Speciaal voor Jan Smeets zet Noisey alleen de hoogtepunten van Pinkpop op een rij.

Dit is een verslag waarin speciaal voor Jan Smeets alleen de hoogtepunten worden besproken. Aan het einde van een gezellig, zonovergoten weekend kwam rebel Jan namelijktot een agressieve uitbarsting. Hij stak een dikke middelvinger op tegen alle negativiteit. Met de nu al legendarische woorden “Al dat gekanker op Twitter: ik zeg fuck you. En Nieuwe Revu: fuck you!” sloot hij het festival af. Jan, trek het je niet aan. Er waren ook leuke dingen. Die heb ik met mijn camera vastgelegd.

Dit is geen volledig verslag van Pinkpop. Vrijdag moest ik nog gewoon werken en zaterdag kwam ik later dan wenselijk op het terrein aan. Mijn gezelschap werd bij de ingang geweigerd omdat hij een Feyenoord-trui droeg. We moesten dus eerst nog pinnen en daarna een T-shirt kopen bij een van de vele kraampjes gerund door de Landgraafse entrepreneurs. Dit kostte ons zeker 45 minuten extra tijd. Dit is dus geen journalistiek verantwoord verslag, oké?

Over het algemeen was Pinkpop weer als vanouds. De mens als individu werd weer keurig op afstand geplaatst. Vrijwel niemand deed zijn best uniek te zijn.

Saillant detail: drugs leken niet te bestaan en toch werd er voor gewaarschuwd.

Er was wel een kleine verandering gaande. Vorige week schreef ik nog uberpositief over Pinkpop en waarom het zo goed is dat dit festival culinaire hoogstandjes aan de deur weigert. Maar dit weekend kwamen de glutenvrije gerechten als een boemerang in mijn gezicht terug. Zaterdag, laat in de middag, liep ik geheel onverwachts een straatje in dat mij leidde naar de zijkant van het festivalterrein. Mensen hingen er in hangmatten of lagen languit in zakken te chillen met Thaise gerechten, verse koffie, kaasfondue en smoothies. Voor de toko met glutenvrije producten zat een bleek meisje met een deken over zich heen voor zich uit te staren. Oeps sorry! Was ik toch een beetje negatief! Maar gelukkig scheen de zon, dus was ik zo weer vergeten dat het eten dit jaar weerzinwekkend gevarieerd was. En ook koos ik ervoor me op de betere dingen te focussen: de broodjes kroket, friet en poffertjes.

The Opposites (geen foto sorry!!!!)
Door dat hele gedoe met die Feyenoord-trui heb ik alleen het staartje van The Opposites mee kunnen pakken. Gelukkig zag ik nog wel een surrealistisch tafereel ontstaan van Willy en Big2 hakkend op de mainstage ten overstaan van 30 Seconds To Mars-meisjes, die het slachtoffer werden van een wall of death. Roze hoedjes werden geplet door crowdsurfende The Opposites. Deze man wist niet hoe snel hij van de wc af moest komen om Jared Leto te checken. Je ziet hem hier nog zijn gulp dichtmaken. Het zijn de hartverwarmende momenten die je op Pinkpop zomaar tegen het lijf kunt lopen. 30 Seconds To Mars was intens. Jared Leto begrijpt de kracht van slogans met woorden die veel zeggen, maar niet zo heel veel betekenen. Jared creëert er steeds overtuigender (hij zingt beter, de hits zijn onweerstaanbaar) zijn eigen universum mee.

In het begin geloven alleen nog de fans in zijn visionaire krachten, na drie nummers is iedereen om. Als hij met de Nederlandse vlag zwaait, als hij voor de achtste keer zegt dat hij helemaal stuk gaat van het fantastisch Nederlandse publiek, als hij zelfs zo ver gaat dat hij een bezoek aan Landgraaf ‘thuiskomen’ noemt, zing ik samen met de rest ontroerd mee. Als ik niet al een Pearl Jam-tatoeage had gehad, dan had ik nu met een driehoek rondgelopen, net als Jared. Deze band krijgt van mij een 100 % Pinkpop proof sticker voor op de flightcase. De dag erna stond als eerste Kensington op het hoofdpodium. Dat ging ze goed af. Er was confetti. Er waren ballonnen. En er was een show die precies dat was wat Kensington is: een band die de sound en songs heeft afgesteld op de hoofdpodia van grote festivals. Home Again, Send Me Away, No Way Out: het zijn stuk voor stuk mokerharde festivalstampers. Met oooh, aaah, meeklapmomenten en, voor de mannen, genoeg rock om de vuist zo nu en dan omhoog te steken. Kensington stond een halve dag later tussen het volk naar Green Day te kijken. Dat gaf voor veel mensen net die extra jeu aan het toch al carnavaleske optreden van de band. Vrouwen kirden boven de zang van Billie Joe Armstrong uit. Twee vrouwen wilden direct met ze op de foto en omdat ik dichtbij stond, moest ik hem maken. Maar ik begreep niet in één seconde wat de bedoeling was, dus werd de telefoon weer direct uit mijn handen gegrist. Hectiek alom, maar dat maakt nou juist een festival zo leuk. Gelukkig heb ik hier ook een foto van. Backstage liepen er ook Landgraafse entrepreneurs rond (zie foto). Deze meneer was een van de gelukkigen die van Jan Smeets een uitnodiging had gekregen om ook backstage rond te kijken. Zoals je ziet keek hij zijn ogen uit. Op de foto maakt hij een foto van het gebouw voor de catering. Phoenix gaat keihard in Amerika, maar wil nog niet echt een 3FM-hit scoren in Nederland, met als gevolg een half leeg veld op de zaterdag. Terwijl de andere 33.000 bezoekers naar C2C keken, waar ik nog nooit van heb gehoord, deden de twee Franse meisjes voor mij subtiele danspasjes. Phoenix was een goed moment voor een kleine groep om even cool naar lotgenoten te knikken. Mensen uit de Randstad, mensen met een soort van gedistingeerde smaak, gebroederlijk verdwaald op een festival waar niet de subtiliteit van een Franse band, maar de meeklapbaarheid telt.