Omdat Eurosonic zo belachelijk goed programmeert moest ik 7 eierballen eten

Eurosonic staat bekend als hét festival waar de beste bands van komend jaar optreden. Als je het als artiest wilt maken, dan moet je dat hier doen. Maar met zo’n immens programma kan het bijna niet anders dan dat er ook een aantal bands tussen zitten die gewoon minder goed uit de verf komen. Ik ben dan ook benieuwd hoeveel acts écht laten zien waarom ze op Eurosonic mogen staan. Daarom ga ik een eierbal-challenge aan: voor iedere act die minstens de helft van het publiek weet te overtuigen eet ik een eierbal. Je schijnt Groningen niet meer te mogen verlaten als je tijdens Eurosonic niet minstens één eierbal hebt gegeten, dus mijn eierbalontmaagding moest er sowieso van komen, dan maar meteen goed doen.

First off Monomyth: Nederlandse prog-krautrock. Als je wil wegzweven op gitaarmuziek zit je hier goed, en grote kans dat je vader het ook nog vet vindt. Niet zo gek dus dat het bijna voltallige publiek flink in applaus uitbarst als de band na drie kwartier door space en time zwevend hun slotakkoord aanslaat. Eierbal nummer 1!

Omdat het dichtbij is loop ik naar de Simplon om Kate Havnevik een bezoekje te geven. Ze staat in een vrij lege zaal haar Björk-achtige songs te zingen, en hoewel het geluid zo is afgesteld dat het lijkt alsof ze een soort (hele goede) karaoke set zingt, weet ze het kleine beetje publiek toch te overtuigen. Men is niet laaiend enthousiast, maar ik geef het de voordeel van de twijfel. Eierballetje 2!

Raketkanon speelde vanmiddag al een set in de kelder van de Vera, wat door technische problemen en slecht geluid een beetje een aanfluiting was, maar FUUUUCK wat gaan ze lekker hier op de Jack Daniel’s stage. Het is nog wat vroeg voor een echte moshpit, maar iedereen lijkt meer dan overtuigd en schreeuwt om meer. Nog een balletje dan maar.

Omdat er bij de eerste die acts in de buurt geen ballen te vinden waren eet ik er na Raketkanon nog drie achter elkaar. Daar gaat mijn eierbal-ontgroening, en ik ben blij om te zeggen dat die dingen best goed te eten zijn.

Het is nu tien uur en ik sta voor de keuze tussen Spidergawd en Young Karin, beide zouden goed moeten zijn, maar omdat ik een natuurlijke voorliefde voor gitaarmuziek heb besluit ik naar de dromerige trapballads van Young Karin te luisteren, uit eerbied voor mijn maag. Maar ze heeft nog geen halve minuut gespeeld en ik ben al overtuigd. Deze shit is goed, mocht ze nog een keer een naamsverandering overwegen dan wil ik graag Lolita Normcore aandragen (want veeeeeel te jong en complete Seinfeld outfit.)

De surfgarage pop van Zentralheizung des Totes (Centrale Verwarming des doods) zorgt vanaf het eerste nummer voor een draaikolk aan mensenlichamen. Niet iedereen doet mee, maar het dat men overtuigd is moge duidelijk zijn. Zo verplaats ik me uiteindelijk weer richting de trekmuren om nog twee eierballen te consumeren. Dit is ondertussen de vijfde bal binnen twee uur en ik begin het idee te krijgen dat frituursnacks gevuld met hele eieren niet echt bedoeld zijn om in grote getallen naar binnen te werken.

Die Nerven alsnog in beeld, foto: Sander Baks.

Het doet me dan stiekem ook deugd dat het bij Die Nerven zo belachelijk druk is dat ik niet eens meer binnenkom. Natuurlijk zal dat wel betekenen dat het publiek zich binnen prima vermaakt, maar mijn maag vind dat dat niet telt. Dit geeft mij de kans om even tot rust te komen in de Vera.

De noisy punkjazz van Narcosatanicos is een recept dat eigenlijk niet fout kan gaan. Het staat bomvol en hoewel ik niet kan zien of mensen vooraan uit hun plaat gaan, is aan het applause duidelijk te horen dat ze overtuigd zijn van de kwaliteit van deze band. De Rooie Neger is eigenlijk gewoon een jongen die plaatjes draait, maar als je The Ramones afwisselt met Miley Cyrus heb je natuurlijk al meteen gewonnen. En omdat het ondertussen al twee uur is gaat iedereen gewoon los.

Uiteindelijk eet ik rond half vijf op de weg naar huis mijn zesde en zevende eierbal - het woord alleen al doet me dan al kokhalzen. Maar ik hou vol, ik doe het in naam van de muziekindustrie, en ook om de eierballenindustrie een kleine boost te geven. Een win-winsituatie noemt men dat ook wel.