbleweed kalmpjes over je telefoonscherm waait. “Sorry dude, ik heb die zaterdag nu iets gepland, dus ik denk dat het lastig gaat worden voor mij” wordt opgevolgd door “Ja ik ga het ook niet redden, iets te druk met werk, snel biertjes doen wel!” waarna uiteindelijk iemand komt met “Gasten hebben jullie die video gezien van die dude die z’n lang verloren vader tegenkomt terwijl hij Pokémon Go speelt? ”.

Zie je wel, er zal nooit echt iets bijzonders met jou en je vrienden gebeuren. Waarom ga je niet gewoon alleen naar een festival? Wat houdt je tegen? Stel je voor: je hoeft niet de hele tijd tien bier tegelijk te halen, niet de hele tijd naast een vlag te staan totdat iedereen eindelijk verzameld is (om vervolgens allemaal een ander plan te trekken), geen toiletpauzes van een half uur, niet duizend gemiste oproepen, geen zweterige nachten waarbij je een bed of tent moet delen, en je hoeft niet met Alex naar de EHBO omdat hij MDMA in z’n ogen heeft gekregen. Geen gezeik en alleen de verantwoordelijkheid over jezelf, terwijl je ronddwaalt op een plek waar dromen uitkomen.

Ik ben hier om je te vertellen dat je prima een festival in je eentje kan doen, en om dit te bewijzen ging ik vier dagen compleet solo naar het Edge of the Lake festival in Zwitserland. Dus, zo doe je dat:

Kater? Boeie. Dinsdagdip? Schrijf er een gedicht over, watje. Moe omdat het pas half zeven ’s ochtends is en je pas net wakker bent? Nou en! Dit is de enige keer dat het sociaal acceptabel is om nog vóór de middag, in vol aanzicht, bier te zuipen. Je zal dit weekend een hoop nieuwe mensen moeten leren kennen, en de enige manier om hier mee om te gaan als je totaal alleen bent is door te drinken. Heel veel drinken. Dus ga zitten en bestel dat eerste biertje. Als je alleen op vakantie bent zijn er geen regels, alleen de regels die je jezelf oplegt.

Een heel belangrijk punt als je in je eentje op een nieuwe plek bent, zeker op een festival, is dat je altijd weet hoe je terug moet komen bij je slaapplek. Normaal was dat de taak van Frank. Betrouwbare Frank, met zijn vermogen om twaalf bier te drinken en toch altijd bedaard en praktisch te blijven als iedereen zijn weg naar huis moest vinden. Eigenlijk best raar dat hij zo goed als nooit iets zegt en toch nog deel uitmaakt van de groep. Hoe dan ook, hij is er nu niet. Dus onderzoek het lokale vervoer, leer een plattegrond uit je hoofd, en weet ik veel, loop zes keer heen en weer van je slaapplek naar het feestterrein, zodat je de weg goed in je benen hebt zitten. Gelukkig voor mij bestaat dit festival uit één podium en een teringgroot meer, dus was het vrij makkelijk om zelfs “stockbetrunken” (Duits voor ladderzat) op de automatische piloot terug bij m’n bed te komen.

Ik schaam me een beetje te moeten bekennen dat mijn talenkennis buiten de grens niet veel verder rijkt dan de tekst "J'mapelle Jamie, je suis hench, j'habite Meridian, je weight bench" van een nummer van JME. Maar het leuke aan Brits zijn is dat, hoewel iedereen je haat, iedereen ook heel graag hun Engels op je oefent. Ik heb zo heel wat mensen ontmoet: Yuri, een klein enthousiast ventje, een taxichauffeur wiens ruitenwissers permanent aanstonden door een elektrisch mankement, en deze twee: een diepzeeduiker in poepkleur en een drie meter hoge, opblaasbare prinses Jasmine. Als je zulke vakantievrienden hebt, wie heeft er dan nog echte vrienden nodig?

Plus als je een gast kan vinden met halve oogjes, volgetatoeëerde armen en dreadlocks, die op de ene helft van zijn hoofd zijn afgeschoren, kan je waarschijnlijk ook wel wat lokale drugs scoren. Meestal is dit goedkope speed die zich voordoet als dure coke, maar hé, ben jij te goed voor goedkope speed die zich voordoet als dure coke? Nee. Hoe dapper je je ook mag voelen, niets helpt het afbreken van culturele barrières zo goed als goedkope speed die zich voordoet als dure coke. Daarna kan je echt beginnen met communiceren.

Je hebt het festival ontdekt, nieuwe vrienden gemaakt, bent een paar keer helemaal uit je plaat gegaan, en nu ben je een beetje moe. Niet zo moe als je zou zijn wanneer je constant een groep van dertien man bij elkaar en van elkaar op de hoogte probeert te houden, maar gewoon een klein beetje minder energiek, niet meer helemaal honderd procent wakker. Het mooie aan een buitenlands festival in je eentje, is dat je kan doen en laten waar je zin in hebt, zonder dat je dit moet uitleggen aan de hele groep. Zoals toen ik besloot een willekeurig pad door een klein bos te nemen en uit kwam bij dit perfecte plaatje.

Of je nu in de nauwe straatjes van Barcelona, de enorme weilanden van Pilton, de prachtig rauwe architectuur van Berlijn of de majestueuze bergen van Zwitserland dwaalt, er is altijd wel een stuk prachtige natuur te vinden als niemand je tegen houdt. Zo doe je het enige wat daadwerkelijk niemand kan verneuken: de daad van het kijken naar natuur met je eigen ogen.

Sommige aspecten aan het bezoeken van een festival in je eentje zijn onvermijdelijk. Zo breng je hoe dan ook een enorme tijd door met jezelf en je gedachten. Mensen zullen medelijden met je krijgen en je in hun groep verwelkomen, maar daar zit je niet op te wachten. Nee! Je moet en zal de wereld bewijzen dat je het alleen kan, en strijd tegen het onoverkoombare feit dat alleen zijn soms wat tegen kan vallen. Hiervoor zijn activiteiten uitgevonden, manieren om het ijs te breken. Tijdens Edge of the Lake kun je mee doen aan een groot variété aan buitensporten zoals volleybal, badminton, bootje varen, enzovoort. Dus als ik me eens echt eenzaam voelde, kon ik gewoon aansluiten bij een van de spelletjes. Ja, ik was verschrikkelijk slecht en ja, ik zag er niet uit, maar de locals zagen mijn welwillendheid en omarmden me als doorzetter.

Ik heb me altijd afgevraagd wat er gebeurt bij de sets die zo vroeg op de middag staan geprogrammeerd dat negentig procent van de festivalgangers nog voor pampus ligt of pas net hun bed in kruipt. Er is een geheel nieuwe wereld aan deze vroege zijde van een festival. Het is een beetje alsof je na een nacht uitgaan om zeven uur terug naar huis sjokt en ontdekt dat er nog dingen bestaan zoals de pracht van een bakker die net opengaat of dat vogels kunnen zingen. Wat bleek is dat er niemand echt komt kijken naar deze vroege ochtendprogrammering, wat overigens niet betekent dat de dj niet enorm zijn best deed. Ik liet mijn waardering zien door te gaan staan en te klappen.

Als er één ding is wat je niet wil, is het wel een saai of slecht weekend hebben. Je hebt geen kutvrienden die je mee proberen te sleuren naar Kasabian of die in dezelfde tent slapen terwijl je slechte dronken seks met een vreemde probeert te hebben. Aangezien er niemand met je mee is, ben je er ook zelf geheel verantwoordelijk voor dat je het naar je zin hebt. Dus wat doe je? Je zorgt ervoor dat je lekker gaat. Denk niet te veel na, ontdek, heb lief en leef. Ken je dat dingetje dat ze het leven noemen? Grijp het bij de ballen, speel er een beetje mee, en raak eraan gewend dat je het ownt.

Nu je deze handige gids hebt, ben je er klaar voor om elk festival in heel Europa te betreden zonder dat je vrienden nodig hebt. In deze vervallen tijd van middelmatigheid is dit het bewijs dat je om een goede tijd te hebben alleen jezelf nodig hebt, misschien wat dubieuze drugs, een prachtig uitzicht en een aantal heel leuke locals. Dus ga ervoor, en zoals ze in Italië zeggen, ciao bella!